Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

"Εχει άραγε κανένα νόημα η ύπαρξη;"


















Van_Gogh


Η τέχνη ως σωτηρία

Η κατά Σοπενχάουερ αισθητική ενατένιση, η κατά Νίτσε μέθη, η κατά Χάιντεγκερ λάμψη.

Η ενεργοποίηση του κάλλους


«Στο άπειρο διάστημα αναρίθμητες φωτεινές σφαίρες· γύρω από καθεμιά τους περιστρέφονται καμιά δωδεκαριά μικρότερες, φωτιζόμενες, που, θερμές στο εσωτερικό τους, επικαλύπτονται από απολιθωμένη, ψυχρή κρούστα, πάνω στην οποία ένα επίχρισμα μούχλας γέννησε έμβια και έμφρονα όντα».



Ετσι περιγράφει τον κόσμο ο Σοπενχάουερ συνεχίζοντας και εντείνοντας την κριτική που άσκησε ο Καντ στην παραδοσιακή μεταφυσική και θεολογία. Ο κόσμος αυτός δεν αποτελεί πλέον δημιούργημα της αγαθής βούλησης ενός υπερτάτου όντος και γι' αυτό είναι αδιάφορος, ανοίκειος και άξενος για τον άνθρωπο, ο οποίος τώρα βρίσκεται σε μια από εκείνες τις «αναρίθμητες σφαίρες που αιωρούνται στο αχανές διάστημα χωρίς να ξέρει ούτε από πού ήρθε ούτε προς τα πού πάει, και είναι απλώς ένα από τα άπειρα παρόμοια όντα που αναφύονται και χάνονται στον άναρχο και ατελεύτητο χρόνο, χωρίς να υπάρχει τίποτε σταθερό».

Από αυτές τις συνθήκες αναδύεται, όπως γράφει ο Νίτσε, «το αδυσώπητο ερώτημα του Σοπενχάουερ: Εχει άραγε κανένα νόημα η ύπαρξη;». Σε τούτο το πρόβλημα επιχειρούν να απαντήσουν τόσο ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε όσο και ο Χάιντεγκερ, και στην προσπάθειά τους αυτή προσφεύγουν και οι τρεις στην τέχνη. Εδώ μόνο ορισμένες πτυχές αυτού του θέματος μπορούν να συζητηθούν.

Στον Σοπενχάουερ η τέχνη είναι ένα είδος γνώσης που έχει ως αντικείμενο το ουσιώδες, σταθερό και αμετάβλητο περιεχόμενο των φαινομένων, τις «πλατωνικές ιδέες» που ενυπάρχουν σε μια κατηγορία φυσικών όντων και καθορίζουν το ποιόν τους (π.χ. φυτά, ζώα, άνθρωποι). Οι ιδέες δεν συνιστούν ωστόσο την έσχατη πραγματικότητα, αλλά αποτελούν με τη σειρά τους άμεσες πραγματώσεις της εσωτερικής και ενιαίας «ουσίας» του κόσμου, της «βούλησης», η οποία όμως ούτε αγαθή είναι ούτε ιδιότητα μιας νοητής υπόστασης. Η «βούληση» αυτή έχει καθαρά δυναμικό χαρακτήρα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αν-αίτια, άπληστη και ασυνείδητη ορμή για ζωή και ύπαρξη. Ο,τι υπάρχει αποτελεί πραγμάτωση, ορατή έκφραση αυτής της δυναμικής «ουσίας» και γι' αυτό διέπεται από ένδεια και άλγος. Η ίδια η βούληση ωστόσο παραμένει αόρατη και απρόσιτη στην παράσταση και τη γνώση.

Η τέχνη, η γνώση των «ιδεών» είναι «έργο της ιδιοφυΐας». Ο ιδιοφυής καλλιτέχνης δεν αρκείται στη γνώση των αιωνίων ιδεών, αλλά τις επαναλαμβάνει και τις αποτυπώνει σε ένα υλικό, και από τη φύση αυτού του υλικού καθορίζεται και η ειδικότερη μορφή κάθε τέχνης ως πλαστική - εικαστική τέχνη, λογοτεχνία ή μουσική. «Μοναδική αρχή της τέχνης είναι η γνώση των ιδεών· μοναδικός της στόχος η μετάδοση αυτής της γνώσης».

Η τέχνη ως γνώση των ιδεών συντελείται τόσο κατά τη σύλληψη όσο και κατά την πρόσληψη του έργου τέχνης υπό τη μορφή της «αισθητικής ενατένισης». Η «αισθητική ενατένιση», που αποτελεί τη θεμελιώδη κατηγορία με την οποία ο Σοπενχάουερ προσπαθεί να περιγράψει το φαινόμενο της τέχνης, διαφέρει από τη φιλοσοφική γνώση, διότι είναι πρωτίστως αισθητηριακή εποπτεία και όχι αφηρημένη εννοιολογική γνώση. Η αισθητική ενατένιση διαφέρει όμως προπαντός από τη συνήθη, προθεωρητική γνώση, κατά την οποία ο άνθρωπος, με βάση τον χρόνο, τον χώρο και την αιτιότητα, παρατηρεί τον κόσμο «σαν ένα πεδίο μάχης» προσπαθώντας να διαπιστώσει κατά πόσο τα πράγματα ανταποκρίνονται ή όχι στις ανάγκες του. Το ίδιο, μόνο μεθοδικότερα, συμβαίνει ουσιαστικά και στην επιστημονική γνώση, η οποία δεν είναι άδολη θεωρία, αλλά αποβλέπει στην υποταγή των πραγμάτων στη βούληση. Ο κυρίαρχος αυτός τύπος της γνώσης επικαλύπτει αντί να αποκαλύπτει την αληθινή φύση των πραγμάτων.

Ο Σοπενχάουερ ορίζει την αισθητική ενατένιση ως ανατροπή αυτής της υποταγμένης στη βούληση γνώσης. Σε σχέση προς την τελευταία η αισθητική εμπειρία είναι μια «έκτακτη» και «ανώμαλη» κατάσταση που επέρχεται αναίτια και «εξαίφνης» και επιφέρει την ακινητοποίηση του χρόνου, την υπέρβαση του χώρου και την αναστολή της αιτιότητας. «Το πού, το πότε και το γιατί» παύει να ισχύει τόσο για το άτομο που γνωρίζει όσο και για το ατομικό αντικείμενο αυτής της γνώσης.

Η αισθητική σχέση λυτρώνει επομένως αφενός τα πράγματα από το ιδιοτελές και παραμορφωτικό βλέμμα της αυτοσυντήρησης, παρέχοντας έτσι σε αυτά τη δυνατότητα να υπάρξουν ελεύθερα και να αναδείξουν την εσωτερική και αληθινή τους ουσία, την υπερατομική ιδέα, στην οποία έγκειται και το «κάλλος» τους. Ο Σοπενχάουερ συνδέει το κάλλος ενός πράγματος με την παρουσία της ιδέας σε αυτό. Επειδή όμως η ιδέα ενυπάρχει σε κάθε ον, όλα τα όντα είναι δυνητικά ωραία, το κάλλος τους όμως ενεργοποιείται μόνο εφόσον γίνονται αντικείμενο της αισθητικής ενατένισης.

Αλλά και ο άνθρωπος λυτρώνεται στην αισθητική ενατένιση από την ατομικότητα και τη σωματικότητά του, μετατρέπεται σε καθαρό, υπερατομικό, άχρονο και αναλγή δέκτη του αντικειμένου και βυθίζεται στη «μακαριότητα της άβουλης εποπτείας». Η «μακαριότητα» αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι «η συνείδηση απορροφάται εντελώς από τη γνώση και αποδεσμεύεται από τη βούληση, από την οποία προέρχεται κάθε άλγος».

«Για έναν φιλόσοφο» γράφει ο Νίτσε «είναι κακοήθεια να λέει: το αγαθό και το ωραίο είναι ταυτόσημα· αν μάλιστα προσθέσει σε αυτά "και το αληθινό", τότε θα πρέπει να τον δείρει κανείς. Η αλήθεια είναι απεχθής: έχουμε την τέχνη για να μη μας καταστρέψει η αλήθεια». Η αλήθεια είναι ότι «ο συνολικός χαρακτήρας του κόσμου είναι μια για πάντα χάος» καθώς απουσιάζει «κάθε τάξη, διάρθρωση, ωραιότητα, σοφία και όπως αλλιώς ονομάζονται οι αισθητικοί μας ανθρωπομορφισμοί». Η τέχνη είναι η δύναμη που αντιστέκεται στο χάος, δεν παρασύρεται από αυτό αλλά μπορεί και του δίδει μορφή, νόημα και κατεύθυνση, καθιστώντας έτσι δυνατή τη ζωή παρά τη χαώδη πραγματικότητα.

Ο Νίτσε εστιάζει την προσοχή του στην «τέχνη των δημιουργών» και όχι «των δημιουργημάτων», δεν τον ενδιαφέρουν δηλαδή τόσο τα έργα τέχνης όσο η δημιουργική, ποιητική δραστηριότητα, της οποίας τα χαρακτηριστικά ταυτίζονται με αυτά της πρόσληψης του έργου τέχνης.

Η τέχνη και η ποιητική δραστηριότητα προέρχονται από ένα πλεόνασμα σωματικής ενέργειας και δύναμης. Η δύναμη αυτή εκδηλώνεται ως «μέθη», η οποία αποτελεί κατά τον Νίτσε τη θεμελιώδη αισθητική κατηγορία και κατάσταση. Η μέθη λειτουργεί αρχικά κριτικά· περιορίζει το «έλασσον λογικό», την έλλογη συνείδηση και τις κατηγορίες της, και απελευθερώνει το απωθημένο «μείζον λογικό» του σώματος. Στη μέθη οξύνονται οι αισθήσεις, παράλληλα όμως διευρύνεται και η εμβέλειά τους έτσι ώστε να έχουν ταυτόχρονα πρόσβαση στις πιο ανεπαίσθητες αποχρώσεις και στα πιο απόμακρα φαινόμενα· ο Νίτσε τη χαρακτηρίζει «ευφυή αισθαντικότητα». Η αισθητική μέθη είναι συναφής με την ερωτική επιθυμία. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο είναι η τάση να «τελειο-ποιούν», να πλάθουν αλλά και να «βλέπουν» τα πράγματα «τέλεια», δηλαδή ωραία.

Στην κατάσταση της μέθης αποδεσμεύεται η δύναμη του ατόμου, στρέφεται αναγκαία προς τα έξω και «μεταμορφώνει», «εξιδανικεύει» και «εξωραΐζει» την πραγματικότητα οργανώνοντας τα στοιχεία του χάους σε μια ολότητα που διέπεται από λογική, μέτρο και τάξη. Η ωραιότητα είναι επομένως αναγκαία απόρροια της βούλησης για δύναμη καθώς το άτομο θέλει ή, πράγμα που σημαίνει το ίδιο, πρέπει να δει τον κόσμο ως ωραίο, επειδή η δημιουργική του ενέργεια επιβάλλει στο χάος τη μορφή που πηγάζει από την ίδια. Η οργανωμένη και εύτακτη πραγματικότητα επιτείνει αντίστροφα την αίσθηση της ζωής, προκαλεί την κατάφασή της και «αποπλανεί», όπως λέει ο Νίτσε, στη ζωή. Η υπερχειλίζουσα δύναμη αποδέχεται όμως και την ασχήμια, ακόμη και το κακό, τα οποία επίσης μπορούν να επενεργήσουν ως διεγερτικό της ζωής. Στη συνάφεια αυτή ο Νίτσε κάνει λόγο για την «αισθητική νομιμοποίηση του κόσμου». Η ύπαρξη του κόσμου με το χάος και τα δεινά του δικαιολογείται επειδή καθιστά δυνατή την τέχνη.

Με τη «βούληση για δύναμη» ο Νίτσε αναδεικνύει, όπως τον διαβάζει ο Χάιντεγκερ, το στοιχείο εκείνο που διέπει όλη τη μεταφυσική παράδοση, κυρίως όμως τη νεότερη φιλοσοφία, στο μέτρο που ο άνθρωπος ως σκέψη και βούληση αυτοανακηρύσσεται σε κυρίαρχο υποκείμενο και πηγή κάθε νοήματος. Αυτό το στοιχείο εισέρχεται στην τελική και κρίσιμη για την ανθρωπότητα φάση της ανάπτυξής του με τη σύγχρονη τεχνολογία. Στο πλαίσιο της τεχνολογίας τα όντα, στα οποία ανήκει και ο άνθρωπος, δεν μπορούν να υπάρξουν στην αυτοφυή τους μορφή, αλλά απογυμνώνονται εντελώς από τις αυθεντικές τους ιδιότητες, με αποτέλεσμα να ισοπεδώνονται οι διαφορές τους και να υποβιβάζονται τελικά σε αναλώσιμη πρώτη ύλη.

Η τεχνολογική προσέγγιση των όντων επεκτείνεται και στον τομέα της τέχνης και παρουσιάζεται εδώ υπό τη μορφή της «αισθητικής». Στην αισθητική το έργο τέχνης αντιμετωπίζεται ως αντι-κείμενο της αίσθησης και παράστασης του υποκειμένου. Ετσι κυριαρχεί απόλυτα το υποκειμενικό «βίωμα», όπως λέει ο Χάιντεγκερ, ενώ παραμελείται και παραμερίζεται το ίδιο το έργο τέχνης. Το έργο τέχνης εξαντλείται στα αισθήματα, στην «ανώτερη ή κατώτερη απόλαυση» που προκαλεί και υποβιβάζεται σε «διεγέρτη βιωμάτων», τα οποία «ζουν» και τρέφονται εις βάρος του.

Επειδή η προδιαγραφόμενη απόλυτη κυριαρχία της τεχνολογίας απειλεί, μεταξύ άλλων, τη φύση των πραγμάτων και του ίδιου του ανθρώπου, ο Χάιντεγκερ τη χαρακτηρίζει τον «μέγιστο κίνδυνο». Η «σωτηρία» μπορεί να επέλθει μέσω της τέχνης. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει προηγουμένως να σωθεί η ίδια η τέχνη και τα έργα της από τη χρησιμοθηρική και αισθητική τους αντιμετώπιση ως αντικειμένων προς απόλαυση και να «αφεθούν» κατά κάποιον τρόπο να «μιλήσουν» τα ίδια.

Ενα από τα έργα που ο Χάιντεγκερ προσπαθεί να προσεγγίσει με αυτόν τον τρόπο είναι και ο περίφημος πίνακας του Βαν Γκογκ με ένα ζευγάρι φθαρμένα παπούτσια (μιας αγρότισσας, όπως υποστηρίζει ο φιλόσοφος). Ο πίνακας αναδεικνύει τον αγροτικό «κόσμο», την ολότητα των νοηματικών σχέσεων στην οποία ανήκουν και από την οποία αποκτούν τη σημασία και το «είναι» τους αυτά τα παπούτσια.



Από τα παπούτσια αυτά αναδύεται, για τον Χάιντεγκερ, στο βλέμμα του θεατή το κοπιώδες και αργό βήμα της αγρότισσας, το υγρό και γόνιμο έδαφος αλλά και η ερημιά των δρόμων όπου περπατά, η εναλλαγή των εποχών με την αγωνία και τη χαρά για την εξασφάλιση της σοδειάς, οι σπασμοί του τοκετού και ο τρόμος του επαπειλούμενου θανάτου, τέλος η γη από την οποία αναφύεται και στην οποία επιστρέφει κάθε ζωή.

Στον πίνακα του Βαν Γκογκ εκδηλώνεται έτσι η ουσία, το «είναι» των παπουτσιών, ενώ τα πραγματικά παπούτσια εξαντλούνται στη χρήση τους χωρίς, όσο δεν χαλάνε, να προκαλούν την προσοχή μας και χωρίς να φανερώνουν τον κόσμο, την οντολογική γειτονία στην οποία ανήκουν.

Στο μέτρο που ο πίνακας αναδεικνύει, αποκαλύπτει την αόρατη ουσία των παπουτσιών (τον κόσμο όπου μπορούν να υπάρχουν, όπως υπάρχουν) αναδεικνύει, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, έμμεσα και τη δική του φύση ως «έργου τέχνης»: στο έργο τέχνης συντελείται η αποκάλυψη της ουσίας ενός όντος. Επειδή αυτή η ουσία παραμένει συνήθως αόρατη, καλυμμένη, δηλαδή «λανθάνει», μπορεί να γίνει λόγος και για την «α-λήθεια» ενός όντος. Το έργο τέχνης αποτελεί επομένως μια δυναμική πραγματικότητα, «ένα γίγνεσθαι της α-ληθείας». Στη «λάμψη», την εκδήλωση αυτής της αλήθειας στο έργο τέχνης, έγκειται και το κάλλος του.

Στην αλήθεια που εκτυλίσσεται στον πίνακα του Βαν Γκογκ, στη φανέρωση του «είναι», του κόσμου όπου ανήκουν τα παπούτσια, έχουμε πρόσβαση μόνο μέσα από το έργο τέχνης και με κανέναν άλλο τρόπο. Η αλήθεια αυτή είναι προθεωρητική και προεννοιολογική· κάθε θεωρητική προσέγγιση και αντικειμενοποίηση έρχεται εκ των υστέρων και την παραποιεί.

Προσεγγίζοντας έτσι απροκατάλειπτα το έργο τέχνης «βρισκόμαστε ξαφνικά κάπου αλλού». Ο θεατής δεν προσλαμβάνει και απολαμβάνει τον πίνακα του Βαν Γκογκ στο εσωτερικό του, αλλά το έργο τον παρασύρει και τον εμπλέκει, ως συν-τελεστή, στην αλήθεια που συμβαίνει σε αυτό.

Στο έργο τέχνης, τέλος, τα όντα δεν αναλώνονται ούτε απογυμνώνονται από τις φυσικές τους ιδιότητες, αλλά ανάγονται στην ουσία, στο «είναι» τους, και γι' αυτό εμπλουτίζεται και επιτείνεται η οντότητά τους· γίνονται δηλαδή περισσότερο «μάλλον όντα», όπως θα έλεγε ο Πλάτων. Ετσι, π.χ., τα χρώματα σε έναν πίνακα ζωγραφικής δεν ξοδεύονται και χάνονται όπως στη βαφή ενός αντικειμένου, αλλά αναδεικνύονται και διαφυλάσσονται στον αυθεντικό τους χαρακτήρα.

Παύλος Χαιρόπουλος υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Το ΒΗΜΑ,14/01/2001


Marc Chagall

Andrea Bocelli - Can't Help Falling In Love - Marc Chagall

19 σχόλια:

Ερατώ είπε...

Mareld!
Τι ωραίο άρθρο!Τι όμορφα βίντεο...


"Η τέχνη δημιουργεί τον κόσμο. Η φύση είναι γι’ αυτήν ένα νεφέλωμα κι όλο το ζήτημα είναι να φτιάξεις από το νεφέλωμα ένα άστρο.
Γιώργος Σεφέρης στο "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη"

Εγώ θα έλεγα ότι η τέχνη είναι η προσπάθεια να δώσει ένα νόημα ο άνθρωπος στη ματαιότητα της ύπαρξής του...Και το καταφέρνει...
Είναι και ένας τρόπος να επικοινωνήσει ο καλλιτέχνης με τους άλλους -να πυροδοτήσει σε αυτούς τα συναισθήματά του.

Alkmini είπε...

μια βιαστικη καλημερα
τα ειδα βιαστικα και μου αρεσαν τα εργα
τσεκαρισε το mail σου
φιλακια

P. Kapodistrias είπε...

Να μπει κανείς ή να μη μπει, εννοείς;

Διαιώνιο το ερώτημα, αλλά όπως και να έχει, εφόσον μπαίνουμε στην ύπαρξη δίχως να ερωτηθούμε, ας την κάμουμε τουλάχιστον Ύπαρξη (με ύψιλον κεφαλαίο), δίχως να την εξεφτελίζουμε και ποτέ από το χρέος μη κινούντες (κατά Καβάφην).
Η Τέχνη είναι μια από τις ποιοτικές διεξόδους μη Λήθης = Αλήθειας!

Πάντα Κυριακή, λοιπόν!!!!

mareld είπε...

Ερατώ μου!

Μου άρεσε πολύ ο Σεφέρης!
Έτσι ακριβώς δεν δημιουργήθηκε το σύμπαν..;

Σου αφήνω και λόγια του καβάφη που έχουν σχέση με τα δικά σου..

Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ' αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην - κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Ας αφεθώ σ' αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής·
σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.

Όπως έλεγε και ο Σαρτρ "πάντοτε το ζητούμενο είναι όλος ο άνθρωπος". Πιστεύω ότι μέσα από τη τέχνη ο άνθρωπος αγγίζει την ολοκλήρωσή του.

Να μου είσαι καλά!
Φιλάκια!

mareld είπε...

Αλίκη μου!

Μη βιάζεσαι, ψυχή μου, για να προλάβεις να ζωγραφίσεις το χρώμα του ανέμου..

Να είσαι χαρούμενη!
Φιλάκια!

mareld είπε...

Αγαπητέ μου, Φίλε!

Να μπει κανείς η να μη μπει στο προβληματισμό..
Ναι! Το εννοώ.
Εμένα τουλάχιστον με έχει απασχολήσει από παιδί αν αξίζει να τη ζήσεις τη ζωή..
Τη ζω..
Αν δεν της είχα δώσει ένα νόημα μεγαλύτερο από την υπαρξή μου, νομίζω θα μου ήταν ανυπόφορη.

Και φυσικά ο Ποιητής μας έχει δίκιο, όταν λέει:

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κι ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Η ίδια η Τέχνη έχω την αίσθηση ότι αποτελεί μια μορφή παρηγοριάς μέσω της φαντασίας.

Πάντα κεφάτος!
Καλή σου μέρα!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλή μου Μάρελντ,
Κάνεις ό,τι μπορείς για να μη διαβάζω τα κείμενά σου: Βάζεις πρώτα το ερώτημα: "Εχει άραγε κανένα νόημα η ύπαρξη;" Και μετά ακολουθούν υπέροχες φωτογραφίες υπέροχων έργων. Ε, δεν απαντήθηκε το ερώτημα; Άντε να βρει μετά επιχειρήματα ο Σοπενάουερ!
Τι ωραία που το τοποθετεί η Ερατώ, μέσα από τα λόγια του Σεφέρη ( και τι υπέροχο, επίσης, έργο οι έξι νύχτες στην Ακρόπολη..)
Σοβαρεύομαι ( λίγο, πάντα, ίσα ίσα..), για να ( ξανα)δηλώσω πως τόσο στις αναρτήσεις σου όσο και στα σχόλια συναντάει κανείς ωραιότατα πράγματα.
Φιλιά

Μηθυμναίος είπε...

Συμφωνώ (στα σοβαρά του) με τον κ. Μάνεση. Εδώ μορφώνεσαι.

Unknown είπε...

Mareldina, mi cielo!

Τι όμορφο και τούτο το άρθρο που μας παρουσίασες!

Συμφωνώ ότι εδώ μορφωνόμαστε!

Χίλια μπράβο!

Besos

Roadartist είπε...

Αυτή η ανάρτηση ειναι ένας θησαυρός!!..Θα την αντιγράψω όλη να την έχω! Ευχαριστώ, καλό βράδυ!!

faraona είπε...

Mareld
θα ηθελα να κανω μια ερωτηση.
Ποιος ειναι αρμοδιος να πει τι ειναι ολοκληρωση για εναν ανθρωπο?
Ποιος μπορει να το απαντησει αυτο?
Ολοκληρωση για τον καθενα σημαινει ενα εντελως διαφορετικο πραγμα.Αυτο δε που αμφισβητω εντελως ειναι γιατι να θεωρουμε οτι χρειαζεται η ολοκληρωση...
Υπαρχει περατο στα πραγματα?
Στην ζωη?
Στις ιδεες?
Αφου ολα ανακυκλωνονται.
Επομενως πως θα υπαρξει ολοκληρωση?
Κατα την αποψη μου δε σε τιποτα δεν ειναι καλυτερος η χειροτερος ας πουμε ενας καταξιωμενος μεγας αρχιτεκτων που κτιζει ενα «θαυμα » απο εναν αμορφωτο χωρικο που κτιζει το εκκλησακι του χωριου του.
Γιατι ποιος καταξιωνει κατι στον κοσμο που ζουμε?
Οι ιδιοι εμεις.
Μηπως κατεβαινει ο Θεος και το κανει?
Και πιστευω επισης οτι μια ζωη απ την ωρα της πρωτης ανασας μας πανω στον πλανητη αυτο που κανουμε ειναι να προσπαθουμε να υπερβουμε την φυση μπας και νικησουμε τον ρημαδιασμενο τον θανατο.
Μα τα Ιμαλαια υπηρχαν ,υπαρχουν και θα υπαρχουν...εμεις ειμαστε οι περατοι και οι αλαζονες που νομιζουμε οτι μπορει φιλοσοφοντας η ζωγραφιζοντας αριστουργηματα να αφησουμε κατι απο το εγω μας πανω στον πλανητη.
Λες κι αμα δεν το αφησουμε κατι θα γινει δηλαδη.
Γι αυτο μ αρεσουν οι ανθρωποι που αξιζουν αλλα δεν κραυγαζουν.
Γι αυτο μ αρεσουν οι ανθρωποι που ξερουν βαθεια μεσα τους ποσο μεγαλο μερος του εαυτου τους παραμενει σκαρτο οτι κι αν κανουν και δεν θεοποιουν τον εαυτον τους.
Γι αυτο μ αρεσουν οι ανθρωποι που δεν διαλαλουν την πραματεια τους και δεν υπερπουλουν εαυτους.
Δεν ξερω πως θα σου φανει αλλα δεν ειμαι καθολου σιγουρη αν αυτο που προσφερει ενα καλο εργο τεχνης,ενα βιβλιο,ενα αγαλμα, ειναι καλυτερο για τους ανθρωπους απο το να ερχονται σε επαφη αυτουσια με το χρωμα ,την πετρα,το νερο,το φως,τον λογο.
Για μενα προσωπικα το αναριγισμα της ραχοκοκαλιας μου γινεται τρανταγμα μπροστα στο μεγαλειο της φυσης.
Δεν μου συνεβει ποτε αυτο σε κανενα απο τα μεγαλα Μουσεια που εχω επισκεφτει κατα καιρους.Εκει να κλαιω μονο μουρχεται οταν βλεπω ενα Βελαθκες η εναν Πικασσο γιατι σκεφτομαι παντα ποση απελπισια ειχαν αυτοι οι ανθρωποι κι εφιαξαν αυτα τα εργα.
Ποσο μεγαλη ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Δεν ειναι το ιδιο με την φυση ομως γιατι εκει μονο συνειδητοποιεις με ηπιες και εγκεφαλικες αρμονικες διαδικασιες οτι ΝΑ...ΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ...


ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ και ταυτοχρονα ενα μερος,μιας αεναης διαδικασιας για αγνωστους λογους.

mareld είπε...

Γλυκέ μου Διονύση!

Οι αναρτήσεις εδώ θα βρίσκονται και όποτε θες θα διαβάζεις και τα λόγια αν έχεις όρεξη.
Ξέρω ότι αστειεύεσαι και μου αρέσει..

Τα υπέροχα έργα απλά με γοητεύουν.
Ανήκω σε αυτούς που μπαίνουν στα έργα {όχι σε όλα} και περνάει καιρός μέχρι να βγω.

Με απασχόλησε γιατί έτυχε φίλη ζωγράφος να κρύψει τα έργα της. Με στενοχώρησε. Βέβαια το έκανε για άλλους λόγους. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι μου συμβαίνει. Μετά έμαθα, αφού διάβασα.

Αρκετές φορές ακόμη και εδώ στις αναρτήσεις κοιτάζω τα έργα και φεύγω. Άλλες διαβάζω το κείμενο που κατά το πλείστον μου είναι απόλαυση.

Μετά από πολλές περιπλανήσεις η ποίηση μαζί με τη φιλοσοφία και τη μουσική μου δίνουν χαρά που σχεδόν συγκρίνεται με τη χαρά που παίρνω από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Θα μου πεις είναι φυσικό γιατί έργα ανθρώπων είναι απλά δεν τους γνωρίζουμε σαν άμεσες ανάσες.

Είναι αλήθεια όπως και ένας φίλος λέει: Ο κόσμος απολαμβάνει ανώδυνα τη συνηθισμένη μέτρια τέχνη. Με μια αισθηματική νουβέλα ξεφεύγει κανείς αξιοπρεπώς από τα προβλήματά του, αν και θα κέρδιζε πολύ περισσότερα διαβάζοντας το Πόλεμος και Ειρήνη.
Με ελκύουν τα δύσκολα. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με το πως κάποιος είναι σαν ψυχοδομή.

Ο Σοπενχάουερ λέει ότι η τέχνη αφαιρεί το πέπλο ή την ομίχλη της υποκειμενικότητας, σταματά τη ροή της ζωής και μας δείχνει τον πραγματικό κόσμο. Αυτό το σοκ είναι η εμπειρία του ωραίου!!
Σου εύχομαι πολλές εμπειρίες του ωραίου!
Πολλά Φιλιά!

mareld είπε...

Στράτο μου!

Ναι! Μάλλον έχεις δίκιο γιατί η ίδια η τέχνη είναι μορφωτική.
Χαρά μου να σας την προσφέρω, και μάλιστα με πολύ αγάπη και εκτίμηση.
Είναι όλα ζήτημα επιλογής.
Το τι νιώθεις οφείλεται αποκλειστικά στο δικό σου είναι.
Είσαι καλοπροαίρετος και αφήνεσαι.
Είναι αυτό ακριβώς που είναι και το νόημα της καλής τέχνης. Να σπάζει το μικρό μας κόσμο που μας έχει κλείσει εν αγνοία μας και να μας βγάζει στο ξέφωτο.
Φιλάκια!

mareld είπε...

Περιστέρι μου!

Είσαι τόσο γλυκό!
Με την ευαισθησία και την mirada con fuego που διαθέτεις από τα γένη σου, μέχρι το πέρασμα της αγάπης για τη ζωή και την απόλαυσή της, που μας οδηγεί σε κόσμους πρωτόγνωρου κάλλους όταν της δωθούμε μέχρι το τσουρούφλισμα, από την υπέροχη νόνα σου, πως να μην ποτισθείς από το χάδι του λόγου;

"Οι λέξεις συνιστούν την υπέρτατη υφή και ουσία της ηθικής μας υπόστασης, καθώς είναι οι πιο εκλεπτυσμένοι και εύθραυστοι και λεπτομερειακοί όσον και οι πλέον χρησιμοποιημένοι και κατανοητοί, διεθνώς, συμβολισμοί μέσω των οποίων εκφράζουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις".
Te quiero mucho!

mareld είπε...

My roadartist!

Χαίρομαι την ευθύτητά σου,
τον αυθορμητισμό σου, τον ενθουσιασμό σου.
Να πάρεις ότι θέλεις.
Εδώ όλα ανήκουν σε όλους.

Σου αφιερώνω λόγια που πιστεύω θα σου αρέσουν: "Γινόμαστε πνευματικά όντα όταν γινόμαστε λεκτικά όντα. Οι ουσιαστικές διακρίσεις μπορεί να γίνουν μόνο με λόγια. Οι λέξεις είναι πνεύμα. Βέβαια η ευθράδεια δεν εγγυάται την καλότητα, και ένας σιωπηλός άνθρωπος μπορεί να είναι ενάρετος. Η ποιότητα όμως ενός πολιτισμού εξαρτάται από την ικανότητά του να διακρίνει και να αποκαλύπτει την αλήθεια και αυτό εξαρτάται από το εύρος και τη γνησιότητα της γλώσσας του".
Φιλάκια!

mareld είπε...

Φαραώνα μου!

Για μένα οι παρακάτω στίχοι του αγαπημένου Τίτου Πατρίκιου είναι η πορεία προς την ολοκλήρωση.

Τίτος Πατρίκιος

Πορεία

Τότε ήρθε στη συνεδρίαση ο Χαρίλαος,
πραγματικό του όνομα Γεράσιμος,
και είπε:
"Συναγωνιστές θα νικήσουμε".
Τον σκότωσαν έπειτα από δυο μέρες.
Και ήρθε στη θέση του ο Αλέξης,
όνομα πραγματικό του Νίκος,
και είπε:
"Συναγωνιστές θα νικήσουμε".
Στο τρίτο κύμα της τρομοκρατίας
έπιασε θέση λογιστή.
Τότε ήρθε στη θέση του ο Γρηγόρης,
επιλεγόμενος Αρμένης, πραγματικό του όνομα άγνωστο
κ' είπε:
"Αδέρφια, θα περάσουμε πολλές δοκιμασίες
μα θα νικήσουμε".
Αργότερα ανέλαβε πιο υπεύθυνη δουλειά.
Κ' ήρθε στη θέση του η Ρόζα,
πραγματικό της όνομα Φανή,
κ' είπε:
"Θα πρέπει τώρα να προσαρμοστούμε
στις νέες συνθήκες".
'Οταν την πιάσαν ήρθε στη θέση της ο Πέτρος,
πραγματικό του όνομα Θανάσης
κ' είπε:
"Ο δείχτης των απεργιών ανέβηκε".
Πέθανε αργότερα στο σανατόριο.
Κ' ήρθαμε με τη σειρά μου εγώ κι ο Πελοπίδας κι ο Στρατής
ήρθαν παιδιά καινούργια, οι καταδίκες ηγετών
ήρθανε τα πεντάχρονα, τα εφτάχρονα, οι αλλεπάλληλες επαναστάσεις
ήρθανε τα συνέδρια, η αποκατάσταση νεκρών ηρώων
ο θάνατος από τα γερατειά
σκοτείνιασε η σειρά των ονομάτων, μπερδεύτηκε η συνέχεια...
Και είπε ο νέος εργάτης στη νέα συνεδρίαση:
"Σύντροφοι θα νικήσουμε".

Εγώ μίλησα για το άγγιγμα της ολοκλήρωσης μέσα από τη τέχνη και αυτό το πιστεύω.
Για μένα όση μαγεία και φως πήρα από τα μάτια του αγαπημένου μου δεν την πήρα ποτέ από τον ήλιο και παρ΄ότι η Θάλασσα είναι ουσιαστικά η μάνα μου δεν μου λέει τίποτα σε σύγκριση με τους ανθρώπους που αγαπώ και σε σύγκριση με την απόλαυση που νιώθω βλέποντας ένα έργο τέχνης, διαβάζοντας ας πούμε Σολωμό,παρακολουθώντας μια παράσταση ΦΛΑΜΈΝΚΟ η ακούγοντας τζαζ της νύχτας.

Όταν διάβαζα χημεία έμαθα ότι το διαμάντι δημιουργείται από υπερβολική πίεση και υψηλή θερμοκρασία που υφίσταται ο καθαρός άνθρακας. Οφείλω να ομολογήσω ότι προτιμώ το διαμάντι από τον άνθρακα.
Διαμάντια είναι για μένα όλα τα έργα τέχνης είτε αυτά προέρχονται από ζωγράφους, είτε από ποιητές, είτε από μουσικούς.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θεωρώ "θεϊκό" το γλυκόπιοτο κρασί η δεν με μαγεύει ο θερισμός..
Απλά σε διαφορετικά επίπεδα.
Καλή σου βδομάδα!

demeter είπε...

Λατρεύω τον Van Cogh! Κοιτάζοντας τα έργα του νοιώθω ευεξία. Μου φτιάχνουν τη διάθεση. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο στόχος της τέχνης.. Να αισθανόμαστε καλύτερα να ξεφεύγουμε από το καθημερινό άγχος.. να μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη, να ζεσταίνει την ψυχή μας, να βάζει σε λειτουργία τον εγκέφαλό μας ωστέ να δούμε μια διαφορετική όψη της ζωής! ΄

Σε ευχαριστώ που μέσα από το Τζιβαέρι μιλάς για την αγαπημένη μου τέχνη (και μου φτιάχνεις τη διάθεση μια που είμαι ακόμα στο γραφείο)..!!

Πολλά φραουλένια φιλιά!

mareld είπε...

Φραουλένιο μου!

"Η ανθρώπινη ψυχή δεν αλλάζει .Ο πόνος, ο έρωτας, η ορφάνια, οι δυστυχίες που χτυπούν τον άνθρωπο είναι πάντα παρούσες σ’ όλες τις εποχές, σ’ όλους τους καιρούς. Μόνο, είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να εκφράσουν τόσο αριστοτεχνικά ώστε να συγκινηθούν διαχρονικά . και αυτοί είναι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που έχουν τη θέση τους στο πάνθεον της αιωνιότητας όπως κι ο CHARLES BAUDELAIRE, που είναι βέβαιος για τη θέση του ποιητή, για τη θέση που του επιφυλάσσει ο Θεός. Ποίημα Ι ΄΄ΕΥΛΟΓΙΑ΄΄ 16η στροφή:
Γνωρίζω ότι μια θέση στον Ποιητή φυλάς
Μες στις μακάριες τάξεις των Λεγεώνων των Αγίων,
Κι ότι τον προσκαλείς εκεί που αιώνια γιορτάζουν
Θρόνοι, Αρετές, Δεσποτείες".
Γλυκά φιλιά!

Roadartist είπε...

Πο πο .. τι λόγια ειναι αυτά που διάβασα εδώ σήμερα.. Σε ευχαριστώ. Οχι μονο στην απαντηση σε εμενα, αλλα και στα υπολοιπα σχολια. Να εισαι καλα :)