Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ότι ζωγραφίζω είναι η ψυχή μου, η σάρκα μου και το είδωλό μου στον καθρέφτη..Giannis Stratis

The Fission of Soul (1999)



The fission of the man (2005)

“Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος”







"Dance on the Elgin Marbles"





Ο Stratis αναφέρει ότι προβληματίζεται όταν βλέπει τις κοινωνικές αξίες της ανθρωπότητας να είναι απορροφημένες από τον υλισμό και την τεχνολογία. Το στυλ του μένει σταθερό σ' αυτές τις σκέψεις για την κατάσταση του ανθρώπου και οι πίνακές του απεικονίζουν μια έκφραση και ισορροπία αυτής της άποψης. Το κοινό μπορεί καθαρά να καταλάβει την εσωτερική του διαμάχη όσον αφορά το μοίρασμα του ανθρώπου ανάμεσα στις προτεραιότητες και την επακόλουθη αναζήτηση για αισιοδοξία.

Η εργασία του Stratis συχνά κατέχει μια συγκεκριμένη σειρά ή τύπο σχεδίου. Αυτή η πλευρά του δεν είναι φανερή αλλά σταδιακά γίνεται αισθητή, όπως ακριβώς η ζωή διατηρεί μία βάση σταθερότητας η οποία δεν γίνεται αμέσως φανερή. Ο Stratis επίσης χρησιμοποιεί έντονα περιγράμματα –αυτός ο διαχωρισμός του θέματος μελέτης από το φόντο και ή ο καθορισμός των εσωτερικών συστατικών προκαλούν ένα αίσθημα ασφαλή ορίων αλλά και μία αίσθηση απομόνωσης. Παρόλα αυτά, με το να εξαλείφει λεπτομέρειες όπως τα χαρακτηριστικά του προσώπου και χρησιμοποιώντας στοιχεία αιφνιδιασμού και χιούμορ,
ο Stratis πετυχαίνει τη διαφώτιση στα έργα του, δηλώνοντας ότι η ελπίδα πραγματικά υπάρχει.
Ο Stratis ζωγραφίζει με λάδια και μικτές τεχνικές σε μια ποικιλία επιφανειών σε μονοχρωματικές και αντιθετικές παλέτες, και αυτή του η επιλογή είναι ικανή να αντιπροσωπεύει τις δύο βασικές αρχές του πνεύματος:
Την αδιαφορία ενάντια στον αγώνα.

Ο Stratis έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και εμπλέκεται με πολλούς τοπικούς, εθνικούς και διεθνείς επαγγελματικούς καλλιτεχνικούς συνδέσμους, και ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής επιτροπής των Special Olympics στην Αθήνα το 2004. Μέχρι το 1995 πραγματοποίησε 115 εκθέσεις στην Ελλάδα, το Μεξικό, την Ιταλία, το Παρίσι, την Τουρκία, την Ιαπωνία και την Αμερική. Ο Giannis Stratis έχει λάβει τέσσερα τιμητικά διπλώματα, τέσσερα διεθνή βραβεία πρώτης θέσης, πέντε χρυσά μετάλλια και αρκετές αναγνωρίσεις για τη εργασία του. Αποτελούσε το έργο του θέμα σε περισσότερα από 350 άρθρα και αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει λάβει αποδοχής σε αναφορές από Ιστορικούς της Τέχνης και κριτικούς της Τέχνης, καλλιτεχνικούς διευθυντές, καθηγητές και διευθυντές Μουσείων από πολλές χώρες. Πίνακες του Giannis Stratis μπορείτε να βρείτε στην Προεδρική Δημοκρατική Κατοικία της Αθήνας, στην Ελληνική Βουλή, στο Μουσείο Λευκωσίας της Κύπρου και σε αμέτρητες γκαλερί σε ιδιωτικές συλλογές και σε κάθε σημείο του κόσμου.

Επιπρόσθετα με τη ζωγραφική , τα κατορθώματα και τα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν το Σχεδιασμό Κοσμημάτων, τη Φωτογραφία, την Ποίηση, τη Λογοτεχνία, το Πιάνο, και τη Συλλογή Τέχνης. Φαίνεται ότι ο Giannis Stratis διευρύνει την αγάπη του για την T έχνη με το να τη ζει εξίσου καλά”.

Ο Έλληνας καλλιτέχνης όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για τα επιτεύγματά του τόσο στην Αμερική όσο και τα δημοσιευμένα άρθρα στα γνωστά περιοδικά εξέφρασε τον θαυμασμό του λέγοντας :

Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος”.

Το 2006 η Angela di Bello, διευθύντρια της Agora Gallery στο Ghelsea της Νέας Υόρκης, κάλεσε για καθολική αντιπροσώπευση όλου του τού έργου, τον Giannis Stratis. Και έκθεσε την τέχνη του στα δύο κέντρα με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο της τέχνης, στο Soho και Ghelsea.


Η ίδια είπε χαρακτηριστικά καθώς ανάφερε για την ζωγραφική του: ‘’Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος’’… ‘’προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας…’’

Agora Gallery στο Chelsea in New York City



Το Γεράκι


Σταυροφόρος


“Η Οιμωγή”

Ο Γιάννης Στρατής μυσταγωγός ενός άλλου Πολιτισμού εντρύφησε στην Ιωνική κουλτούρα - από τα μικρά του χρόνια λόγω Μικρασιατικής καταγωγής - και εμπνέεται από τις παραδόσεις των τόπων αυτών.



Τα έργα που δημιούργησε το “Το Γεράκι”, “Ο Σταυροφόρος” και “Η Οιμωγή” είναι κατ’ επίφαση τρία έργα.
Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο – μία τριλογία - του οποίου το θέμα είναι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πώς οδηγήθηκε εκεί? Όχι πάντως από την λογική.
Η σύλληψη καθοδήγησε το χέρι του στην δημιουργία, βούτηξε στο ασυνείδητό του, ενώθηκε με το Σύμπαν, πρώτα είδε με τα μάτια της ψυχής του το θέμα και μετά με την όρασή του.
Το εικαστικό αποτέλεσμα της τριλογίας των έργων του αφήνει έκθαμβο και συγκλονίζει τον θεατή αφού στο “Γεράκι” και στον “Σταυροφόρο” όλα αποτυπώνονται με τέλεια αδαμάντινη καθαρότητα και λάμψη – το ασπρόμαυρο του θέματος δημιουργεί μία απόλυτη ελευθερία και επιθετικότητα στην εκτέλεση – για να φθάσει στην πορφυρή “Οιμωγή”, το αποκορύφωμα του Ανθρώπινου πόνου.

Ο οραματισμός προηγήθηκε του θέματος και αυτό είναι το χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη, οδηγεί την ψυχή του έξω από τα πεπερασμένα στα άδυτα του συλλογικού ασυνειδήτου απ’ όπου συλλαμβάνει την έμπνευση”.

Η Δρ. Ιστορικός της Τέχνης Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν έχει αναφέρει:

(…) Αποκαλυπτικές ενδείξεις της υπέρτατης ενέργειας, κοντολογίς της «αλήθειας», οι μορφές αυτές δείχνουν ότι παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν αλλού, σε άλλα μήκη κύματος, ασύλληπτα από τις ανθρώπινες μας αισθήσεις.
(…)Μορφές αντιπροσωπευτικές ενός μικρόκοσμου, κατ’ εικόνα και ομοίωση του μακρόκοσμου, διαπερασμένες από το ρυθμό του σύμπαντος, μεταγγίζουν και σε εμάς πέρα από ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, μια ουσιαστική , αντιδραστική σε κάθε περιγραφή υποβολή από αυτό καθεαυτό το σύμπαν, ή καλύτερα την ιδέα που είναι ενορχηστρωμένη σε αυτό. Ιδέα που καθώς ενυπάρχει σε όλα δίχως εξαίρεση τα έργα του Στρατή, καταξιώνει το καθένα από αυτά σαν την υπέρτατη επαλήθευση του κατά Πλάτωνα ορισμού της αυθεντικής Τέχνης.

Διαπερασμένες ή καλύτερα ενσαρκωμένες μέσ’ από μιαν αυθεντική πνοή και χαρισματική ενέργεια, οι μορφές του Στρατή ενεργοποιούν μέσα μας πέρα από εικαστικές αισθητικές εντυπώσεις μεγάλες σε εμβέλεια ψυχικές εμπειρίες”.

Η τριλογία των έργων του Γιάννη Στρατή στο Corfu Palace
25 Ιουλίου 2008




Universal Grief...the result of globalization (2005)






King Minos-Amorgos
(2005)



The Country House
(2005)





The Embodimnt (2007)




The Game
(2007)



The Ballerina






OMMA (The Look)


The Compleχ





"I Anaskevi"





Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα
ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου ...


Τα έργα ζωγραφικής, τα σχέδια, τα λάδια σε ξύλα και οι μικτές τεχνικές που ακολουθώ, πορεύονται στα χνάρια της αφηρημένης ζωγραφικής, ως μία κατάσταση διαχρονικότητας. Χρησιμοποιώντας τόσο την Αρχαία όσο και τη σύγχρονη Ελληνική κουλτούρα ως θεματολογία, οι χαρακτήρες μου δημιουργούνται ως μία οπτική επιβράβευση της ανθρωπότητας, αποδίδοντας στους εαυτούς τους μία ταυτότητα μέσα από την ηθική, την ικανότητα και το προσωπικό συναίσθημα. Υιοθετώ την ωμή και αποφασιστική τεχνοτροπία, για να μεταφέρω την προοπτική που αντηχεί από το έργο στον θεατή. Ενοχλημένος από την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα τού «Σήμερα», η οποία, κατά την άποψή μου, διαρκώς οδηγείται βαθύτερα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, σε συνδυασμό με τα τεχνολογικά επιτεύγματα, βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται άμεσα και να είναι κατακερματισμένος από τις υλικές του αξίες, όντας πολύ αδύναμος να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη ανάπτυξη του.

Η σχέση μου με κάθε έργο μου ξεχωριστά έχει την αμεσότητα της ψυχής και της σάρκας πάνω στον καμβά. Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου τα οποία βουτώ στα χρώματα ακολουθώντας τις εντολές της έμπνευσής μου. Πιστεύω στις μεγάλες ανατροπές και αλλοίμονο στον καλλιτέχνη που ζωγραφίζει από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι να πεθάνει, το ίδιο. Η τέχνη είναι όχι ένας, αλλά πολλοί κύκλοι και το ζήτημα είναι να τους ανακαλύψεις και να κάνεις μαζί τους την περιστροφή σου. Άλλωστε το ίδιο το σύμπαν είναι γεμάτο από άπειρους κύκλους που περιδινούνται και αλλάζουν κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου.

Θυμάμαι τον διεθνή ιστορικό τέχνης Adam Grassi, της Agora Gallery της Νέας Υόρκη ο οποίος έγραψε αναφορικά με το έργο του τα εξής: «Με βαθιά αλληγορία και έντονο συναίσθημα, οι ζωγραφικοί πίνακες του Giannis Stratis μιλούν για την ανθρώπινη κατάκτηση και τη φύση, καθώς και την ιστορία της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Ενοχλημένος από τις κατακλυσμικές εξελίξεις στην τεχνολογία, -όπως η ατομική βόμβα- και από την ακόρεστη λαχτάρα της Δύσης για πλούτο, ο Stratis δημιουργεί καμβάδες, οι οποίοι αναπαριστούν την επίπτωση αυτών των κινητήριων δυνάμεων».

«…Βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται και να κατακερματίζεται από τις υλιστικές αξίες του», λέει ο Stratis «…όντας πολύ αδύναμος για να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη εξέλιξή του».Το αντιστάθμισμα του Stratis για αυτές τις καταστροφικές ορμές είναι η φύση και η πνευματικότητα . Ως κατακλείδα,τα έργα του αποκαλύπτουν αυτή την αισιοδοξία, ότι δηλ. αυτά τα προαναφερθέντα στοιχεία θα θριαμβεύσουν σε τελική φάση.«Το Ανθισμα κατόπιν της πυρηνικής καταστροφής», ένα έργο με παθιασμένο κόκκινο και γήινες αποχρώσεις ,το οποίο αντικατοπτρίζει αυτή την θετική αναγέννηση.

Παρακολουθώ τη σημερινή κρίση και αντιλαμβάνομαι ότι η μοναδική διέξοδος ια να βγούμε από αυτήν, είναι να κερδίσει ο καθένας μας τον εαυτό του. Να μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να ερωτευόμαστε ελεύθερα, να επιλέγουμε φίλους ελεύθερα, αλλά και να απορρίπτουμε ελεύθερα. Είναι πολύ σημαντικό σήμερα να αρνιέσαι εκείνο που σε προσβάλει και σε απαξιώνει. Όχι δεν είναι μόνο η κακή πολιτική που έφερε τα πράγματα σ αυτό τον κατήφορο. Είμαστε όλοι εμείς, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που, αρνήθηκε να σκεφτεί και να διαλογιστεί με τον εαυτό της. Ε, λοιπόν η τέχνη αυτό προσφέρει. Να μπορείς να βλέπεις τα εσώψυχά σου δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις διόδια γι αυτό.

Σε ό,τι αφορά εμένα, κάθε γραμμή που τραβάω είναι και μια λύτρωση που με απομακρύνει από τα τηλεοπτικά πάνελ και τη μιζέρια της αποχαυνωμένης κοινωνίας. Ότι ζωγραφίζω είναι η ψυχή μου, η σάρκα μου και το είδωλό μου στον καθρέφτη, παρέα με όλες τις ενοχές μου και τα λάθη μου. Στο κατω κατω αυτό σημαίνει ανατροπή, να επιβάλεις την αυτοκριτική ακόμα και στο υποσυνείδητό σου. Μόνο τότε μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και πολίτης. Ότι ζωγραφίζεις θα είσαι εσύ και ότι ψηφίζεις θα αντιπροσωπεύει τον εαυτό σου και μόνον αυτόν.
Info


Humn of Indian
(2007)

Γεννήθηκε ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Ασχολείται με την Ποίηση και την Λογοτεχνία. Σπουδές Ελεύθερου Σχεδίου και Μουσικής στη Ρώμη.

Διδάσκεται αποσπασματικά από τον ζωγράφο Μιχάλη Κανδύλη. Μελετάει Ιστορία της Τέχνης και Σύγχρονα Θεωρητικά Κείμενα. Πρώτη του εμφάνιση Πέμπτη 6 Ιουλίου 1995 στο Π.Κ.Δ.Αθηνών στην Αίθουσα ‘Τρίτση’ εκθέτεται το έργο του με μεγάλους αναγνωρισμένους ζωγράφους όπως Dali, Picasso, Clee ,Macritte, Ronault κ.α τίτλος της έκθεσης “ ΜΑΣΚΕΣ ”. Η Δρ .Ιστορικός της Τέχνης

Χαρά Παπαθεοδώρου αναφέρει για το έργο του στην συγκεκριμένη μεγάλη αυτή Εκθεση, ( ... ) “Ο πόνος που ξεπηδάει σαν μια μορφή Μάσκας στο έργο του Γιάννη Στρατή είναι γραφή αποκαλυπτική, η προσπάθεια αυτή είναι ένα είδος κάθαρσης και αποκαλύπτει αντί να κρύβει”.

Εχει πραγματοποιήσει 6 Ατομικές Εκθέσεις και 120 Ομαδικές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό .

Έργα του βρίσκονται στην Πινακοθήκη Προεδρίας της Δημοκρατίας (Προεδρική Σουίτα), Πινακοθήκη Βουλής των Ελλήνων, Πινακοθήκη Αντιπροσωπείας Ε.Ο.Κ, Μουσείο Λευκωσίας, Μουσείο Μεξικού, Μουσείο Ισπανίας, Πινακοθήκη Ιδρύματος Τράπεζας Πειραιώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και εξωτερικό.

Για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Γιάννη Στρατή, δεν πρέπει να ντύνεις τα έργα του με σχεδιασμούς εκφράσεων και λέξεων, γιατί και εκείνες γίνονται λευκά πινέλα σε λευκό καμβά, εκμηδενίζονται και χάνουν την άξια τους, μπροστά στο μεγαλείο σκέψης, προβληματισμού και δέους που αισθάνεσαι όταν βλέπεις τα έργα του.

Ειλικρινά, δε ξέρω ποιο από όλα τα έργα του, χτυπάει περισσότερη φλέβα σκέψης μέσα μου, αλλά αν ήταν να διαλέξω κάποιο που με προκαλεί και με ιντριγκάρει αυτό θα ήταν το DADARSA!! Δε θα προλογίσω το συγκεκριμένο αριστούργημα, σας αφήνω απλά να ταξιδέψετε, να γευτείτε, να νιώσετε, να αγγίξετε, να μυρίσετε όλα τα αρώματα ψυχής, που αναδύονται από τις απλές ασπρόμαυρες γραμμές του……

Άλλωστε αυτή είναι και μαγεία που προσφέρει ο Γιάννης στον καθένα απο εμάς.
femalecity


Τυπικότατος στην ώρα του και με την θετική διάθεση και το μοναδικό στυλ που τον διακατέχει ο Γιάννης Στρατής μας μίλησε για την μέχρι τώρα πορεία του, τα μελλοντικά του σχέδια, για την τέχνη όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος και για πολλά άλλα. Συνειδητοποιημένος και πάνω απ όλα προσγειωμένος , χωρίς το «τουπέ» του σταρ με τις πολλές διακρίσεις μας χάρισε ένα απίστευτο απόγευμα στο ιστορικό μέρος του Πειραιά το Πόρτο Λεόνε.

Ø Θα ήθελα να μας πεις για την πρώτη σου δουλειά πότε πραγματοποιήθηκε ; Η πρώτη μου δουλειά που δεν ήταν δουλειά αλλά προσπάθεια ήταν το 1995 στο σπίτι μου του Παπάγου τότε.

Ø Από τι εμπνευσμένος; Εμπνευσμένος από τα έργα άλλων δημιουργών που είχα μέσα στο χώρο μου και την δύναμη της στιγμής, ότι τίποτα δεν είναι δικό μου είναι όλα της δύναμης της δημιουργίας. Αυτό τροφοδότησε την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι δικό μου να πέσω στο πάτωμα έχοντας ένα χαρτόνι και κάτι τέμπερες.

Ø Ήταν της στιγμής ή ήταν κάτι που ήθελες από μικρός να ακολουθήσεις και το είχες οραματιστεί; Όχι ήταν κάτι της στιγμής. Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ένας καλλιτέχνης που θα δίνω συνεντεύξεις. Υπήρχε η παιδεία από την οικογένεια μου αλλά η ζωγραφική απείχε πολύ από εμένα σαν παιδί. Αργότερα έγιναν κάποιες σπουδές στο γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο αλλά μέχρι εκεί

Ø Υπήρξε κάποιος από την οικογένεια που να είχε καλλιτεχνική φλέβα; Απ ότι έχω μάθει λένε ότι υπάρχει γονίδιο, κάποιος μακρινός συγγενής από την οικογένεια της γιαγιάς μου από την πλευρά της μητέρας μου στην Κωνσταντινούπολη. Και ένας άλλος συγγενής από την πλευρά του πατέρα μου ονόματι Κωσταγιόλας ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης
Ø Το πρώτο έργο έγινε γνωστό στο κοινό το 1995 πως έγινε όλη η διαδικασία και μάλιστα τα έργα σου να είναι δίπλα σε έργα μεγάλων ζωγράφων όπως Picasso, Dali ; Eίναι μια περίεργη ιστορία. Υπήρχε μια συγκέντρωση στο σπίτι ενός φίλου μου ζωγράφου του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου και την επομένη ήρθε στο σπίτι μου. Και βλέπει το έργο μου ρωτώντας μαι «βρε Γιάννη μου ποιανού είναι αυτό;» Του απάντησα δικό μου και εκείνος μου είπε «είναι εκπληκτικό το θέλω.» Του το δώρισα λοιπόν
Κατερίνας press



















"Το Πειραιωτάκι... Ελπίδα Για Ενα Καλύτερο Αύριο"



Hope for a better tomorrow (2007)









Τα Ιμια του Γιάννη Στρατή παραχωρήθηκαν στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος από τον Αλεξ Μαραθιανάκη της Ντάουν Τάουν Αρτ Γκάλερυ, Αθήνα, την ημέρα της δωδέκατης επετείου μνήμης τους.

Τα Ιμια είναι ένα ανεπανάληπτο έργο του Γιάννη Στρατή, το οποίο οφείλει την μοναδικότητά του στο θέμα που τον ενέπνευσε – η εισβολή των Τούρκων στην Ελληνική βραχονησίδα Ιμια στις 30 Ιανουαρίου 1996.

Τον καιρό της κρίσης των Ιμίων ο Στρατής ήταν τριάντα – τριών ετών. Ενοχλημένος από την άδικη Τουρκική πράξη έπεσε στο πάτωμα του σπιτιού του και φιλοτέχνησε το παρόν έργο κατευθείαν στο ξύλο. Δεν είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του, αλλά ήξερε ότι ήθελε να εκφράσει την αγανάκτηση που είχε ως Ελληνας. Αρχισε το έργο με αραιωμένο χρώμα δουλεμένο απευθείας με τα δάκτυλα. Πήρε το μπλε ως χρώμα της θάλασσας και έμβλημα της πίστης και ζωγράφισε το πορτραίτο της Ελλάδας – ένα πρόσωπο με ρίζες στη αρχαϊκή προσωπογραφία (θυμίζει περιέργως κεφάλι από αγάλματα είτε Κούρων είτε Κορών) ήρεμο στην ετοιμότητά του για δράση. Αυτό το πρόσωπο αντιπροσωπεύει τον κάθε Ελληνα που γνωρίζει πώς να προάγει τον πολιτισμό και ν’ ανθίσταται στην αδικία. Εγραψε με κεφαλαία σε κόκκινο χρώμα στο επάνω μέρος του έργου την ημερομηνία «ΤΡΙΤΗ 30/1/1996», ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα επίσημα αναχαίτισε την Τουρκική εισβολή. Κάτω από την ημερομηνία έγραψε «ΕΛΛΑΔΑ» και αντικριστά «ΑΙΓΑΙΟ» υπογραμμισμένο. Εντόπισε την βραχονησίδα με την περιβάλλουσα θάλασσα στα χείλη του προσώπου και ακριβώς επάνω της, όπου λέγεται ότι συγκεντρώνεται ο θυμός, υπογράμμισε την ταυτότητα «ΙΜΙΑ». Το έργο χαρακτηρίζεται από μια αραχνοΰφαντη ποιότητα και διάφανη αίσθηση σαν φύσημα ένεκα της οποίας αφυπνίζεται η θύμηση του καλλιτέχνη για τις χαμένες πατρίδες.

Με τα Ιμια ο Στρατής εξέφρασε την αγανάκτηση, την λύπη, τον θυμό και την οργή του για τον διαρκή περιορισμό των συνόρων της πατρίδας του. Ο Στρατής σχολιάζει: «Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχες».
Μεγακλής Ρογκάκος – Ιστορικός Τέχνης


Η Angela di Bello διευθύντρια της Agora Gallery είπε «Η ποικιλόμορφη τεχνοτροπία και τα λάδια σε καμβά αναφορικά με τα σχέδια και τους πίνακες προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας. Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος στο σύνολο του ανθρώπινου στοιχείου και μεταφέρουν την αίσθηση της ταυτότητας μέσα από στοιχεία ηθοπλασίας, "ακουστικής έκφρασης" και προσωπικού συναισθήματος. Με ένα στιλ καταλυτικό, τα έργα επικοινωνούν με μια έντονα συγκινησιακή διάθεση, η οποία είναι διάχυτη. Η ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μέσα από το έργο του, επιτυγχάνεται με τεχνική επιδεξιότητα και ευχέρεια».



The Garden full of flowers Compleχ (2005)









Το έργο «Ο κόκκινος θρύλος του Porto Leone» αναφέρεται στο μεσαιωνικό λιμάνι της Αθήνας, που τώρα είναι γνωστό ως Πειραιάς. Η φιγούρα –φυλακτό στον πίνακα, γεμάτη από αφηρημένες, φυσικές μορφές απευθύνεται στον θεατή με δονκιχωτική έκφραση. Τα επιθετικά χρώματα της παλέτας ,το κίτρινο και κόκκινο, παραθέτουν μια διάθεση στην οποία δεν δύναται να αντεπεξέλθει η φιγούρα –φυλαχτό. Καθίσταται προφανές ότι η μορφή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες της, αυτή η σχέση που γέρνει προς τη μια μεριά δίχως να ισορροπεί αποτελεί την πρωταρχική πηγή έντασης στον πίνακα.




BIOGRAPHY: The art of Giannis Stratis combines the endlessness of representation with the fathomlessness of intelligibility (The present article was entitled "The Art of Giannis Stratis: Horizontal Expression Vertically Explored"). It is indeed intriguing that a metaphysical painter like Stratis started off as a jeweler. However, when the moment came out in the world Stratis naturally gave up material wealth for the salvation of his soul through art. He was born on 24 May 1963 in Kokkinia, of a family with roots in Asia Minor . His grandmother, with a great love for the arts, sensitized him to matters of aesthetics. His earliest artistic memories were gathered in the Museum of Corfu . The need to become acquainted with world culture made him turn to books of art, through which he was deeply cultivated. In 1982 he chose to become involved with art. His studies at the Commerciale Artistico Grafico in Rome familiarized him with jewelry and photography. There he developed the sensitivity to identify mannerisms and to make intuitive choices. His indulgence with art became a mania and a way of life. At some stage he decided to put his hands on the act of making art. In 1993 he took a piece of carton and painted on it a figure using tempera. Alexander Papakonstantinou chose one of his works, which Hara Papatheodorou included in an exhibition entitled Masks in 1994 at the Cultural Center of the Municipality of Athens, alongside works by Dalí, Klee, Magritte, Picasso and Roualt. Such recognition convinced Stratis to dedicate himself on a daily basis to art.

STUDENTSHIP: The art of Stratis is quite a revelation. Though cherishing to see works by Kandylis, Tsarouchis and Parthenis or by Braque, de Kooning, Picasso and Chagall, his works are entirely independent. Of the great masters he sought not to imitate their mannerism, but rather to conquer the mechanisms by which to codify pictures. Memorable upon him was the influence of Michalis Kandylis (1909-1995) to whom he apprenticed irregularly. From him he was taught to represent the psychology of life. More importantly still he learned from him to paint with any material whatever he wanted. Notably his first works (1995-1997) were made by using the fingers directly as a tool. The absolute need for expression impelled Stratis to paint in every alternative manner, creating artworks on stone, wood, and kitchen paper, using a great spectrum of materials whose imprint could yield color - show varnish, cosmetics; wax; oxides; cigarette ashes; plants; and earth.

MANNERISM: Stratis' creations - distantly originating in the artistic movements of cubism; surrealism; and expressionism - are beyond conventional categories. This being so because Stratis does not have any particular telos in mind and therefore has not got the faintest idea in advance as to the ensuing result. He only feels an absolute need to express himself. The only element there is at the time of creation is the agony for the visual outcome. He is driven exclusively by the unconscious instinct, which Stratis calls 'God'. Stratis wishes his work to have power and vigor, beauty being of secondary importance. He is interested in the picture's vibration, the gesture's pulse, and the design's vivacity. The works of Stratis constitute a psychographical testament. He is concerned with bringing out the world inside. He wants the white surface to be charged by the inner throbbing of life itself.

CREATION: Stratis confesses his incapability to explain how his works are produced. He admits not considering himself to be a painter and underlines that he uses color only because he cannot do otherwise. There is a religious dimension in the refusal of his indisputable capacity as an artist, and the parallel recognition of his absolute need to paint. When he finds himself in a condition of inwardness, he feels at the same time weak and strong. He experiences an unsafe security - infallible evidence of metaphysical agony. He prays to God to enlighten his soul so that he may bring about an artwork with throbbing quality. At the moment of inspiration he communes 'in excelsis'. When he enters the mode of creation he undergoes transubstantiation. At that moment time ceases to exist and the work becomes manifest in an incredible flash. Stratis is led directly by an indeterminable inner need to covey something indescribable and indefinable from the depths of his soul. Stratis paints not as he sees with his eyes, but as he feels with his soul. His desire is not simply to represent but to express the essence of his vision. The colors are applied not intentionally, but automatically. Stratis believes deeply that the essence of art flows out of the soul alone. His works synchronize a complex of various 'psycho-diagrams' that are diffused in an indefinite time-space continuum.

CONTENT: The content of Stratis' works - though immediately recognizable - remains indescribable and indefinable. In the speed of their execution the works go through various conditions, creating a palimpsest of pictures, a capsule of memory. Thus a landscape becomes a figure and a face becomes a map of metaphysical locations. The final stage of the works retains the quality of the transubstantial process of the abstract and the godly. The works compose a communicational net, which is traversed by a sincere iconography rendered by the heart, whose de-codification is humanely natural. Stratis' works without exception are legible not by logic, but by the soul. For this reason they are intended to appeal to the viewer that wills not to understand them, but to feel them. The artist is present in every dimension of his work - in the creativeness, the plasticity and its expressiveness. His works - sometimes appearing to convey anger, at other times humor - compose conditions that are an antidote to the nowadays' social solitude, to today';s splintering of morals and values. This is evident in the direct communicability of the work's pure titles. All of Stratis' works breed in their nucleus the seed of optimism - the hopeful message that the spirit shall prevail over materialism.

TIME: The works of Stratis - notwithstanding the moment in which they were created - share the quality of timelessness, encapsulating as much the memories from cave painting as the anticipations for the evolution of painting in the future. For this reason it is not important for Stratis to appreciate his works in the conventional chronological order of their creation. Besides time is an artificial solution unbecoming the dimension of the soul. The case is for the works to communicate within a mutual universe, where everyday living appears foreign and the dream homely. Stratis' works reveal an archetypal condition and an oneiric disposition. As a matter of fact they seem to have existed before being accomplished, even before being born.

MULTIPLICITY / ONENESS: The inspiration for Stratis' works was anything that was worth noticing from the distillation of everyday life. However, while the rendering of figures by other artists usually follows a common denominator and does not deviate in appearance, in the art of Stratis every work is self-referential , and does not repeat itself. The artist himself is shocked before his admitted inability to reproduce any of his own works. Nevertheless, despite the variety amongst them, the hand of Stratis is remarkably recognized with clarity in every one of his pictures. However, through their apparent variety, Stratis’ works share the space of the same universal sphere. Though the works are differentiated in their external composure, when de-codified their mutual origin is revealed in the womb that gave birth to them. All the works in their variety express the 'Oneness' in its absolute naturalness. Whatever form Stratis' works take, the 'Oneness' of creation prevails. These works embody the universal perception that one plus one equals one (1+1=1). If the esoteric truth of such a metaphysical equation becomes manifest, then it may be perceived that the 'Oneness' is but the universe and by extension God.

CREATOR: There is an excellent sincerity in Stratis' declaration that he is insignificant and unable in relation to the act of creation. He recognizes that God is the one to empower him and to lead him - which is reminiscent of "by the hand..." of religious painters. All of Stratis' works share an intimate relation to God. He admits characteristically: "in every work I plead God for His support". God, who directs the hand of Stratis, is a universal manifestation. His works result from the need to unite man with God. Such works reveal that art is neither brushes nor paint tubes, but a need to confirm the eternal relationship of man with the universe – a condition that brings the beholder before God.

VIEWER: It is apparent that the title of the present exhibition - Welcome to My World - is inspired by the viewer himself. Stratis cares to communicate his feelings to the viewer, to transpose him into the 'other' longitudes and latitudes of his world. In Stratis' works the viewer hears the voice of the universe. The viewer may confirm the communicability of the metaphysical dimension of artistic creation. Stratis' desirable result is to touch the viewer and to move him. For Stratis it is enough if the work comes out of it materiality and to inhabit the viewer, if the viewer feels the experience the work expresses and leaves with it. Stratis motivates the viewer to search for the essential nature of the works that will make him appreciate the oxymoron truth – that life is complicatedly simple. In the end, the viewer feels near the works of Stratis a surprising security and familiarity. His works offer a life-giving and soul-filling energy. They touch the viewer and wonderfully strike within him transworldly universal chords.

[Megakles Rogakos 01/2008]

BIBLIOGRAPHY:
ROGAKOS, MEGAKLES Giannis Stratis: Welcome to My World 2007 Alex Marathianakis Down Town Art Gallery, Athens


















Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Έλεγε ο Διογένης, πως, όταν πεθάνει, θέλει να τον θάψουν μπρούμητα. Τον ρώτησαν γιατί, κι εκείνος απάντησε: «γιατί σε λίγο θα’ ρθουν τα πάνω-κάτω»


Η παροιμιώδης ρήση του Διογένη, “Άνθρωπον Ζητώ”, είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη απ’ ό,τι στην εποχή του Κυνικού φιλόσοφου. “Άνθρωπον” ζητάμε απεγνωσμένα στην εθνική και διεθνή πολιτική σκηνή που να βάλει κάποια τάξη στην ανθρώπινη ζούγκλα και να μεταλλάξει την κουλτούρα της βίας σε κοινωνική ειρήνη. Και ζητάμε “Άνθρωπον” στη Δημόσια Διοίκηση, στον τομέα της Υγείας, της Δικαιοσύνης, στην Παιδεία – εκεί κατ’ εξοχήν – στη μικρή κοινωνία που ζούμε, στην πολυκατοικία μας, στην παρέα μας, ναι, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια, τη μικρογραφία της κοινωνίας… Σαν το Διογένη όλοι εμείς οι “ανώνυμοι”, κρατώντας νοερά το δικό μας φανάρι, ψάχνουμε για Άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης – Άνθρωπο με ανθρωπιά, με κοινό νου, με χαρακτήρα, με ηθικές αρχές και αξίες, με υψηλούς στόχους και ιδανικά, με αυτοσεβασμό και φιλότιμο. Σε κάθε περίπτωση, στη σημερινή αποπνικτική ατμόσφαιρα της χυδαιότητας, της αδικίας, της βίας και του συβαριτισμού, έχω τη γνώμη ότι θα ήταν χρήσιμο να ρίξουμε λίγο φως, ΠΡΩΤΑ μέσα μας και μετά γύρω μας, με το φανάρι του Διογένη, δηλαδή με τη φιλοσοφία του.

Ο Διογένης ο Σινωπεύς έφτασε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ. Πολύ γρήγορα εντυπωσιάστηκε από τη διδασκαλία του Αντισθένη και ζήτησε να γίνει μαθητής του. Σύντομα ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του, όχι μόνο σε φήμη, αλλά και στην αυστηρότητα του τρόπου ζωής. Θεωρείται το αρχέτυπο των Κυνικών, και μάλιστα πολλοί του αποδίδουν την καθιέρωση του Κυνικού τρόπου ζωής, αν και ο ίδιος αναγνωρίζει το χρέος του στον Αντισθένη. Οι ιστορίες που γράφτηκαν για το Διογένη, με τις όποιες υπερβολές, είναι πιθανόν αληθινές, σε κάθε περίπτωση απεικονίζουν τη λογική συνέπεια του χαρακτήρα του. Για να καταδείξει την ελευθερία του από υλικές εξαρτήσεις, ζούσε σ’ ένα πιθάρι που λέγεται ότι ανήκε στο ναό της Κυβέλης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο σκληραγωγούσε τον εαυτό του και στις εναλλαγές του καιρού. Το μόνο πράγμα που διέθετε ήταν ένα ξύλινο κύπελλο, το οποίο όμως κατέστρεψε όταν είδε ένα αγόρι να πίνει νερό με τις χούφτες του. Απέρριψε τη φήμη και τις τιμές, αλλά η επίδειξη του ασκητισμού του ήταν τόσο καινούργια για τους Έλληνες ώστε προσήλκυσε μεγάλη προσοχή και πολλοί έφτασαν να τον θεωρούν εξαιρετικά σοφό.

Ο Διογένης, γενικότερα γνωστός ως “Διογένης ο Κυνικός”, είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές φιγούρες της Ελληνικής ιστορίας. Η προσωπικότητά του με τις εκκεντρικότητές της, το τραχύ του χιούμορ, η αυθεντικότητά του και η τολμηρή αντίστασή του στην κοινοτοπία έχει εξάψει με εξαιρετική δύναμη τη λαϊκή φαντασία. Σ’ ένα ταξίδι του στην Αίγινα, ο Διογένης συνελήφθη από πειρατές και στάλθηκε στην Κρήτη όπου και εκτέθηκε για πώληση. Όταν ο πλειστηριάζων τον ρώτησε σε τι πράγμα ήταν ειδικευμένος, ο Διογένης απάντησε, «Στο να διοικώ ανθρώπους» Λέγοντας αυτό, επέδειξε έναν Κορίνθιο ντυμένο πολυτελώς, ονόματι Ξενιάδη, λέγοντας, «Πούλησέ με σ’ αυτόν τον άνδρα, χρειάζεται αφεντικό» Ο Ξενιάδης, εντυπωσιασμένος από το πνεύμα του Διογένη, τον αγόρασε παίρνοντάς τον μαζί του στην Κόρινθο. Εκεί του εμπιστεύτηκε το νοικοκυριό του και του ανέθεσε την ανατροφή των δύο γιων του. Ο Διογένης φέρεται να είπε στον Ξενιάδη, «Πρέπει να με υπακούεις, παρόλο που είμαι σκλάβος, διότι εάν ο γιατρός ή ο καπετάνιος πλοίου βρίσκονταν υπό δουλεία, θα υπακούονταν.»

Ο Διογένης εκτελούσε τα καινούργια του καθήκοντα με τέτοια επιτυχία που ο Ξενιάδης συνήθιζε να λέει στους γύρω του, «Ένας έντιμος μεγαλοφυής μπήκε στο σπίτι μου.» Ο Εύβουλος, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Η πώληση του Διογένη», μας περιγράφει πώς ο Κυνικός φιλόσοφος διαπαιδαγωγούσε τους γιους του Ξενιάδη. Τους μάθαινε ν’ αποστηθίζουν πολλά χωρία από ποιητές, ιστορικούς και από τα κείμενα του ίδιου του Διογένη. Τους ασκούσε με κάθε τρόπο στο ν’ αποκτήσουν καλή μνήμη. Στο σπίτι τους μάθαινε να αυτοεξυπηρετούνται και να είναι ευχαριστημένοι με λιτό φαγητό και νερό. Τους μάθαινε να κόβουν τα μαλλιά τους κοντά και να μην τα στολίζουν, να σκεπάζονται με ελαφρά σκεπάσματα, να περπατούν ξυπόλητοι, σιωπηλοί, χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους στους δρόμους. Τα παιδιά έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για το Διογένη και ζητούσαν χάρες από τους γονείς τους γι’ αυτόν. Επιπλέον ο Διογένης τους δίδαξε ιππασία, σκοποβολή, σφαιροβολία, και ακοντισμό. Αργότερα, όταν έφτασαν σε ηλικία για το σχολείο της παλαίστρας, δεν επέτρεπε στο δάσκαλο να τους δώσει πλήρη αθλητική εκπαίδευση, αλλά μόνο τόση ώστε να τους κρατάει σε καλή φυσική κατάσταση.

Στην Κόρινθο ο Διογένης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, την οποία αφιέρωσε αποκλειστικά στο να κηρύττει τα δόγματα της ενάρετης αυτοκυριαρχίας. Στα Ίσθμια (μια από τις τέσσερις μεγάλες πανελλήνιες γιορτές του αρχαίου κόσμου) δίδασκε σε μεγάλα ακροατήρια που στράφηκαν προς αυτόν μετά το θάνατο του Αντισθένη. Πολύ πιθανόν να ήταν κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας γιορτής που ο Μέγας Αλέξανδρος συνάντησε τον πλανόδιο φιλόσοφο στην αγορά. Ο Αλέξανδρος, που θαύμαζε το Διογένη, τον ρώτησε σε τι μπορούσε να τον βοηθήσει. Η παροιμιώδης απάντηση που έδωσε ο φιλόσοφος ήταν, «Κάνε πιο πέρα γιατί μου κρύβεις τον ήλιο»! Εντυπωσιασμένος απ’ αυτή την απάντηση, ο Αλέξανδρος φέρεται να είπε: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης.»

Ο Διογένης δίδαξε ότι η επίπλαστη κοινωνική εξέλιξη ήταν ασυμβίβαστη με την αλήθεια και την καλοσύνη, κι ότι για να πραγματώσει κανείς την αρετή έπρεπε να περιφρονήσει τις φυσικές απολαύσεις. Για να τονίσει τα σοβαρά μηνύματά του χρησιμοποιούσε το μοναδικό καυστικό χιούμορ που τον διέκρινε. Η νοοτροπία του αυτή ήταν βασισμένη στην περιφρόνηση που ένιωθε ο Διογένης για μεγάλο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, θεωρώντας την ως ανοησία, προσποίηση, ματαιοδοξία, αυταπάτη και ανειλικρίνεια, που είχαν στόχο την κοινωνική προβολή. Το ταλέντο του Διογένη στο να υποτιμά τις κοινωνικές και θρησκευτικές παραδόσεις και να χλευάζει την πολιτική δύναμη μπορεί να παρερμηνευτεί ως εντελώς αρνητική στάση. Αυτό όμως θα ήταν λάθος. Ο Διογένης ήταν μεν σαφώς εριστικός, αλλά ήταν τέτοιος για χάρη της προαγωγής της λογικής και της αρετής. Τελικά, για να ζει ο άνθρωπος σύμφωνα με τη φύση πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με τη λογική! Ο Διογένης δυσκολευόταν να βρει τέτοιους ανθρώπους, και εκφράζει τα συναισθήματά του για τη δυσκολία αυτή με θεατρικό τρόπο, δηλαδή κρατώντας το φανάρι του μέρα μεσημέρι.

Ως άστεγος και πάμπτωχος εξόριστος, ο Διογένης βίωσε τις χειρότερες ατυχίες για τις οποίες γράφουν οι τραγικοί, κι όμως ομολογούσε ότι έζησε μια καλή ζωή. Έλεγε πως στην τύχη αντέτασσε το κουράγιο, στη συμβατικότητα τη φύση, και στο πάθος τη λογική. Περπατούσε ξυπόλυτος στο χιόνι και κυλούσε το πιθάρι του στην άμμο μέσα στο καυτό καλοκαίρι. Επέζησε με μια πολύ απλή δίαιτα και διακρίθηκε για την περιφρόνησή του στα πλούτη και την πολυτέλεια. Πίστευε πως η ικανότητα να ζει κανείς χωρίς τα μέσα που λανθασμένα εκλαμβάνονται ως απαραίτητα είναι απελευθερωτική και ωφέλιμη. Είναι επίσης ένα χρήσιμο μάθημα. Σύμφωνα με το Διογένη Λαέρτιο, ο Κυνικός Διογένης συνήθιζε να λέει ότι ακολουθούσε το παράδειγμα των εκπαιδευτών χορωδιών, οι οποίοι έθεταν τη νότα λίγο ψηλότερα, για να βεβαιώσουν ότι οι υπόλοιποι θα έπρεπε να χτυπήσουν τη σωστή νότα.

Οι αναφορές στη φιλοσοφία του Διογένη είναι λιγότερο πενιχρές απ’ ότι οι αναφορές στην ίδια του την ύπαρξη. Είχε πει ότι οι κακοί άνθρωποι υποτάσσονται στη λαγνεία τους όπως οι δούλοι στ’ αφεντικά τους. Αποκαλούσε τους δημαγωγούς, “λακέδες του λαού”. Τόσο εξαιρετική ήταν η αυστηρότητα και απλότητα της ζωής του Διογένη, ώστε οι Στωικοί αργότερα θα τον αποκαλούσαν τέλειο άνθρωπο και σοφό. Συνήθιζε να λέει, «O άνθρωπος έχει περιπλέξει κάθε απλό δώρο του Θεού.» Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα σχετικά με τη ζωή του Διογένη. Ένα χαρακτηριστικό είναι το επόμενο: Μια μέρα ο Διογένης έστειλε κάλεσμα για να συγκεντρωθούν άνδρες, κι όταν μαζεύτηκε πλήθος τους κυνήγησε κτυπώντας τους με το μπαστούνι του! Η εξήγησή του ήταν: «Εγώ κάλεσα ανθρώπους κι όχι παλιανθρώπους.» Κι όταν μια μέρα συζητούσε επί σοβαρού θέματος κι ελάχιστοι τον άκουγαν, άρχισε να σφυρίζει· τότε, καθώς πλήθος μαζεύτηκε αμέσως γύρω του, τους επέπληξε λέγοντας, «Εσείς σπεύδετε με όλη σας τη σοβαρότητα για ν’ ακούσετε ανοησίες, αλλά είστε πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό.»

Όταν ρωτήθηκε ποιανού ζώου το δάγκωμα είναι το χειρότερο, λέγεται πως απάντησε: «Ανάμεσα στα άγρια, του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα.» Σε άλλον που διαμαρτυρήθηκε ότι δεν ήταν επιδεκτικός στη μελέτη της φιλοσοφίας, απάντησε, «Γιατί λοιπόν ζεις, αφού δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις πώς να ζεις σωστά;» Κι όταν είδε ένα μουσικό να χορδίζει την άρπα, του είπε, «Δεν ντρέπεσαι να δίνεις στο ξύλο εναρμονισμένους ήχους, τη στιγμή που απέτυχες να εναρμονίσεις την ψυχή με τη ζωή σου;» Περιγελούσε τους ρήτορες που στους λόγους των έκαναν πολύ θόρυβο περί δικαιοσύνης αλλά ουδέποτε την εφάρμοσαν στη ζωή τους. Έλεγε ότι οι άνθρωποι αγωνίζονται να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε υλικά αποκτήματα, αλλά κανένας δεν αγωνίζεται να γίνει καλύτερος και αληθινός. Όταν κάποιος του είπε, «Οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν μαζί σου», η απάντησή του ήταν, «Πολύ πιθανόν οι γάιδαροι να γελούν μ’ αυτούς· αλλά όπως δεν τους νοιάζει για τα γαϊδούρια, ούτε και μένα με νοιάζει γι’ αυτούς.»

Ο Διογένης πίστευε ότι τίποτα στη ζωή δεν είχε πιθανότητα επιτυχίας χωρίς επίπονη άσκηση και ότι μ’ αυτή ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει οτιδήποτε. Έτσι, αντί για άχρηστες επιδιώξεις, οι άνθρωποι θα έπρεπε να διαλέγουν αυτές που εισηγείται η φύση, ώστε να μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι. Όμως, τέτοια είναι η τρέλα τους ώστε επιλέγουν να είναι δυστυχισμένοι. Προτιμούσε την ελευθερία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και προσπαθούσε να ζει όπως ο Ηρακλής, μη παρέχοντας καμία εξουσία στη συμβατικότητα αλλά επιτρέποντας απόλυτο δικαίωμα στη φύση. Ο Διογένης είναι αναμφίβολα μια από τις πιο γνωστές μορφές της αρχαιότητας. Όμως, τα ίδια τα στοιχεία μιας εντυπωσιακής ιστορίας έχουν περισσότερο επισκιάσει παρά φωτίσει την ηθική του διδασκαλία. Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ που δίδαξε έχει ξεχαστεί, αλλά το πιθάρι όλοι το θυμούνται. Ούτε ενδιαφέρεται κανείς να διαλογιστεί για ποιο λόγο ζήτησε από τον Μ. Αλέξανδρο να παραμερίσει για να μην του κρύβει τον ήλιο. Ακόμη και στην κλασσική αρχαιότητα η φήμη του Διογένη οφειλόταν κυρίως στο ενδιαφέρον των Ελλήνων για την εκκεντρική προσωπικότητα καθεαυτή, εντελώς χωριστά από τη διδακτική της αξία.

Για το θάνατο του Διογένη υπάρχουν διάφορες πληροφορίες. Οι ιστορικοί, όμως, δεν είναι βέβαιοι ούτε για το χρόνο ούτε για τον τρόπο του θανάτου του. Πιστεύεται ότι πέθανε στην Κόρινθο, από απλά γεράματα, μετά από σχεδόν 90 χρόνια ζωής. Οι Κορίνθιοι έστησαν στη μνήμη του μια κολόνα πάνω στην οποία τοποθέτησαν ένα σκύλο από μάρμαρο Πάρου. Λέγεται ότι είχε προκύψει διαμάχη μεταξύ των μαθητών του για το ποιος θα τον θάψει. Τελικά, με εισήγηση ανδρών επιρροής, θάφτηκε από τους γιους του Ξενιάδη. Στη συνέχεια συμπατριώτες του από τη Σινώπη τον τίμησαν με ορειχάλκινα αγάλματα, κοντά στη γιγαντιαία κολόνα με το σκύλο, πάνω στα οποία χάραξαν την ακόλουθη επιγραφή: «Ο χρόνος κάνει ακόμη και το χαλκό να παλιώνει· αλλά τη δόξα σου, ω Διογένη, η αιωνιότητα ποτέ δεν θα καταστρέψει. Διότι εσύ μόνος δίδαξες στους θνητούς το μάθημα της αυτάρκειας και το πιο ενάρετο μονοπάτι της ζωής.»

Είναι εντυπωσιακό ότι, τόσο στην αρχαιότητα όσο και στη σύγχρονη εποχή, η προσωπικότητα του Διογένη γοήτευσε διάσημους γλύπτες και ζωγράφους. Η συνάντηση του Διογένη με τον Αλέξανδρο παρουσιάζεται σε μια αρχαία μαρμάρινη αναπαράσταση που βρέθηκε στη Villa Alban. Διάφορα επεισόδια από τη ζωή του Διογένη έχουν ζωγραφίσει οι Rubens, Jordaens, Steen, Van der Werff, Jeaurat, Salvator Rosa και Karel Dujardin. Αρχαίες προτομές του φυλάσσονται στα Μουσεία του Βατικανού, του Λούβρου και του Καπιτωλίου.

Μαρία Σεφέρου







Ο Διογένης ο «Κυνικός» (ή Κύων), γνωστός κι ως ο Διογένης ο Σινωπεύς, ήταν Έλληνας φιλόσοφος, που γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου περίπου το 412 π.Χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.) και θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας. Σύμφωνα με έναν θρύλο, γεννήθηκε την ημέρα που πέθανε ο Σωκράτης.
Λέγεται ότι οι Σινωπείς τον εξόρισαν γιατί παραχάραξε το τοπικό νόμισμα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ακολούθησε στην εξορία τον πατέρα του Ικεσία, επόπτη του νομισματοκοπείου της Σινώπης, όταν αυτός κατηγορήθηκε σαν παραχαράκτης. Ο Διογένης λόγω της εξορίας, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ. Συνήθως, τα καλοκαίρια έμενε στην Κόρινθο και τους χειμώνες στην Αθήνα.

Πολύ γρήγορα εντυπωσιάστηκε από τη διδασκαλία του Αντισθένη, ένας από τους πιο διαπρεπείς μαθητές του Σωκράτη και ζήτησε να γίνει μαθητής του. Λέγεται, ότι εμφανίστηκε μπροστά στον Αντισθένη, σαν τραπεζίτης, παρακαλώντας τον να τον δεχθεί ως μαθητή του. Ο Αντισθένης, φυσικά, αρνήθηκε να διδάξει έναν τραπεζίτη. Ο Διογένης επέμενε για πολύ καιρό. Ο Αντισθένης αποφάσισε να τον δεχθεί μόνο όταν τον είδε να είναι ντυμένος με κουρέλια, να κοιμάται στο χώμα και στις λάσπες, και να περιπλανιέται ζητιανεύοντας μαζί με τους άλλους ζητιάνους. Σύντομα ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του, όχι μόνο σε φήμη, αλλά και στην αυστηρότητα του τρόπου ζωής. Θεωρείται το αρχέτυπο των Κυνικών, και μάλιστα πολλοί του αποδίδουν την καθιέρωση του Κυνικού τρόπου ζωής, αν και ο ίδιος αναγνωρίζει το χρέος του στον Αντισθένη.
Η κυνική φιλοσοφία λέγεται έτσι γιατί οι κυνικοί είχαν ως έμβλημά τους τον Κύων (τον σκύλο) και έλεγαν «εμείς διαφέρουμε από τους άλλους σκύλους διότι εμείς δεν δαγκώνουμε τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουμε». Οι κυνικοί φιλόσοφοι πρέσβευαν την απόλυτη αμφισβήτηση των πάντων, απέρριπταν κάθε εξουσία και ήθελαν την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου.

Ο Διογένης δεν συγκρότησε ένα θεωρητικό σύστημα αξιών, αλλά με τις πράξεις του γελοιοποίησε, εξευτέλισε κυριολεκτικά τις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις, σε σημείο που δύσκολα θα έφτανε και ο πιο ριζοσπαστικός αναρχικός της εποχής μας. Το έδαφος είχε ήδη προλειάνει ο Αντισθένης, ο οποίος κήρυττε δημοσίως ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία, γάμος. Απέρριψε τη φήμη και τις τιμές, αλλά η επίδειξη του ασκητισμού του ήταν τόσο καινούργια για τους Έλληνες ώστε προσήλκυσε μεγάλη προσοχή και πολλοί έφτασαν να τον θεωρούν εξαιρετικά σοφό.

Ο Διογένης έθιξε αποκλειστικά κοινωνικά και ηθικά προβλήματα. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του, να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά την γνώμη του θα γινόταν δυνατό, αν ο άνθρωπος επέστρεφε στην φύση.
Πίστευε δηλαδή πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει. Υπήρξε είρωνας καυστικότατος και ονειδιστείς των ανθρώπινων αδυναμιών, προπάντων δε της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τρεφόταν μόνο από προσφορές των θαυμαστών του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μεγάλο κατάλογο από έργα του Διογένη του Κύνου από τα οποία σώζονται αρκετά δυστυχώς όχι στη Ελληνική.

. Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: «Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς».

Ο Διογένης και οι μεταγενέστεροί του Κυνικοί απορρίπτουν ό,τι σηματοδοτεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Νόμος δεν έχει καμία απολύτως αξία απέναντι στη φύση, διότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα έργα και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, επομένως δεν έχουν αντικειμενικό κύρος και είναι ανάξιοι σεβασμού. Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τις πράξεις κάποιου, ούτε και οποιαδήποτε εξουσία έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων.

Χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και το λογοπαίγνιο ως μέσο για τα διδάγματά του. Πίστευε πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί κανείς να την εξασφαλίσει.Εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρχές του κυκλοφορούσε στην Αθήνα ξυπόλυτος, φορώντας χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο ρούχο και μόνο στα μεγάλα κρύα δανειζόταν από κάποιο φίλο του ένα μανδύα και είχε στην πλάτη του ένα σακούλι όπου έβαζε τίποτε τρόφιμα και ένα τάσι για να πίνει νερό. Κοιμόταν χωρίς να μεταχειρίζεται στρωσίδια μέσα σε ένα…πιθάρι, με φύλακες τα σκυλιά του, που άλλοτε το κυλούσε στη Βασίλειο Στοά κι άλλοτε στο Μητρώο, κάτω από την Ακρόπολη, αποδεικνύοντας, έτσι, πως και το σπίτι ακόμα ήταν κάτι το περιττό. Απέρριπτε την πολυθεΐα και τις θρησκευτικές λατρείες, ως αυθαίρετους ανθρώπινους θεσμούς.

Περιγελούσε τους ρήτορες που στους λόγους των έκαναν πολύ θόρυβο περί δικαιοσύνης αλλά ουδέποτε την εφάρμοσαν στη ζωή τους. Έλεγε ότι οι άνθρωποι αγωνίζονται να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε υλικά αποκτήματα, αλλά κανένας δεν αγωνίζεται να γίνει καλύτερος και αληθινός.

Δε δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου» (κοσμοπολίτης).Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τον Διογένη, για την ετοιμότητα και την ευφυΐα του, με τις οποίες απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκαναν, καθώς και για τον αδυσώπητο και τραχύ τρόπο με τον οποίο έσκωπτε τα κακώς έχοντα στην κοινωνία. Τη σκέψη του την απασχολούσαν αποκλειστικά τα ηθικοκοινωνικά προβλήματα, η δε διδασκαλία του, ουσιαστικά, ήταν επαναστατική και ανατρεπτική της υφισταμένης τάξεως. Γι’ αυτό όταν ένας νεαρός του έσπασε το πιθάρι, μαστίγωσαν τον νεαρό και του έδωσαν άλλο.

Στην Κόρινθο ο Διογένης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, την οποία αφιέρωσε αποκλειστικά στο να κηρύττει τα δόγματα της ενάρετης αυτοκυριαρχίας. Στα Ίσθμια (μια από τις τέσσερις μεγάλες πανελλήνιες γιορτές του αρχαίου κόσμου) δίδασκε σε μεγάλα ακροατήρια που στράφηκαν προς αυτόν μετά το θάνατο του
Αντισθένη.

Για το θάνατο του Διογένη υπάρχουν διάφορες πληροφορίες. Οι ιστορικοί, όμως, δεν είναι βέβαιοι ούτε για το χρόνο ούτε για τον τρόπο του θανάτου του. Πιστεύεται ότι ο Διογένης πέθανε 323 π.Χ στην Κόρινθο πολύ γέρος και κατά την παράδοση την ίδια μέρα που πέθανε στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος. Οι Κορίνθιοι του έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία και στον τάφο του έστησαν μαρμάρινο κίονα, πάνω στον οποίο έστεκε καμαρωτός ένας σκύλος από μάρμαρο της Πάρου (κύνα). Λέγεται ότι είχε προκύψει διαμάχη μεταξύ των μαθητών του για το ποιος θα τον θάψει. Τελικά, με εισήγηση ανδρών επιρροής, θάφτηκε από τους γιους του Ξενιάδη. Στη συνέχεια συμπατριώτες του από τη Σινώπη τον τίμησαν με ορειχάλκινα αγάλματα, κοντά στη γιγαντιαία κολόνα με το σκύλο, πάνω στα οποία χάραξαν την ακόλουθη επιγραφή:
«Ο χρόνος κάνει ακόμη και το χαλκό να παλιώνει, αλλά τη δόξα σου, ω Διογένη, η αιωνιότητα ποτέ δεν θα καταστρέψει. Διότι εσύ μόνος δίδαξες στους θνητούς το μάθημα της αυτάρκειας και το πιο ενάρετο μονοπάτι της ζωής».

Ο Διογένης άφησε πίσω του μαθητές που ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο ζωής και καυτηρίασαν έμπρακτα την αφύσικη και τεχνητή ζωή του πολιτισμού. Από τους πιο γνωστούς συνεχιστές του είναι
ο Κράτης o Θηβαίος, που έζησε ως επαίτης, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την Ιππαρχία, κοπέλα από αρχοντική οικογένεια και αδελφή του επίσης Κυνικού Μητροκλή.
pare-dose




- «Όταν ρώτησαν τον Διογένη από πού ήταν, απάντησε: “Πολίτης του κόσμου”»

…Ο Πλάτων τον ονόμασε «μαινόμενο Σωκράτη»!

- «[Ο Διογένης], άναψε μες στο καταμεσήμερο ένα λυχνάρι και είπε: “Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο”», (Διογένης Λαέρτιος, αυτόθι VI 41).

- «“Ζωή στο πιθάρι”: λέγεται για εκείνους που ζουν λιτά και ταπεινά, από το φιλόσοφο Διογένη, για τον οποίο το πιθάρι ήταν το πιο ευχάριστο μέρος για να μένει κανείς», (Σούδα, «Ζωή πίθου).

- «Όταν ρώτησαν [τον Διογένη] από πού ήταν, απάντησε: “Πολίτης του κόσμου”», (Διογένης Λαέρτιος, αυτόθι, VI 63).

- «Ο Διογένης έλεγε ότι οι άνθρωποι τρώνε χάριν της απόλαυσης και ότι γι αυτό δε θέλον να σταματήσουν να τρώνε. Ο Διογένης είπε ότι οι άλλοι άνθρωποι “ζουν για να τρώνε”, ενώ αυτός “έτρωγε για να ζαει”», Στοβαίος, Ανθολόγιον III 6, 40-1).

- «Κάποιος μεμφόταν κάποτε το Διογένη για τη φτώχεια του. “Κάκομοιρε, του είπε, ποτέ δεν είδα κανέναν να γίνεται τύραννος από φτώχεια, από πλούτο όμως γίνονται οι πάντες”», (Στοβαίος, Ανθολόγιον IV 33, 26).

- «Καθώς πολλοί πολιτικοί άνδρες και φιλόσοφοι πήγαν να τον συναντήσουν (τον Αλέξανδρο) και να τον συγχαρούν, [ο Αλέξανδρος] έλπιζε πως θα έκανε το ίδιο και ο Διογένης, που ζούσε στην Κόρινθο (ο Διογένης άνοιξη και καλοκαίρι μετακόμιζε κι διέμενε στην Κόρινθο, στο Κράνειο, τοπν υπόλοιπο καιρό παρέμενε στην Αθήνα). Κι επειδή εκείνος ελάχιστη σημασία έδινε στον Αλέξανδρο και προτιμούσε να κάθεται αργός στο Κράνειο, πήγε ο Αλέξανδρος να τον βρει. Ο Διογένης ανακάθισε λιγάκι σαν είδε τόσους πολλούς ανθρώπους να έρχονται και κοίταξε κατά τον Αλέξανδρο. Εκείνος τον αγκάλιασε και τον ρώτησε αν τυχόν χρειαζόταν τίποτα. “Να πας λιγο πιο κει από τον ήλιο”, απάντησε ο Διογένης. Λένε πως ο Αλέξανδρος τόσο πολύ θαύμασε και εξεπλάγη με την περηφάνια και το ανάστημα εκείνου του ανθρώπου που τον αψήφησε έτσι, ώστε καθώς φεύγαν όλοι μαζί από κει, είπε: “Εγώ όμως, αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήμουν Διογένης”», (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 14, 671 d-e).

- «Κάποιοι παίνευαν τον Πλάτωνα, και ο Διογένης είπε: “Τι σοβαρό έχει ένας άνθρωπος που, ενώ ασχολείται τόσο καιρό με τη φιλοσοφία, δεν έχει δυσαρεστήσει κανέναν;”», (Πλούταρχος, Περί ηθικής αρετής 12, 452 d-e).

- «Μια φορά ο Πλάτων έδωσε τον εξής ορισμό για τον άνθρωπο: “Είναι ζώο δίποδο δίχως φτερά”. Καθώς ο ρισμός αυτός έγινε δεκτός, [ο Διογένης], αφού ξεπουπούλιασε εντελώς έναν πετεινό, τον έβαλε μέσα στη σχολή [του Πλάτωνα] και είπε: “Αυτός είναι ο άνθρωπος του Πλάτωνα”! Λόγω του γεγονότος αυτού, στον ορισμό προστέθηκε το “με πλατιά νύχια”», Διογένης Λαέρτιος, αυτόθι VI 40.

- «[Ο Διογένης συνήθιζε να κάνει τα πάντα φανερά μπροστά σ’ όλους, και τις δουλειές της Δήμητρας και τις δουλειές της Αφροδίτης (έτρωγε στην αγορά, που θεωρούνταν ντροπή, ουρούσε και αφόδευε, όπως και αυνανιζόταν δημόσια). Και τέτοια επιχειρήματα πρόβαλλε: “Αν το να τρώει κανείς δεν είναι παράλογο, δεν είναι παράλογο και το να τρώει στην αγορά…”. Και καθώς αυνανιζόταν φανερά μπροστά σε όλους, “Μακάρι”, έλεγε “να μπορούσε κανείς να σταματήσει και την πείνα του τρίβοντας την κοιλιά του”», (Διογένης Λαέρτιος, αυτόθι VI 69).

- «Διογένης, γιος του τραπεζίτη Ικεσία, από τη Σινώπη. Όταν τον εξόρισαν από την πατρίδα του λόγω του ότι είχε κάνει παραχάραξη του νομίσματος, ήλθε στην Αθήνα, όπου γνώρισε τον κυνικό φιλόσοφο Αντισθένη. Του άρεσε πολύ ο τρόπος ζωής του Αντισθένη κι ασπάστηκε την κυνική φιλοσοφία ξεχνώντας τη μεγάλη περιουσία που είχε», (ΣΟΥΔΑ «Διογένης» 1143).

- «Έτσι και ο Κυνικός Διογένης, όταν του είπε κάποιος : “Οι Σινωπείς αποφάσισαν να σε εξορίσουν από τον Πόντο”, απάντησε: “Κι εγώ αποφάσισα για κείνους να μείνουν στον Πόντο σύρριζα στους γκρεμνούς ενός αφιλόξενου περάσματος”, Πλούταρχος, Περί φυγής 7).

- «Όταν έφτασε στην Αθήνα, [ο Διογένης] πλησίασε τον κυνικό Αντισθένη. Καθώς αυτός τον απέτρεπε, διότι δεν ήθελε κανέναν κοντά του, ο Διογένης έμεινε με το ζόρι κοντά του. Και μια φορά που ο Αντισθένης σήκωσε τη μαγκούρα του, ο Διογένης έσκυψε το κεφάλι του και είπε “Χτύπα, διότι δε θα βρεις ξύλο τόσο σκληρό ώστε να με διώξεις, για όσο καιρό φαίνεσαι να λες ενδιαφέροντα πράγματα”. Από κείνη τη στιγμή έγινε μαθητής του…», (Διογένης Λαέρτιος, αυτόθι VI 21).

- *Διογένης ο Κυνικός, (γεννήθηκε περί το 412/403 και πέθανε περί το 324/321 π.χ.). Το «κυνικός» προήλθε από το ότι οι κυνικοί φιλόσοφοι ζούσαν μια αυστηρά λιτή ζωή, αυτοό που θα λέγαμε «σκυλίσια ζωή».

(«Διογένης ο κυνικός», εκδ. Εξάντας- Αρχαίοι συγγραφείς).




Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

“We are not dreamers, we are the awakening from a dream which is turning into a nightmare” Slavoj Žižek at Occupy Wall Street



Μην ερωτευτείτε τους εαυτούς σας για τις ωραίες στιγμές που περνάμε εδώ. Τα πανηγύρια είναι εύκολα- το αληθινό τεστ της αξίας τους είναι αυτό που μένει την επόμενη μέρα, πως θα αλλάξει η καθημερινότητα μας. Ερωτευτείτε με τη σκληρή κι υπομονετική δουλειά-είμαστε η αρχή, όχι το τέλος. Το βασικό μας μήνυμα είναι: τα ταμπού έσπασαν, δεν ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Υπάρχει ένας μακρύς δρόμος μπροστά μας, και σύντομα θα πρέπει να θέσουμε τις πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις- ερωτήσεις όχι σχετικά με το τι δεν θέλουμε, αλλά σχετικά με το τι πραγματικά θέλουμε. Ποια κοινωνική οργάνωση μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό; Τι τύπο νέων ηγετών χρειαζόμαστε; Οι εναλλακτικές του 20ου αιώνα προφανώς δεν λειτούργησαν.

Επομένως μην κατηγορείτε τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους: το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά κι η απληστία, το πρόβλημα είναι το σύστημα που σε ωθεί να γίνεις διεφθαρμένος. Η λύση δεν είναι «Main street, not Wall street» (πραγματική οικονομία έναντι χρηματοπιστωτικής οικονομίας) αλλά να αλλάξουμε το σύστημα όπου η πραγματική οικονομία δεν μπορεί αν λειτουργήσει χωρίς τη Wall street. Να προσέχετε όχι μόνο τους εχθρούς αλλά και τους λάθος φίλους που υποκρίνονται ότι μας στηρίζουν, αλλά ήδη εργάζονται σκληρά για να διαλύσουν τη διαμαρτυρία μας. Με τον ίδιο τρόπο που παίρνουμε καφέ χωρίς καφεΐνη, μπύρα χωρίς αλκοόλ, παγωτό χωρίς λιπαρά προσπαθούν να μας μετατρέψουν σε μια άκακη, ηθική διαμαρτυρία. Αλλά ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι ότι έχουμε βαρεθεί έναν κόσμο στον οποίο το να ανακυκλώσεις τα κουτάκια του αναψυκτικού, το να δώσεις μερικά δολάρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ή το αν αγοράσεις καπουτσίνο από τα Starbucks όπου το 1% πηγαίνει για τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου είναι αρκετά για να μας κάνουν να νιώσουμε καλά.

Θα μας πουν ότι είμαστε αντί-αμερικανοί. Αλλά όταν οι συντηρητικοί φονταμενταλιστές σας λένε ότι η Αμερική είναι ένα χριστιανικό έθνος, να θυμάστε τι είναι ο χριστιανισμός: το Άγιο Πνεύμα, την ελεύθερη ισότιμη κοινότητα των πιστών ενωμένοι από αγάπη. Εμείς εδώ είμαστε το Άγιο Πνεύμα, ενώ στη Wall street είναι παγανιστές που λατρεύουν ψεύτικα είδωλα.

Θα μας πουν ότι είμαστε βίαιοι, ότι η γλωσσά μας είναι βίαιη, «κατάληψη» και ούτω καθεξής. Ναι, είμαστε βίαιοι αλλά μόνο με την έννοια που ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν βίαιος. Είμαστε βίαιοι επειδή θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στο τρόπο που τα πράγματα εξελίσσονταν- αλλά τι είναι η καθαρά συμβολική βία σε σύγκριση με τη βία που απαιτείται απαιτείται για να στηρίξει την ομαλή λειτουργία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος;

Θα μας αποκαλέσουν χαμένους- αλλά δεν είναι οι πραγματικά χαμένοι εδώ στη Wall street και δεν έχουν διασωθεί από εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τα δικά σας χρήματα; Θα σας αποκαλέσουν σοσιαλιστές- αλλά στην Αμερική υπάρχει ήδη σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Θα σας πουν ότι δεν σέβεστε την ιδιωτική περιουσία αλλά οι εκτιμήσεις της Wall street που οδήγησαν στη κατάρρευση του 2008 εξαφάνισαν πολλές δύσκολα αποκτημένες ιδιωτικές περιούσιες . Σκεφτείτε μόνο τις χιλιάδες κατασχέσεις σπιτιών.
Δεν είμαστε κομμουνιστές, αν ο Κομμουνισμός είναι το σύστημα που δίκαια κατέρρευσε το 1990- και θυμηθείτε ότι οι κομμουνιστές που είναι ακόμα στην εξουσία εφαρμόζουν τον πιο αδίστακτο καπιταλισμό. Η επιτυχία του καπιταλισμού στη κομμουνιστική Κίνα είναι ένα δυσοίωνο σημάδι ότι ο γάμος μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας πλησιάζει το διαζύγιο. Η μονή έννοια με την οποία είμαστε κομμουνιστές είναι ότι ενδιαφερόμαστε για τα κοινά αγαθά- της φύσης, της γνώσης-που απειλούνται από το σύστημα.

Θα σας πουν ότι ονειρεύεστε, αλλά οι αληθινοί ονειροπόλοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν επ'αόριστον όπως είναι, απλώς με κάποιες διακοσμητικές αλλαγές. Δεν είμαστε ονειροπόλοι, ξυπνήσαμε από ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Δεν καταστρέφουμε τίποτα, είμαστε απλώς μάρτυρες του πως το σύστημα σταδιακά καταστρέφεται μόνο του. Όλοι γνωρίζουμε την κλασσική σκηνή από τα cartoons: η γάτα φθάνει σε ένα γκρεμό, αλλά συνεχίζει να περιπατάει, αγνοώντας ότι δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια της. Αρχίζει να πέφτει μόνο όταν κοιτάξει προς τα κάτω και παρατηρήσει την άβυσσο. Αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπενθυμίσουμε σε αυτούς που έχουν την εξουσία να κοιτάξουν προς τα κάτω.

Λοιπόν είναι η αλλαγή πραγματικά δυνατή; Σήμερα το πιθανό και το απίθανο κατανέμονται με ένα παράξενο τρόπο. Στους τομείς των ατομικών ελευθεριών, και της επιστημονικής τεχνολογίας το αδύνατο γίνεται ολοένα και πιο δυνατό( ή έτσι μας λένε): “nothing is impossible”, μπορούμε να απολαύσουμε το σεξ σε όλες τις διεστραμμένες εκδοχές του, ολόκληρα αρχεία μουσικής, ταινιών και τηλεοπτικών σειρών είναι διαθέσιμα για κατέβασμα, διαστημικά ταξίδια είναι διαθέσιμα σε όλους (όσους έχουν πλούτο), μπορούμε να βελτιώσουμε τις φυσικές και ψυχικές ικανότητες μας με παρεμβάσεις στο γονιδίωμα, μέχρι το τεχνο-γνωστικό όνειρο της επίτευξης της αθανασίας, μετατρέποντας την ταυτότητά μας σε ένα πρόγραμμα λογισμικού. Από την άλλη πλευρά, στον τομέα των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από ένα «Δεν μπορείτε…» να συμμετέχετε σε συλλογικές πολιτικές δράσεις ή να μείνετε προσκολλημένοι στο παλιό κράτος πρόνοιας (σας κάνει αντί-παραγωγικούς και οδηγεί σε οικονομική κρίση) ή να απομονώσετε τον εαυτό σας από την παγκόσμια αγορά και ούτω καθεξής. Όταν επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, μας λένε επανειλημμένα ότι αυτό είναι απλώς αυτό που πρέπει να γίνει. Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τι είναι δυνατό και τι αδύνατο. Ίσως να μην μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι, αλλά μπορούμε να έχουμε περισσότερη αλληλεγγύη κι υγειονομική περίθαλψη.

Στα μέσα Απριλίου 2011, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανέφεραν ότι η κινεζική κυβέρνηση απαγόρευσε να δείχνουν η τηλεόραση και οι κινηματογράφοι ταινίες που ασχολούνται με το ταξίδι στο χρόνο και την εναλλακτική ιστορία με το επιχείρημα ότι τέτοιες ιστορίες εισάγουν την επιπολαιότητα σε σοβαρά ιστορικά θέματα, ακόμη και η φανταστική απόδραση σε μια εναλλακτική πραγματικότητα θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνη. Εμείς στη φιλελεύθερη Δύση δεν χρειαζόμαστε μια τέτοια ρητή απαγόρευση: η ιδεολογία ασκεί αρκετή δύναμη για να αποτρέψει στις εναλλακτικές αφηγήσεις της ιστορίας να αντιμετωπιστούν με την ελάχιστη σοβαρότητα. Είναι εύκολο για μας να φανταστούμε το τέλος του κόσμου-δείτε τις τόσες πολλές προφητικές ταινίες Αποκάλυψης -, αλλά όχι το τέλος του καπιταλισμού.

Σε ένα παλιό αστείο από τη Λαϊκή Δημοκρατίας της Γερμανίας, ένας Γερμανός εργαζόμενος παίρνει μια θέση εργασίας στη Σιβηρία. Γνωρίζοντας πώς όλα τα μηνύματα θα διαβάζονται από λογοκριτές, λέει στους φίλους του: "Ας θεσπίσουμε ένα κώδικα: αν ένα γράμμα που θα πάρετε από μένα είναι γραμμένο με το συνηθισμένο μπλε μελάνι, θα λέει την αλήθεια, αν είναι γραμμένο με κόκκινο μελάνι, θα είναι ψεύτικο." Μετά από ένα μήνα, οι φίλοι του πήραν το πρώτο γράμμα γραμμένο με μπλε μελάνι:" Όλα είναι υπέροχα εδώ: τα καταστήματα είναι γεμάτα, τα τρόφιμα είναι άφθονα, τα διαμερίσματα είναι μεγάλα και με καλή θέρμανση, οι κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλουν έργα από τη Δύση, υπάρχουν πολλά όμορφα κορίτσια έτοιμα για μια ερωτική περιπέτεια-το μόνο πράγμα που δεν είναι διαθέσιμο είναι το κόκκινο μελάνι. " Και δεν είναι αυτή η κατάσταση μας μέχρι τώρα; Έχουμε όλες τις ελευθερίες που θέλει κάποιος-το μόνο που λείπει είναι το κόκκινο μελάνι: αισθανόμαστε ελεύθεροι, επειδή μας λείπει η ίδια η γλώσσα για να αρθρώσουμε την ανελευθερία μας. Εκείνο που αυτή η έλλειψη του κόκκινου μελανιού σημαίνει είναι ότι, σήμερα, όλοι οι βασικοί όροι που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε την παρούσα σύγκρουση-πόλεμος κατά της τρομοκρατίας »,« δημοκρατία και ελευθερία »,« ανθρώπινα δικαιώματα », κλπ-είναι λάθος όροι που περιπλέκουν την αντίληψή μας , αντί να μας επιτρέπουν να σκεφτούμε. Εσείς, εδώ, δίνετε σε όλους μας το κόκκινο μελάνι.

ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ














Slavoj Žižek at Occupy Wall Street:
“We are not dreamers, we are the awakening from a dream which is turning into a nightmare”


By Sarah Shin 10 October 2011

Slavoj Žižek visited Liberty Plaza to speak to Occupy Wall Street protesters. Here is the full transcript of his speech.

Don't fall in love with yourselves, with the nice time we are having here. Carnivals come cheap—the true test of their worth is what remains the day after, how our normal daily life will be changed. Fall in love with hard and patient work—we are the beginning, not the end. Our basic message is: the taboo is broken, we do not live in the best possible world, we are allowed and obliged even to think about alternatives. There is a long road ahead, and soon we will have to address the truly difficult questions—questions not about what we do not want, but about what we DO want. What social organization can replace the existing capitalism? What type of new leaders we need? The XXth century alternatives obviously did not work.

So do not blame people and their attitudes: the problem is not corruption or greed, the problem is the system that pushes you to be corrupt. The solution is not “Main street, not Wall street,” but to change the system where main street cannot function without Wall street. Beware not only of enemies, but also of false friends who pretend to support us, but are already working hard to dilute our protest. In the same way we get coffee without caffeine, beer without alcohol, ice-cream without fat, they will try to make us into a harmless moral protest. But the reason we are here is that we had enough of the world where to recycle your Coke cans, to give a couple of dollars for charity, or to buy Starbucks cappuccino where 1% goes for the Third World troubles is enough to make us feel good. After outsourcing work and torture, after the marriage agencies started to outsource even our dating, we see that for a long time we were allowing our political engagements also to be outsourced—we want them back.

They will tell us we are un-American. But when conservative fundamentalists tell you that America is a Christian nation, remember what Christianity is: the Holy Spirit, the free egalitarian community of believers united by love. We here are the Holy Spirit, while on Wall Street they are pagans worshipping false idols.

They will tell us we are violent, that our very language is violent: occupation, and so on. Yes we are violent, but only in the sense in which Mahathma Gandhi was violent. We are violent because we want to put a stop on the way things go—but what is this purely symbolic violence compared to the violence needed to sustain the smooth functioning of the global capitalist system?

We were called losers—but are the true losers not there on the Wall Street, and were they not bailed out by hundreds of billions of your money? You are called socialists—but in the US, there already is socialism for the rich. They will tell you that you don't respect private property—but the Wall Street speculations that led to the crash of 2008 erased more hard-earned private property than if we were to be destroying it here night and day—just think of thousands of homes foreclosed...

We are not Communists, if Communism means the system which deservedly collapsed in 1990—and remember that Communists who are still in power run today the most ruthless capitalism (in China). The success of Chinese Communist-run capitalism is an ominous sign that the marriage between capitalism and democracy is approaching a divorce. The only sense in which we are Communists is that we care for the commons—the commons of nature, of knowledge—which are threatened by the system.

They will tell you that you are dreaming, but the true dreamers are those who think that things can go on indefinitely they way they are, just with some cosmetic changes. We are not dreamers, we are the awakening from a dream which is turning into a nightmare. We are not destroying anything, we are merely witness how the system is gradually destroying itself. We all know the classic scene from cartoons: the cat reaches a precipice, but it goes on walking, ignoring the fact that there is no ground under its feet; it starts to fall only when it looks down and notices the abyss. What we are doing is just reminding those in power to look down...

So is the change really possible? Today, the possible and the impossible are distributed in a strange way. In the domains of personal freedoms and scientific technology, the impossible is becoming increasingly possible (or so we are told): “nothing is impossible,” we can enjoy sex in all its perverse versions; entire archives of music, films, and TV series are available for downloading; space travel is available to everyone (with the money...); we can enhance our physical and psychic abilities through interventions into the genome, right up to the techno-gnostic dream of achieving immortality by transforming our identity into a software program. On the other hand, in the domain of social and economic relations, we are bombarded all the time by a You cannot ... engage in collective political acts (which necessarily end in totalitarian terror), or cling to the old Welfare State (it makes you non-competitive and leads to economic crisis), or isolate yourself from the global market, and so on. When austerity measures are imposed, we are repeatedly told that this is simply what has to be done. Maybe, the time has come to turn around these coordinates of what is possible and what is impossible; maybe, we cannot become immortal, but we can have more solidarity and healthcare?

In mid-April 2011, the media reported that Chinese government has prohibited showing on TV and in theatres films which deal with time travel and alternate history, with the argument that such stories introduce frivolity into serious historical matters—even the fictional escape into alternate reality is considered too dangerous. We in the liberal West do not need such an explicit prohibition: ideology exerts enough material power to prevent alternate history narratives being taken with a minimum of seriousness. It is easy for us to imagine the end of the world—see numerous apocalyptic films -, but not end of capitalism.

In an old joke from the defunct German Democratic Republic, a German worker gets a job in Siberia; aware of how all mail will be read by censors, he tells his friends: “Let's establish a code: if a letter you will get from me is written in ordinary blue ink, it is true; if it is written in red ink, it is false.” After a month, his friends get the first letter written in blue ink: “Everything is wonderful here: stores are full, food is abundant, apartments are large and properly heated, movie theatres show films from the West, there are many beautiful girls ready for an affair—the only thing unavailable is red ink.” And is this not our situation till now? We have all the freedoms one wants—the only thing missing is the red ink: we feel free because we lack the very language to articulate our unfreedom. What this lack of red ink means is that, today, all the main terms we use to designate the present conflict—'war on terror,' "democracy and freedom,' 'human rights,' etc—are FALSE terms, mystifying our perception of the situation instead of allowing us to think it. You, here, you are giving to all of us red ink.





Occupy Wall Street Spreads Beyond NYC

Το Occupy Wall Street εξαπλώνεται και πέρα από τη NY




Ίσως να μην μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι,
αλλά μπορούμε να έχουμε περισσότερη αλληλεγγύη
κι υγειονομική περίθαλψη..SLAVOJ ZIZEK