Enrique Perez

¨....΄Ερχομαι από μακριά.
Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγεμένες με τον άνεμο το βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριαντάφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση.
Γέμισα καθ' οδόν χώμα κιτρινωπό, κοκκινωπό, καστανό, ραβδώβσεις από πετρώματα σκούρα, μπλε και μωβ, σαν αυτά που βλέπεις παραπλέοντας τις ακτές της Κύθνου Αύγουστο μήνα.
Μια ευτυχία των ματιών, που είναι και της ακοής και της αφής και του νου, αφού η φύση γίνεται μελετητή ταυτόχρονα κι από όλες τις μεριές, ώσπου τελικά ν' αφομοιωθεί από τη δεύτερη μας υπόσταση, κείνην που ξέρει ενίοτε να γίνεται δέκτης εξαιρετικά σημαντικών και κατά τρόπο υπέροχο ακατανόητων πραγμάτων. Να γιατί ευγνωμονώ τους ζωγράφους. Για την ευγνωμοσύνη που δείχνουν κι εκείνοι απέναντι στην ύλη και στις δυνατότητες που τους προσφέρει να την μετασχηματίζουν και να της δίνουν έναν αέρα-μη φοβόμαστε τον όρο- αθανασίας." Ελύτης {ιδιωτική οδός}

"...Vengo de lejos.
Las recolectoras de azafrán de Tera van a mi lado, y cerca, llevadas por el viento del norte, las Santas Mujeres, bellas entre sus rosales y el reflejo dorado de los ángeles. En el camino me llené de tierra amarillenta, rojiza, café, de estrías de pierda, oscuras, azules y moradas, como las que se ven navegando por las costas de Kitnos en agosto. Una felicidad de los ojos que también del oído, del tacto y de la mente, pues la naturalesa puede estudiarse a la vez por todas partes, hasta que a final la asimile nuestra segunda sustancia, la que a veces sabe ser receptora de cosas excepcionalmente importantes y de un modo maravilloso incomprecibles. He ají por qué agradezco a los pintores. Por el agradecimiento que también muestran ellos ante la materia las posibilidades que les ofrece de transfigurarla y conferirle un aire de -no tenamos el término-inmortalidad.¨ Elytis de Camino privado trad. de F T Córdova