Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin Martin Luther King


















Η σφαίρα που έπληξε θανάσιμα τον μαύρο ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 στο μπαλκόνι του μοτέλ της Μέμφις του Τενεσί έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν οι ανώνυμοι οι οποίοι όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του, ενός κοινού κακοποιού του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ηθελαν να πνίξουν το κίνημα των μαύρων της Αμερικής το οποίο είχε πάρει διαστάσεις τη δεκαετία του ‘60, βγάζοντας από τη μέση τον άνθρωπο που είχε δώσει νέα δύναμη στον αγώνα τους και είχε επεκτείνει την πολιτική επιρροή του στον λευκό πληθυσμό, με συνθήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ κοινωνικών μέτρων.

Η δολοφονία του όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δραστηριότητα των μαύρων για ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους αλλά αντιθέτως προκάλεσε έκρηξη πρωτόφαντης αγωνιστικότητας του έγχρωμου πληθυσμού της Αμερικής, διεύρυνε το αγωνιστικό μέτωπό του και τελικά, σε λιγότερο διάστημα από δέκα χρόνια, ακύρωσε νόμους και ρατσιστικούς θεσμούς που είχαν κατεβάσει τον έγχρωμο πληθυσμό της Αμερικής στο επίπεδο του «πολίτη δίχως δικαιώματα».

Ηταν χαρισματική μορφή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θαυμάσιος ρήτορας. Γιος κληρικού, γεννημένος στην Ατλάντα της Γεωργίας τον Ιανουάριο του 1929, ακολούθησε τον εκκλησιαστικό δρόμο – τον μόνο που σχετικά ανενόχλητα μπορούσε να ακολουθήσει ένας μαύρος νέος στην καρδιά των ρατσιστικών Πολιτειών, αν και αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1953, μόλις 24 ετών, ανέλαβε πάστωρ στην εκκλησία των Βαπτιστών του Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, μιας πόλης που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών».

Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας.

Ηταν η αρχή.......
Η επιτυχία της εκδήλωσης και οι δηλώσεις συμπαράστασης που άρχισαν να καταφθάνουν στο Μοντγκόμερι παρακίνησαν τον Κινγκ να ιδρύσει το 1957 συντονιστική επιτροπή αγώνων (των μαύρων), ονόματι «Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας» (ACLC) η οποία έμελλε να γίνει το κύτταρο ανάπτυξης του «απελευθερωτικού κινήματος» των μαύρων και ο οδηγός των εκτός και εντός Κογκρέσου αγώνων τους. Στόχος του Κινγκ ήταν να δημιουργήσει μια «ηθική Αρχή» με βάση τις εκκλησίες και να οδηγήσει τους (μαύρους) πιστούς σε έναν «ήρεμο χωρίς βιαιότητες αγώνα για μεταρρυθμίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα». Η φιλοσοφία του, σε αντίθεση με άλλες ομάδες εγχρώμων που αγωνίζονταν για τα ίδια δικαιώματα (Μαύροι Πάνθηρες, Αδελφότητα Αγωνιστών, Χ-Φαρακάντ κ.ά.) είχε ως πρότυπο την τακτική της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, της Ινδίας, γι’ αυτό και επισκέφθηκε την οικογένειά του το 1959 – ένα ταξίδι που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η τακτική της «ανοχής της βίας με μη βία» προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων.

Η δραστηριότητα του Κινγκ κέντρισε την προσοχή του αρχηγού του FBI Εντγκαρ Χούβερ. Με γραπτή εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι έδωσε διαταγή «να παρακολουθείται επί τακτικής βάσεως» ο Κινγκ καθ’ ότι στην οργάνωσή του «υπάρχει σε εξέλιξη διείσδυση κομμουνιστικών στοιχείων» και «να αποτραπεί η ανάδειξή του σε πολιτική μορφή». Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αναληφθεί ολόκληρη επιχείρηση συκοφάντησης και τρομοκράτησης του μαύρου ηγέτη και ότι «σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις» πυρπόλησης εκκλησιών στις οποίες θα έκανε κήρυγμα οι δράστες ήταν «πρόσωπα (…) της άμεσης επιρροής» της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Αυτά δεν τον επτόησαν, κάθε άλλο μάλιστα. Καθώς το πολιτικό κήρυγμά του – συνήθως στις εκκλησίες – συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής σε πορείες για να δοθεί το εκλογικό δικαίωμα στους μαύρους να έχουν την ίδια αμοιβή εργασίας με τους λευκούς και να διασφαλιστεί το «δικαίωμα (των μαύρων) να έχουν δικαιώματα». Τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έγιναν νόμοι, με αποκορύφωμα την έγκριση της Πράξης για τα Πολιτικά Δικαιώματα το 1964 και της Πράξης Εκλογικού Δικαιώματος το 1965.

Αλλά η μεγαλύτερη προβολή, εκείνο που καθιέρωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ηγέτη στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων ήταν η ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 23 Αυγούστου του 1963. Επικεφαλής έξι αντιρατσιστικών οργανώσεων που συγκρότησαν στρατιά 250.000 ανδρών και γυναικών μαύρων αλλά και αρκετών χιλιάδων λευκών, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ουάσιγκτον δημόσια εκδήλωση κατέκλυσε τον απέραντο χώρο μπροστά από το Μνημείο του Λίνκολν, προβάλλοντας το αίτημα για κατάργηση κάθε ρατσιστικού μέτρου και κοινωνική απελευθέρωση των εγχρώμων, για δικαίωμα των μαύρων μαθητών να πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία, για κατώτερο μεροκάματο 2 δολαρίων, για αυτοδιοίκηση της κοινότητας της Ουάσιγκτον – η οποία τότε, έγχρωμη στην πλειονότητά της, βρισκόταν υπό τη διοίκηση προσώπου που διόριζε το Κογκρέσο κτλ. Η μεγάλη μαύρη προσωπικότητα του λυρικού πανθέου Μάριον Αντερσον ηλέκτρισε τα πλήθη, ψάλλοντας παραλλαγή του εθνικού ύμνου, και ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο» (Ι have a dream), ο οποίος θεωρείται ισάξιος της ιστορικής ομιλίας του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμποργκ. Ας σημειωθεί ότι ο τότε πρόεδρος Τζον Κένεντι ήταν αντίθετος στην πορεία, πιστεύοντας ότι αυτή θα υπονόμευε τη δική του πολιτική για (περιορισμένα) αντιρατσιστικά μέτρα, αλλά μετέβαλε γνώμη όταν διαπίστωσε τον όγκο του πλήθους. Εναν χρόνο αργότερα ο Κινγκ έλαβε το Βραβείο Νομπέλ για τους «αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ηταν μόλις 35 ετών, ο νεότερος κάτοχος Βραβείου Νομπέλ.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα δικαιώματα των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από το 1965 άρχισε να αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στην ομιλία του σε εκκλησία της Νέας Υόρκης, στις 4 Απριλίου του 1967, ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, κατήγγειλε ότι η Αμερική «βρίσκεται στο Βιετνάμ ως κατακτητής, για να μεταβάλει τη χώρα σε αποικία της», γεγονός που προκάλεσε την οργή του περιοδικού Time και της Washington Post. Ο βιογράφος του Taylor Branch υποστηρίζει ότι η στάση του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ «ίσως να μην όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ασφαλώς όμως βοήθησε στο να πατήσει τη σκανδάλη».
TO
BHMA





I have a Dream
by Martin Luther King, Jr.

Delivered on the steps at the Lincoln Memorial in Washington D.C.
August 28, 1963


I am happy to join with you today in what will go down in history as the greatest demonstration for freedom in the history of our nation.

Five score years ago, a great American, in whose symbolic shadow we stand today, signed the Emancipation Proclamation. This momentous decree came as a great beacon of hope to millions of slaves, who had been seared in the flames of withering injustice. It came as a joyous daybreak to end the long night of their captivity. But one hundred years later, the colored America is still not free. One hundred years later, the life of the colored American is still sadly crippled by the manacle of segregation and the chains of discrimination.

One hundred years later, the colored American lives on a lonely island of poverty in the midst of a vast ocean of material prosperity. One hundred years later, the colored American is still languishing in the corners of American society and finds himself an exile in his own land So we have come here today to dramatize a shameful condition.

In a sense we have come to our nation's capital to cash a check. When the architects of our great republic wrote the magnificent words of the Constitution and the Declaration of Independence, they were signing a promissory note to which every American was to fall heir.

This note was a promise that all men, yes, black men as well as white men, would be guaranteed to the inalienable rights of life, liberty, and the pursuit of happiness.

It is obvious today that America has defaulted on this promissory note insofar as her citizens of color are concerned. Instead of honoring this sacred obligation, America has given its colored people a bad check, a check that has come back marked "insufficient funds."

But we refuse to believe that the bank of justice is bankrupt. We refuse to believe that there are insufficient funds in the great vaults of opportunity of this nation. So we have come to cash this check, a check that will give us upon demand the riches of freedom and security of justice.

We have also come to this hallowed spot to remind America of the fierce urgency of Now. This is not time to engage in the luxury of cooling off or to take the tranquilizing drug of gradualism.

Now is the time to make real the promise of democracy.

Now it the time to rise from the dark and desolate valley of segregation to the sunlit path of racial justice.

Now it the time to lift our nation from the quicksand of racial injustice to the solid rock of brotherhood.

Now is the time to make justice a reality to all of God's children.

It would be fatal for the nation to overlook the urgency of the moment and to underestimate the determination of it's colored citizens. This sweltering summer of the colored people's legitimate discontent will not pass until there is an invigorating autumn of freedom and equality. Nineteen sixty-three is not an end but a beginning. Those who hope that the colored Americans needed to blow off steam and will now be content will have a rude awakening if the nation returns to business as usual.

There will be neither rest nor tranquility in America until the colored citizen is granted his citizenship rights. The whirlwinds of revolt will continue to shake the foundations of our nation until the bright day of justice emerges.

We can never be satisfied as long as our bodies, heavy with the fatigue of travel, cannot gain lodging in the motels of the highways and the hotels of the cities.

We cannot be satisfied as long as the colored person's basic mobility is from a smaller ghetto to a larger one.

We can never be satisfied as long as our children are stripped of their selfhood and robbed of their dignity by signs stating "for white only."

We cannot be satisfied as long as a colored person in Mississippi cannot vote and a colored person in New York believes he has nothing for which to vote.

No, no we are not satisfied and we will not be satisfied until justice rolls down like waters and righteousness like a mighty stream.

I am not unmindful that some of you have come here out of your trials and tribulations. Some of you have come from areas where your quest for freedom left you battered by storms of persecutions and staggered by the winds of police brutality.

You have been the veterans of creative suffering. Continue to work with the faith that unearned suffering is redemptive.

Go back to Mississippi, go back to Alabama, go back to South Carolina go back to Georgia, go back to Louisiana, go back to the slums and ghettos of our modern cities, knowing that somehow this situation can and will be changed.

Let us not wallow in the valley of despair. I say to you, my friends, we have the difficulties of today and tomorrow.

I still have a dream. It is a dream deeply rooted in the American dream.

I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed. "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal."

I have a dream that one day out in the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at the table of brotherhood.

I have a dream that one day even the state of Mississippi, a state sweltering with the heat of oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice.

I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by their character.

I have a dream today.

I have a dream that one day down in Alabama, with its vicious racists, with its governor having his lips dripping with the words of interposition and nullification; that one day right down in Alabama little black boys and black girls will be able to join hands with little white boys and white girls as sisters and brothers.

I have a dream today.

I have a dream that one day every valley shall be engulfed, every hill shall be exalted and every mountain shall be made low, the rough places will be made plains and the crooked places will be made straight and the glory of the Lord shall be revealed and all flesh shall see it together.

This is our hope. This is the faith that I will go back to the South with. With this faith we will be able to hew out of the mountain of despair a stone of hope.

With this faith we will be able to transform the jangling discords of our nation into a beautiful symphony of brotherhood.

With this faith we will be able to work together, to pray together, to struggle together, to go to jail together, to climb up for freedom together, knowing that we will be free one day.

This will be the day when all of God's children will be able to sing with new meaning "My country 'tis of thee, sweet land of liberty, of thee I sing. Land where my fathers died, land of the Pilgrim's pride, from every mountainside, let freedom ring!"

And if America is to be a great nation, this must become true. So let freedom ring from the hilltops of New Hampshire. Let freedom ring from the mighty mountains of New York. Let freedom ring from the heightening Alleghenies of Pennsylvania. Let freedom ring from the snow-capped Rockies of Colorado. Let freedom ring from the curvaceous slopes of California. But not only that, let freedom, ring from Stone Mountain of Georgia. Let freedom ring from every hill and molehill of Mississippi and every mountainside.

When we let freedom ring, when we let it ring from every tenement and every hamlet, from every state and every city, we will be able to speed up that day when all of God's children, black men and white men, Jews and Gentiles, Protestants and Catholics, will be able to join hands and sing in the words of the old Negro spiritual,

"Free at last, free at last. Thank God Almighty, we are free at last."




“΄Έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα στους κόκκινους λόφους της Georgia τα παιδιά των δούλων και τα παιδιά των δουλοκτητών θα καθίσουν επιτέλους μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.

Έχω ένα όνειρο ότι τα μικρά μου παιδιά κάποια μέρα θα ζήσουν σ’ ένα έθνος που δεν θα κρίνονται από το χρώμα που έχει το δέρμα τους αλλά από το χαρακτήρα τους. Όταν αφήσουμε την ελευθερία ν’ αντηχήσει από κάθε μικρό και κάθε μεγάλο χωριό, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη θα έχουμε επιτέλους πλησιάσει αυτή τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, Μαύροι και Λευκοί, Εβραίοι και Εθνικοί, Προτεστάντες και Καθολικοί θα ενώσουν επιτέλους τα χέρια και θα τραγουδήσουν το παλιό νέγρικο σπιρίτσουαλ:

Ελεύθεροι επιτέλους

Ευχαριστούμε το Παντοδύναμο Θεό

Είμαστε επιτέλους ελεύθεροι.








Active member - Τραγούδα και γέλα
Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου

Υπάρχει μέρος ν' ανασάνει η νιότη μας ζωή
Υπάρχει μέρος η ηθική τους να κρυφτεί
Υπάρχουν χρώματα να φαίνονται στο μαύρο
Κι αν ξέρεις πες μου που να τα βρω.
Τα 'χω χαμένα, στις τέσσερις γωνιές μοιρασμένα,
σ' αυτή τη γη ξεχασμένα με παρελθόν στοιβαγμένα
γερασμένα κι άλλα πεθαίνουν στη γέννα,
έχω και μέσα μου ένα, μαζί και σένα
όλα πνιγμένα στο αίμα και λυτρωμένα με ψέμα
με χίλιους κόμπους σε κουβάρι χρυσό τυλιγμένα,
δίχως μια στάλα πιωμένα μα μεθυσμένα,
γελούν και λένε τραγούδια σ' ένα σκοπό χρεωμένα.

Γι' αυτό σου λεω πάρε τα όμορφα κι έλα.
Για να τη σπάσεις στους καιρούς, τραγούδα και γέλα.
Κοίτα στα μάτια και μίλησε στους φοβισμένους,
κλείσε τ' αυτιά και φύγε από τους στοιχειωμένους
κι αν μυρίζει πάλι αίμα από πολλά της γης μέρη,
κάν' το τραγούδι και πες το κι όποιος ξέρει,
θα το 'χει ταίρι κι απάγκιο μυστικό,
όταν φορτώνει η ψυχή του από κακό.
Το ριζικό μας δειλιάζει, όταν του λεμε τραγούδια
και πριν πεθάνουμε, αν αφήσουμε στο τάφο μας λουλούδια.
Χαζά αγγελούδια δε βουλώνω το στόμα,
μαύρα δαιμόνια μου σας έκλεψα το χρώμα.
Γυμνοί βασιλιάδες, γυμνοί προφήτες
με τις πλάτες του θεού ξαναβαφτίζονται θύτες
κι εμείς οι αλήτες παντού σ' αυτή την πλάση
φτιάχνουμε ξόρκι που δεν ξέρουμε αν θα πιάσει.
Μα δε μας νοιάζει, πες το βλακεία και τρέλα,
έλα κι εσύ, προλαβαίνεις, τραγούδα και γέλα
για τους περήφανους που άδικα φεύγουν?
εγώ είμαι πάντα μ' αυτούς που πεθαίνουν.

Για την Παλαιστίνη - τραγούδα και γέλα
Για την κοιλάδα - τραγούδα και γέλα
Για τα Βαλκάνια - τραγούδα και γέλα
Και για την Κύπρο - τραγούδα και γέλα
Για τη Γένοβα - τραγούδα και γέλα
Για το Σηάτλ - τραγούδα και γέλα
Για τ' άσπρα κελιά - τραγούδα και γέλα
Για τους νεκρούς - τραγούδα και γέλα
Για τον Μάρκος - τραγούδα και γέλα
Για τον Γκάντι - τραγούδα και γέλα
Για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ - τραγούδα και γέλα
Για τον Αλλιέντε - τραγούδα και γέλα
Για τον Τσε Γκεβάρα - τραγούδα και γέλα
Για τον εχθρό μας - τραγούδα και γέλα
Για το φονιά μας - τραγούδα και γέλα
Για τ' όνειρό μας - τραγούδα και γέλα

Τραγούδα στα παιδιά με τα σταυρωμένα χέρια,
τραγούδα στις μανάδες με τα μαύρα τσεμπέρια,
τραγούδα για όσους σκάβουν μ' ίδρώτα τη γη,
τραγούδα σ' όσους με γέλιο ξεπλένουν την οργή.
Τραγούδα τα όνειρα που δε προλάβαν να στεριώσουν
και τους ήρωες που πεθάναν πριν να προδώσουν,
για όσα αρνιέται να χωρέσει ανθρώπου ο νους
τους συρματοπλεγμένους ουρανούς.
Τραγούδα όλα τ' αδύνατα να γίνουν δυνατά,
τραγούδα γη νερό αέρα και φωτιά,
αντί για δάκρυα γέλα, το θάνατο ξεγέλα,
για μένα και για σένα τραγούδα και γέλα.







Δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι. Μόνο με το φως μπορείς.
Darkness cannot drive out darkness: only light can do that.

Έχω ένα όνειρο.
I have a dream.

Μια απειλή στη δικαιοσύνη οπουδήποτε είναι
μια απειλή στη δικαιοσύνη παντού.


Στο τέλος δε θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας,
αλλά τη σιωπή των φίλων μας.


Το μίσος δεν αντιμετωπίζει το μίσος.
Μόνο η αγάπη μπορεί.


Σχεδόν πάντοτε η μειονότητα των δημιουργικών,
αφοσιωμένων ανθρώπων
έκανε τον κόσμο καλύτερο.