Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

" Έρως ανίκατε μάχαν"
















Σε όλα τα τζιβαέρια μου!

Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Έρως ήταν ο θεός που ευθυνόταν για τον πόθο, την αγάπη και τη σεξουαλική δραστηριότητα, ενώ λατρευόταν και ως θεός της γονιμότητας. Μάλιστα, συχνά τον αναφέρουν ως «ελευθέριο», όπως και το Διόνυσο.

Υποστάσεις του Έρωτα Στην αρχαιοελληνική μυθολογία υπάρχουν δύο βασικές υποστάσεις του Έρωτα: η παλιότερη θεότητα είναι αυτή που ενσαρκώνει όχι μόνο τη δύναμη της ερωτικής αγάπης αλλά και τη δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης, αποτελούσε το πρωτότοκο Φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στον Σύμπαν.

Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, αυτή η μορφή του Έρωτα γεννήθηκε πριν από τους θεούς του Ολύμπου, όταν το Χάος γέννησε τη Γαία και τον Τάρταρο. Σύμφωνα με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, «άνθισε» από ένα αυγό, καρπό της ένωσης της Νύχτας και του Σκότους.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο Έρωτας λατρευόταν ως Πρωτόγονος, αυτός δηλαδή που γεννήθηκε πρώτος.

Από την άλλη πλευρά, αργότερα στα χρόνια της αρχαιότητας, ο Έρωτας προέκυψε ως γιος της Αφροδίτης (με πατέρα είτε τον Άρη, είτε τον Ήφαιστο).

Σύμφωνα με άλλες πηγές, γεννήθηκε μαζί με την Αφροδίτη, ενώ άλλοι τον θεωρούν γιο της Ίριδας και του Ζέφυρου.

Αυτή η μορφή του Έρωτα ανήκε στη συνοδεία της Αφροδίτης, δάμαζε την πρωταρχική δύναμη της αγάπης και την κατεύθυνε κατά τη θέλησή του προς τους θνητούς, ένας ρόλος που αρμόζει στον καρπό της ένωσης της «Αγάπης» (Αφροδίτη) είτε με τον «Πόλεμο» (Άρης) είτε με τη «Φωτιά» (Ήφαιστος).

Υπάρχουν μύθοι που τον θέλουν πανέμορφο στην όψη, αλλά και συχνή πηγή μπελάδων για τους θεούς και τους θνητούς. Άλλοι μύθοι παρουσιάζουν έναν Έρωτα με γνώση της τεράστιας δύναμής του, να αρνείται τις παρακλήσεις της μητέρας του και άλλων θεών να επέμβει στις ζωές των θνητών.

Ο έρωτας ανήκει σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν στα άκρα για χάρη του.
Τομ Ρόμπινς.





Η χημεία του έρωτα


Αν ρωτούσαμε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ανθρώπων «ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο σεξουαλικό όργανο του σώματός μας;», θα παίρναμε ασφαλώς τις πιο διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με τα γούστα και το φύλο αυτού που απαντά. Εχει, μάλιστα, διαπιστωθεί στατιστικά ότι το ενδιαφέρον των γυναικών επικεντρώνεται αρχικά στο πρόσωπο και κατόπιν στο σώμα, χωρίς βέβαια να παραλείψουν την περιοχή τού ανδρικού καβάλου. Αντίθετα, οι περισσότεροι άνδρες εξερευνούν και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο στήθος, στις γάμπες και στα οπίσθια (επίμαχο σημείο, στο οποίο επικεντρώνεται το ενδιαφέρον τόσο των «φανατικών» αρσενικών όσο και των γκέι).

Το βέβαιο πάντως είναι πως κανείς, άνδρας ή γυναίκα, δεν θα σκεφτόταν να απαντήσει ότι το πιο σεξουαλικό όργανο του σώματός μας βρίσκεται κρυμμένο μέσα στο κεφάλι μας: είναι δηλαδή ο εγκέφαλός μας! Μολονότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτά τα άκρως «ερεθιστικά» μέρη του ανθρώπινου σώματος έχουν εξελιχθεί ακριβώς για να προσελκύουν και να ξυπνούν το σεξουαλικό μας ενδιαφέρον, ο τελικός στόχος και αποδέκτης όλων αυτών των διεγερτικών σημάτων είναι πάντα ο εγκέφαλος: η πραγματική μηχανή του σεξ και των ερωτικών μας συναισθημάτων.





Manolis Mitsias - Ah, erota



Γύρω από τα σεξουαλικά και ερωτικά μας «πάθη» έχει γραφτεί κατά το παρελθόν, και ασφαλώς θα συνεχίσει να γράφεται και στο μέλλον, πλήθος επιστημονικών και φιλοσοφικών μελετών, λογοτεχνικών ή ποιητικών βιβλίων, ενώ οι καλλιτέχνες επιχειρούν να τα εκφράσουν και να τα «μετουσιώσουν» μέσα από τα έργα τους.

Ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιούμε -ή μάλλον εξαιτίας αυτής ακριβώς της ελλιπούς συνείδησης- τα αρχέγονα και ακαταμάχητα ερωτικά μας πάθη επηρεάζουν σημαντικά τις βασικές «επιλογές» της ζωής μας, καθορίζοντας υποχθόνια τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας. Επομένως, και παρά το μάταιο κάθε ανάλογου εγχειρήματος, θα άξιζε ίσως να παρουσιάσουμε κάποιες πρόσφατες ανακαλύψεις που πραγματοποίησε η σύγχρονη επιστήμη, στην προσπάθειά της να κατανοήσει, και ενδεχομένως να χειραγωγήσει, αυτή τη θεμελιώδη βιολογική λειτουργία.


Μιχάλης Χατζηγιάννης Αυτά που θα 'λεγα σε σένα


Κεραυνοβολημένοι από έρωτα

Οπως συμβαίνει με όλα τα θηλαστικά, οι άνθρωποι αφιερώνουν πολύ χρόνο για την προετοιμασία και την ικανοποίηση των ερωτικών τους αναγκών, αφού αυτό αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχή αναπαραγωγή τους. Γεγονός που, από μόνο του, αποκαλύπτει τη μεγάλη σπουδαιότητα που έχει το σεξ στη ζωή μας.

Δεν πρέπει, συνεπώς, καθόλου να μας εκπλήσσει το ότι οι περίπλοκες και χρονοβόρες ερωτοτροπίες και η επίτευξη της πολυπόθητης ερωτικής συνεύρεσης μεταξύ των ανθρώπων ρυθμίζονται και εξαρτώνται κυρίως από περίπλοκους βιολογικούς και, ώς έναν βαθμό, από πολιτισμικούς παράγοντες. Εκπληξη, αντίθετα, προκαλεί το τεράστιο χρονικό διάστημα που απαιτήθηκε μέχρι να αναγνωρίσουμε και τελικά να αποδεχτούμε, παρά τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, την «πραγματική» φύση των παραγόντων, οι οποίοι, σε τελευταία ανάλυση, ρυθμίζουν τα ερωτικά μας ήθη.

Κατά το παρελθόν, οι περισσότεροι ψυχίατροι θεωρούσαν τα πάθη του έρωτα στις πιο ακραίες εκδηλώσεις τους, όπως η έντονη κατάθλιψη και η μελαγχολία, ενδείξεις μιας προϋπάρχουσας νοητικής δυσλειτουργίας, μιας απροσδιόριστης «ερωτικής ασθένειας» που υποτίθεται ότι μας αποκάλυπτε βαθύτερες «ψυχικές διαταραχές». Ευτυχώς σήμερα τέτοιες απόψεις έχουν εγκαταλειφθεί οριστικά από την ψυχιατρική.





Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ (Γιώτα Νέγκα)


Δυστυχώς, όμως, μια πιο «ανώδυνη» εκδοχή τους έχει καταφέρει να επιβιώσει στη θεωρία και την πρακτική της κλινικής ψυχολογίας και της ψυχοθεραπευτικής. Οι σύγχρονοι ψυχοθεραπευτές, αντί να δοκιμάσουν να κατανοήσουν τους πραγματικούς εγκεφαλικούς μηχανισμούς που γεννούν τα ερωτικά πάθη, περιορίζονται στο να παρατηρούν και να ταξινομούν τα εξωτερικά τους γνωρίσματα. Επιμένουν μάλιστα να θεωρούν τα «έντονα» ερωτικά συναισθήματα και τις «παράφορες» ερωτικές σχέσεις ως μια δυνητική απειλή, από την οποία ενδεχομένως προκύπτουν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά ψυχικά προβλήματα.





Θέλω κοντά σου να μείνω Ελευθερία Αρβανιτάκη


Οπως ασφαλώς γνωρίζουν οι περισσότεροι αναγνώστες, ο έρωτας δεν είναι ποτέ ένα ανώδυνο παιχνίδι. Οταν μάλιστα από μια σχέση απουσιάζουν τα γνώριμα πάθη και οι ωδίνες του έρωτα, μπορούμε να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για έρωτα. Σε κάθε περίπτωση, όποιος έχει νιώσει έστω και μία φορά «τρελά ερωτευμένος», θα πρέπει να γνωρίζει ότι μια σειρά από έρευνες έχει εντοπίσει, ακόμη και σε μοριακό επίπεδο, τους παράγοντες που τροποποιούν σε τέτοιον βαθμό τη λειτουργία του εγκεφάλου μας όταν είμαστε ερωτευμένοι, ώστε η «παράλογη» ερωτική συμπεριφορά μας να θυμίζει πράγματι αυτήν ενός τρελού!


Vicky Mosholiou Pera apo ti thalassa (1966)


Τα «ερωτικά» μόρια

Οποιος έχει πληγεί από τα βέλη του έρωτα, όποιος έχει υποφέρει από τη συνήθη ακολουθία των ερωτικών παθών -την παράλογη ζήλια διαδέχεται η αδικαιολόγητη ευφορία, τη βαθιά μελαγχολία η απερίγραπτη ευτυχία- θα θέλει ασφαλώς να μάθει τι ακριβώς πυροδότησε μέσα του όλα αυτά τα σχεδόν αβάσταχτα συναισθήματα. Ο ίδιος ο ερωτευμένος πιστεύει ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον άλλον, από το αντικείμενο του ερωτικού του πόθου. Είναι όμως έτσι; Και αν ναι, πώς ακριβώς συμβαίνει;



ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ ΕΔΩ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ



Στην έρευνα των βιοχημικών και νευρολογικών προϋποθέσεων της ερωτικής μας συμπεριφοράς, έχει συντελεστεί μια μικρή επανάσταση τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αν και έχει γίνει της μόδας στην επιστήμη και στην τεχνολογία να βλέπουμε παντού «επαναστάσεις», όταν στην πραγματικότητα έχει συντελεστεί απλώς κάποια απρόσμενη πρόοδος, στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται όντως για μια ριζική αλλαγή της οπτικής μας γωνίας, γεγονός που οδηγεί σε αναθεωρήσεις των προγενέστερων απόψεών μας.

Θεωρείται πλέον αναμφισβήτητο ότι τόσο η ένταση της σεξουαλικής ηδονής όσο και η σφοδρότητα των ερωτικών μας συναισθημάτων, ακόμα και η αγάπη και φροντίδα της μητέρας για το νεογέννητο βρέφος, είναι συμπεριφορές που ρυθμίζονται αυστηρά από χημικούς παράγοντες οι οποίοι δρουν στο εσωτερικό του εγκεφάλου μας. Επιπλέον, είναι γενικά αποδεκτό ότι τα ρυθμιστικά αυτά μόρια επιδρούν εντελώς διαφορετικά στους άνδρες και στις γυναίκες!



Na me prosexeis Savopoulos


Για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια, οι έρευνες της βιοανθρωπολόγου Ελεν Φίσερ (Helen Fisher) έδειξαν σαφώς ότι ο εγκέφαλος των ερωτευμένων γυναικών συμπεριφέρεται διαφορετικά σε σχέση με τον εγκέφαλο των ερωτευμένων ανδρών. Στους άνδρες, η σκέψη της γυναίκας που αγαπούν κινητοποιεί περιοχές του εγκεφάλου τους που σχετίζονται με την όραση και τη στύση, ενώ στις γυναίκες κυρίως τις εγκεφαλικές περιοχές που σχετίζονται με τις αναμνήσεις: οι άνδρες προτιμούν να βλέπουν το αντικείμενο του ερωτικού τους πόθου και οι γυναίκες να το φαντασιώνονται. Επίσης, η έρευνα έδειξε ότι οι άνδρες ερωτεύονται πιο εύκολα και πιο γρήγορα από τις γυναίκες.



Pavlos Sidiropoulos Na m'agapas


Στο σημείο αυτό, κάποιοι αναγνώστες ίσως διαμαρτυρηθούν: «Μα αυτά τα γνωρίζαμε ήδη, και μάλιστα από καιρό». Ομως, οι έρευνες της Φίσερ αποκάλυψαν πειραματικά ό,τι μέχρι τότε ήταν ίσως απλώς κάποιες εμπειρικές εικασίες μας. Μόνο χάρη στη χρήση της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας έγιναν ορατές και εντοπίστηκαν επακριβώς αυτές οι φυλετικές διαφορές.

Πράγματι, από αυτές και από άλλες μετέπειτα έρευνες, προκύπτει ότι στη μακρά εξελικτική ιστορία του είδους μας ο εγκέφαλός μας ανέπτυξε τρία διαφορετικά (λειτουργικά και ανατομικά) συστήματα που εξασφαλίζουν την επιτυχή αναπαραγωγή μας. Το πρώτο εγκεφαλικό σύστημα σχετίζεται με τη σεξουαλική έλξη και επιθυμία που μας ωθεί να ζευγαρώνουμε. Το δεύτερο επιτρέπει την ανάδυση του «ρομαντικού έρωτα» και χρησιμεύει ως κίνητρο για να αφιερώνουμε πολύ χρόνο και ενέργεια στον ερωτικό μας σύντροφο. Το τρίτο εγκεφαλικό σύστημα διασφαλίζει τη μακροχρόνια σχέση με τον σύντροφό μας.





Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η ιδιαίτερη λειτουργία αυτών των διαφορετικών εγκεφαλικών κυκλωμάτων βασίζεται σε διαφορετικά εγκεφαλικά μόρια, κυρίως ορμόνες. Ετσι, για παράδειγμα, η έντονη σεξουαλική έλξη που νιώθουμε για κάποιον ή κάποια εξαρτάται άμεσα από την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων «τεστοστερόνης», ενώ η ερωτική έκταση καθορίζεται κυρίως από την ποσότητα ντοπαμίνης που παράγεται στον εγκέφαλο, σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης. Η διατήρηση της ερωτικής σχέσης στον χρόνο επιβάλλει πάντα την αυξημένη παραγωγή μιας άλλης ορμόνης, της ωκυτοκίνης, στις γυναίκες και της βασοπρεσίνης στους άνδρες.



Μήπως, τελικά, εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε τίποτε άλλο από πολύπλοκες «βιοχημικές μηχανές», οι οποίες, λόγω της αφύσικης ανάπτυξης του εγκεφάλου μας, αποκτήσαμε σταδιακά την ανάγκη να «εξιδανικεύουμε» και να «μυθοποιούμε» σε κάποιες -υποτίθεται ανώτερες- πνευματικές και κοινωνικές διεργασίες τις θεμελιώδεις ζωικές λειτουργίες μας;






Τα σκοτεινά ερωτικά μας πάθη και η χαλιναγώγηση των σεξουαλικών μας ορμών ήταν ανέκαθεν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των κοινωνικών θεσμών (οικογένεια, θρησκεία, εκπαίδευση), αλλά και των «ειδημόνων» (παπάδων, φιλοσόφων, επιστημόνων). Στις μέρες μας, πάντως, αποτελούν πλέον νόμιμο και προνομιακό πεδίο άσκησης των νευροφυσιολογικών και βιοχημικών ερευνών.






Αυτή η νέα προσέγγιση των νευροεπιστημών, όπως είδαμε, έρχεται να καλύψει τα ενοχλητικά κενά και τις παρανοήσεις που είχαν δημιουργήσει οι προγενέστερες «επιφανειακές» ψυχιατρικές και ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, ενώ γεννά και πρωτόγνωρες φαρμακευτικές προσδοκίες για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των ερωτικών μας παθών.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ
http://www.enet.gr
21/06/2008





Na Eisai Ekei!



Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο…
Ελύτης





An thimitheis t' oneiro mou


Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

"Emotion precedes cognition" Zajonck









Από το τζιβαέρι στη Roadartist μας

«Η ποσότητα της τρυφερότητας την οποία μπορεί κανείς να αισθανθεί και να εκφράσει μέσα σε μια μέρα είναι περιορισμένη»


Μέσα στον εγκέφαλο ξεχωρίζουν δύο περιοχές οι οποίες επηρεάζουν τη συμπεριφορά: το μεταιχμιακό σύστημα με την αμυγδαλή και ο νεοφλοιός. Το μεταιχμιακό σύστημα είναι μια νευρωνική περιοχή βαθιά στο κέντρο του εγκεφάλου, η οποία ελέγχει τα συναισθήματά μας. Είναι το πιο αρχαίο κομμάτι στην ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Στο κέντρο του βρίσκεται η αμυγδαλή. Αυτή ειδικεύεται στα συναισθηματικά ζητήματα.



Η αμυγδαλή, που διευθύνει την κίνηση των σημάτων στον εγκέφαλο όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος, λαμβάνει γρήγορες και πρόχειρες πληροφορίες απευθείας από το θάλαμο, μέσω μιας διαδρομής που ονομάζεται «ο κάτω δρόμος». Αυτή η συντόμευση επιτρέπει στον εγκέφαλο να αρχίσει να αντιδρά στην απειλή μέσα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου. Η αμυγδαλή λαμβάνει επίσης πληροφορίες από τον «πάνω δρόμο» μέσω του οπτικού φλοιού. Αν και ο «πάνω δρόμος» εμπεριέχει πολύ πιο λεπτομερείς και εξειδικευμένες πληροφορίες, το επιπλέον βήμα που απαιτεί διαρκεί το διπλάσιο χρόνο και ίσως σημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Η ύπαρξη δύο διαφορετικών δρόμων ίσως βρίσκεται στη βάση μερικών διαταραχών. Σύμφωνα με τον νευροφυσιολόγο Τζ. Λε Ντου: «Για την επιβίωση είναι προτιμότερο να νομίσεις ένα ραβδί για φίδι, αλλά οι άνθρωποι με παθολογικές φοβίες μπορεί να αντιμετωπίζουν τα ραβδιά σαν φίδια υπερβολικά συχνά».


Ο νεοφλοιός είναι η έδρα της σκέψης. Οι προμετωπιαίοι λοβοί του, αυτοί που βρίσκονται ακριβώς πίσω από το μέτωπο, χαλιναγωγούν τις συναισθηματικές παρορμήσεις στις οποίες μας παρασύρει μαυλιστικά η αμυγδαλή και τις οδηγούν σε μια πιο αναλυτική, ντελικάτη, ραφιναρισμένη και «πολιτισμένη» αντίδραση, εφοδιάζοντάς μας με συναισθηματική νοημοσύνη. Ο εγκέφαλος μαθαίνει να σκέπτεται σκεπτόμενος τον εαυτό του. Η αμυγδαλή του συσσωρεύει συναισθηματικό υλικό, ακατέργαστο και χαοτικό, και πορεύεται όπως μπορεί. Πρόκειται για τη «συναισθηματική σκέψη». Ομως, υπάρχει και η «εγκεφαλική σκέψη», αυτή που δημιουργείται στο νεοφλοιό του παιδιού. Ο νεοφλοιός κατεργάζεται τα δεδομένα που καταφθάνουν σε αυτόν ως αισθητηριακά σήματα από τον έξω κόσμο, δηλαδή ως εμπειρίες, ή ως μεσολαβημένο υλικό της αμυγδαλής. Με αυτά τα δεδομένα, ο εγκέφαλος εξάγει προσωπικά νοήματα και πλάθει τη βιογραφία του, την οποία ανακαλεί ανά πάσα στιγμή για να μπορεί να οργανώνει τον εαυτό του και να δημιουργεί ατομική συμπεριφορά, γνώση και εκλεπτυσμένο συναίσθημα. Ο εγκέφαλος μπορεί και λειτουργεί αποτελεσματικά επειδή θυμάται την ύπαρξή του. Το παιδί μαθαίνει να είναι παιδί επειδή του το υπενθυμίζουν διαρκώς οι γονείς του. Οι γονείς μαθαίνουν να είναι γονείς επειδή τους το υπενθυμίζει συνεχώς το παιδί τους.


Και τώρα, δράση 90’’

Οσο πιο πολλά δισεκατομμύρια είναι οι νευρώνες του παιδικού νεοφλοιού τόσο πιο καλά. Γιατί έτσι θα μπορεί να καταστρώνει πιο περίτεχνα τις στρατηγικές του για την επίτευξη της ευεξίας, του ευ έχειν, του να είναι καλά. Αυτό σημαίνει δύο απλά πράγματα. Πρώτον, να μπορεί να αναγνωρίζει τις βιοψυχολογικές του προτεραιότητες και ανάγκες, φροντίζοντας να τις ικανοποιεί είτε μόνος του είτε με τη βοήθεια των άλλων. Δεύτερον, να μπορεί να αναγνωρίζει και να αποφεύγει «αιτήματα» των κοντινών του προσώπων τα οποία παραβιάζουν αυτές τις βιοψυχολογικές του προτεραιότητες και ανάγκες. Οι εγκεφαλικές του λειτουργίες, έργο των οποίων είναι και η εξαγωγή προσωπικού νοήματος από τη ζωή, αναγκάζονται να επινοήσουν πρότυπα συμπεριφοράς που αποσκοπούν στο να τα βγάλουν πέρα με αυτές τις διαταραχές επικοινωνίας. Οπότε, ο νεοφλοιός του, αντί να καταστρώνει δημιουργικές δράσεις, γίνεται ένα μαραζωμένο αμυντικό εξάρτημα. Τις πιο πολλές φορές οδηγείται, στην ενήλικη ζωή του, σε εσφαλμένες, ανορθολογικές, αυτοεπιθετικές ή και απάνθρωπες συμπεριφορές. Ο νεοφλοιός έχει διαμορφώσει μια σακατεμένη αυτοβιογραφία του, η οποία του υπαγορεύει συνεχώς τη φράση «ο κόσμος είναι ζούγκλα, φά’ τους πριν σε φάνε». Εχεις ενενήντα δευτερόλεπτα για να σκεφτείς: «Πώς διαχειρίζομαι την τρυφεράδα στη ζωή μου;». Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Οσοι γονείς ανησυχούν πως δεν είναι όσο τρυφεροί θα έπρεπε με τα παιδιά τους ή ότι παραείναι τρυφεροί, ας παρηγορηθούν με την εξής φράση του Πολ Βαλερί, για να… ψυχραιμήσουν κάπως: «Η ποσότητα της τρυφερότητας την οποία μπορεί κανείς να αισθανθεί και να εκφράσει μέσα σε μια μέρα είναι περιορισμένη»



Η νευροεπιστήμη λύνει το παζλ του εγκεφάλου

Η χαρά και η λύπη προκαλούνται από την ενεργοποίηση εβδομήντα διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου. Ο θυμός προκαλεί δραστηριότητα στην αμυγδαλή. Η πίστη και η αμφισβήτηση ενεργοποιούν διαφορετικές περιοχές, όμως η δραστηριότητα που προκαλείται στον εγκέφαλο από την έκφραση διαφορετικών πεποιθήσεων είναι ίδια με εκείνη που προκαλεί μια εξίσωση μαθηματικών! Τι είναι όλα αυτά; Μερικές από τις αποκαλύψεις της γνωστικής νευροεπιστήμης, της σχετικά νέας επιστήμης που μελετά τη βιολογία που βρίσκεται πίσω από τα πιο σύνθετα συναισθήματα του ανθρώπου και που έχει αποδείξει, μεταξύ άλλων, ότι ο έρωτας είναι όντως τυφλός!

Οπως τονίζουν οι ειδικοί, μπορεί τα ζωτικά όργανα να είναι εκείνα που κρατούν τον άνθρωπο στη ζωή, όμως αυτός που καθορίζει ουσιαστικά το βίο του είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος ευθύνεται για όλα όσα αποτελούν τη βάση της καθημερινής μας ζωής, από τη γλώσσα και τη δημιουργικότητα μέχρι τη φαντασία, την ηθική και τα συναισθήματα. Η προσπάθεια για την ανακάλυψη της βιολογικής βάσης αυτών των σύνθετων ανθρώπινων εμπειριών δημιούργησε τη γνωστική νευροεπιστήμη, η οποία έδωσε στους επιστήμονες τη δυνατότητα να δουν στην κυριολεξία πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος.

Οπως εξηγεί σε σχετικό αφιέρωμά του το περιοδικό «Newsweek», στον εγκέφαλο υπάρχουν εκατό δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα, από τα οποία κανένα δεν έχει από μόνο του την ικανότητα της λογικής και του συναισθήματος, όμως όλα μαζί δημιουργούν τη συνείδηση και τη συναίσθηση του ανθρώπου. Οι νευροεπιστήμονες πιστεύουν ότι η λειτουργία του ανθρώπινου νου προκύπτει από τη συνεργασία αυτών των κυττάρων, τα οποία μεμονωμένα δεν έχουν περισσότερες ικανότητες από μία... αμοιβάδα. Ωστόσο, η ιδέα ότι η διάνοια προέρχεται από μια τεράστια αλυσίδα «άμυαλων» κυττάρων, για κάποιους, είναι τρομακτική. Αλλοι εκφράζουν την έκπληξή τους για το γεγονός ότι ο πόνος, τα συναισθήματα, η σεξουαλική επιθυμία, αλλά και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν προϊόντα του εγκεφάλου. Επίσης, απογοητεύονται από τη σκέψη ότι όλα τα παραπάνω και οι πλούσιες εμπειρίες που έχουν να προσφέρουν στον άνθρωπο είναι τόσο εύκολο να μειωθούν λόγω μερικών μικροσκοπικών χημικών στοιχείων. Και, φυσικά, φοβούνται ότι οι επιστημονικές εξηγήσεις μπορεί να κάνουν πολλούς να δικαιολογούνται για ό,τι κάνουν, υποστηρίζοντας ότι αυτό τούς είπε ο εγκέφαλός τους!

Τις εντολές όντως τις δίνει ο εγκέφαλος, με τη διαφορά ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ζωή και τις δικές του επιλογές. Σήμερα, οι νευροεπιστήμονες έχουν πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν την άποψη ότι ο διαχωρισμός του εγκεφάλου από το σώμα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, κάτι που υποστήριζε και ο Φρόιντ πριν από εκατό χρόνια. Το 1998 ο βραβευμένος με Νόμπελ ψυχίατρος και νευροεπιστήμονας Ερικ Κάντελ έγραφε ότι όλες οι πνευματικές διαδικασίες, ακόμη και οι πιο σύνθετες ψυχολογικές διαδικασίες, απορρέουν από λειτουργίες του εγκεφάλου. Τέλος, γράφοντας για το προεδρικό συμβούλιο βιοηθικής των ΗΠΑ, ο φιλόσοφος Ντάνιελ Ντένετ τόνιζε ότι η εποικοδομητική γνώση της βιολογίας της πνευματικής ζωής μπορεί να βελτιώσει τη λήψη αποφάσεων, ακόμη και να ενισχύσει τις πιθανότητες που έχει ο άνθρωπος να επιβιώσει ως είδος.

Ενας από τους ευκολότερους τομείς έρευνας της νευροεπιστήμης είναι η σχέση του εγκεφάλου με το φόβο, καθώς η λειτουργία του είναι πολύ συγκεκριμένη: τα σήματα του φόβου στέλνονται από την αμυγδαλή και τον ιππόκαμπο, ο οποίος «αποθηκεύει» πληροφορίες για ό,τι προκαλεί τον φόβο. Επίσης, οι νευροεπιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι η επιθετικότητα στους άντρες είναι μεγαλύτερη από ό,τι στις γυναίκες όχι μόνο επειδή είναι διαφορετικές οι ορμόνες τους, αλλά και επειδή υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον εγκέφαλό τους, κάποιες από τις οποίες φαίνεται ότι την επηρεάζουν.

Πότε η κρίση και ο φόβος πάνε περίπατο;

Η πρόκληση για τους ειδικούς της γνωστικής νευροεπιστήμης γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όσο εξερευνούν συναισθήματα όπως η αγάπη και ο έρωτας. Οπως προέκυψε από έρευνες, ο έρωτας κλείνει τους διακόπτες των δραστηριοτήτων στην αμυγδαλή και στην περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει τη λογική. Οταν υπάρχει και πάθος, οι περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν την κρίση και το φόβο πάνε περίπατο. Επίσης, «κατεβάζουν ρολά» και τα κέντρα που είναι απαραίτητα για την κατανόηση της συμπεριφοράς του άλλου σε σχέση με την πνευματική του κατάσταση. Τι σημαίνει όλο αυτό; Οπως εξηγούν οι νευροεπιστήμονες, ότι οι ερωτευμένοι δεν διαχωρίζουν τον έναν άνθρωπο από τον άλλον, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται...

http://blogs.sch.gr





Vanessa Mae : Fantasy on a theme from Caravans




¨Σ΄όλο το ταξίδι δεν μ΄άφησε η νοσταλγία
δεν λέω πως ήταν σαν τη σκιά μου
έστεκε πλάι μου ακόμη και μες στο σκοτάδι.."
Κιχμέτ