The Fission of Soul (1999)
The fission of the man (2005) “Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος”
"Dance on the Elgin Marbles"
“Ο Stratis αναφέρει ότι προβληματίζεται όταν βλέπει τις κοινωνικές αξίες της ανθρωπότητας να είναι απορροφημένες από τον υλισμό και την τεχνολογία. Το στυλ του μένει σταθερό σ' αυτές τις σκέψεις για την κατάσταση του ανθρώπου και οι πίνακές του απεικονίζουν μια έκφραση και ισορροπία αυτής της άποψης. Το κοινό μπορεί καθαρά να καταλάβει την εσωτερική του διαμάχη όσον αφορά το μοίρασμα του ανθρώπου ανάμεσα στις προτεραιότητες και την επακόλουθη αναζήτηση για αισιοδοξία.
Η εργασία του Stratis συχνά κατέχει μια συγκεκριμένη σειρά ή τύπο σχεδίου. Αυτή η πλευρά του δεν είναι φανερή αλλά σταδιακά γίνεται αισθητή, όπως ακριβώς η ζωή διατηρεί μία βάση σταθερότητας η οποία δεν γίνεται αμέσως φανερή. Ο Stratis επίσης χρησιμοποιεί έντονα περιγράμματα –αυτός ο διαχωρισμός του θέματος μελέτης από το φόντο και ή ο καθορισμός των εσωτερικών συστατικών προκαλούν ένα αίσθημα ασφαλή ορίων αλλά και μία αίσθηση απομόνωσης. Παρόλα αυτά, με το να εξαλείφει λεπτομέρειες όπως τα χαρακτηριστικά του προσώπου και χρησιμοποιώντας στοιχεία αιφνιδιασμού και χιούμορ,
ο Stratis πετυχαίνει τη διαφώτιση στα έργα του, δηλώνοντας ότι η ελπίδα πραγματικά υπάρχει.
Ο Stratis ζωγραφίζει με λάδια και μικτές τεχνικές σε μια ποικιλία επιφανειών σε μονοχρωματικές και αντιθετικές παλέτες, και αυτή του η επιλογή είναι ικανή να αντιπροσωπεύει τις δύο βασικές αρχές του πνεύματος:
Την αδιαφορία ενάντια στον αγώνα.
Ο Stratis έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και εμπλέκεται με πολλούς τοπικούς, εθνικούς και διεθνείς επαγγελματικούς καλλιτεχνικούς συνδέσμους, και ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής επιτροπής των Special Olympics στην Αθήνα το 2004. Μέχρι το 1995 πραγματοποίησε 115 εκθέσεις στην Ελλάδα, το Μεξικό, την Ιταλία, το Παρίσι, την Τουρκία, την Ιαπωνία και την Αμερική. Ο Giannis Stratis έχει λάβει τέσσερα τιμητικά διπλώματα, τέσσερα διεθνή βραβεία πρώτης θέσης, πέντε χρυσά μετάλλια και αρκετές αναγνωρίσεις για τη εργασία του. Αποτελούσε το έργο του θέμα σε περισσότερα από 350 άρθρα και αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει λάβει αποδοχής σε αναφορές από Ιστορικούς της Τέχνης και κριτικούς της Τέχνης, καλλιτεχνικούς διευθυντές, καθηγητές και διευθυντές Μουσείων από πολλές χώρες. Πίνακες του Giannis Stratis μπορείτε να βρείτε στην Προεδρική Δημοκρατική Κατοικία της Αθήνας, στην Ελληνική Βουλή, στο Μουσείο Λευκωσίας της Κύπρου και σε αμέτρητες γκαλερί σε ιδιωτικές συλλογές και σε κάθε σημείο του κόσμου.
Επιπρόσθετα με τη ζωγραφική , τα κατορθώματα και τα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν το Σχεδιασμό Κοσμημάτων, τη Φωτογραφία, την Ποίηση, τη Λογοτεχνία, το Πιάνο, και τη Συλλογή Τέχνης. Φαίνεται ότι ο Giannis Stratis διευρύνει την αγάπη του για την T έχνη με το να τη ζει εξίσου καλά”.
Ο Έλληνας καλλιτέχνης όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για τα επιτεύγματά του τόσο στην Αμερική όσο και τα δημοσιευμένα άρθρα στα γνωστά περιοδικά εξέφρασε τον θαυμασμό του λέγοντας :
“Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος”.
Το 2006 η Angela di Bello, διευθύντρια της Agora Gallery στο Ghelsea της Νέας Υόρκης, κάλεσε για καθολική αντιπροσώπευση όλου του τού έργου, τον Giannis Stratis. Και έκθεσε την τέχνη του στα δύο κέντρα με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο της τέχνης, στο Soho και Ghelsea.
Η ίδια είπε χαρακτηριστικά καθώς ανάφερε για την ζωγραφική του: ‘’Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος’’… ‘’προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας…’’
Agora Gallery στο Chelsea in New York CityΗ εργασία του Stratis συχνά κατέχει μια συγκεκριμένη σειρά ή τύπο σχεδίου. Αυτή η πλευρά του δεν είναι φανερή αλλά σταδιακά γίνεται αισθητή, όπως ακριβώς η ζωή διατηρεί μία βάση σταθερότητας η οποία δεν γίνεται αμέσως φανερή. Ο Stratis επίσης χρησιμοποιεί έντονα περιγράμματα –αυτός ο διαχωρισμός του θέματος μελέτης από το φόντο και ή ο καθορισμός των εσωτερικών συστατικών προκαλούν ένα αίσθημα ασφαλή ορίων αλλά και μία αίσθηση απομόνωσης. Παρόλα αυτά, με το να εξαλείφει λεπτομέρειες όπως τα χαρακτηριστικά του προσώπου και χρησιμοποιώντας στοιχεία αιφνιδιασμού και χιούμορ,
ο Stratis πετυχαίνει τη διαφώτιση στα έργα του, δηλώνοντας ότι η ελπίδα πραγματικά υπάρχει.
Ο Stratis ζωγραφίζει με λάδια και μικτές τεχνικές σε μια ποικιλία επιφανειών σε μονοχρωματικές και αντιθετικές παλέτες, και αυτή του η επιλογή είναι ικανή να αντιπροσωπεύει τις δύο βασικές αρχές του πνεύματος:
Την αδιαφορία ενάντια στον αγώνα.
Ο Stratis έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και εμπλέκεται με πολλούς τοπικούς, εθνικούς και διεθνείς επαγγελματικούς καλλιτεχνικούς συνδέσμους, και ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής επιτροπής των Special Olympics στην Αθήνα το 2004. Μέχρι το 1995 πραγματοποίησε 115 εκθέσεις στην Ελλάδα, το Μεξικό, την Ιταλία, το Παρίσι, την Τουρκία, την Ιαπωνία και την Αμερική. Ο Giannis Stratis έχει λάβει τέσσερα τιμητικά διπλώματα, τέσσερα διεθνή βραβεία πρώτης θέσης, πέντε χρυσά μετάλλια και αρκετές αναγνωρίσεις για τη εργασία του. Αποτελούσε το έργο του θέμα σε περισσότερα από 350 άρθρα και αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει λάβει αποδοχής σε αναφορές από Ιστορικούς της Τέχνης και κριτικούς της Τέχνης, καλλιτεχνικούς διευθυντές, καθηγητές και διευθυντές Μουσείων από πολλές χώρες. Πίνακες του Giannis Stratis μπορείτε να βρείτε στην Προεδρική Δημοκρατική Κατοικία της Αθήνας, στην Ελληνική Βουλή, στο Μουσείο Λευκωσίας της Κύπρου και σε αμέτρητες γκαλερί σε ιδιωτικές συλλογές και σε κάθε σημείο του κόσμου.
Επιπρόσθετα με τη ζωγραφική , τα κατορθώματα και τα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν το Σχεδιασμό Κοσμημάτων, τη Φωτογραφία, την Ποίηση, τη Λογοτεχνία, το Πιάνο, και τη Συλλογή Τέχνης. Φαίνεται ότι ο Giannis Stratis διευρύνει την αγάπη του για την T έχνη με το να τη ζει εξίσου καλά”.
Ο Έλληνας καλλιτέχνης όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για τα επιτεύγματά του τόσο στην Αμερική όσο και τα δημοσιευμένα άρθρα στα γνωστά περιοδικά εξέφρασε τον θαυμασμό του λέγοντας :
“Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος”.
Το 2006 η Angela di Bello, διευθύντρια της Agora Gallery στο Ghelsea της Νέας Υόρκης, κάλεσε για καθολική αντιπροσώπευση όλου του τού έργου, τον Giannis Stratis. Και έκθεσε την τέχνη του στα δύο κέντρα με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο της τέχνης, στο Soho και Ghelsea.
Η ίδια είπε χαρακτηριστικά καθώς ανάφερε για την ζωγραφική του: ‘’Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος’’… ‘’προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας…’’
Το Γεράκι
Σταυροφόρος
“Η Οιμωγή”
Ο Γιάννης Στρατής μυσταγωγός ενός άλλου Πολιτισμού εντρύφησε στην Ιωνική κουλτούρα - από τα μικρά του χρόνια λόγω Μικρασιατικής καταγωγής - και εμπνέεται από τις παραδόσεις των τόπων αυτών.
Τα έργα που δημιούργησε το “Το Γεράκι”, “Ο Σταυροφόρος” και “Η Οιμωγή” είναι κατ’ επίφαση τρία έργα.
Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο – μία τριλογία - του οποίου το θέμα είναι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πώς οδηγήθηκε εκεί? Όχι πάντως από την λογική.
Η σύλληψη καθοδήγησε το χέρι του στην δημιουργία, βούτηξε στο ασυνείδητό του, ενώθηκε με το Σύμπαν, πρώτα είδε με τα μάτια της ψυχής του το θέμα και μετά με την όρασή του.
Το εικαστικό αποτέλεσμα της τριλογίας των έργων του αφήνει έκθαμβο και συγκλονίζει τον θεατή αφού στο “Γεράκι” και στον “Σταυροφόρο” όλα αποτυπώνονται με τέλεια αδαμάντινη καθαρότητα και λάμψη – το ασπρόμαυρο του θέματος δημιουργεί μία απόλυτη ελευθερία και επιθετικότητα στην εκτέλεση – για να φθάσει στην πορφυρή “Οιμωγή”, το αποκορύφωμα του Ανθρώπινου πόνου.
Ο οραματισμός προηγήθηκε του θέματος και αυτό είναι το χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη, οδηγεί την ψυχή του έξω από τα πεπερασμένα στα άδυτα του συλλογικού ασυνειδήτου απ’ όπου συλλαμβάνει την έμπνευση”.
Η Δρ. Ιστορικός της Τέχνης Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν έχει αναφέρει:
(…) Αποκαλυπτικές ενδείξεις της υπέρτατης ενέργειας, κοντολογίς της «αλήθειας», οι μορφές αυτές δείχνουν ότι παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν αλλού, σε άλλα μήκη κύματος, ασύλληπτα από τις ανθρώπινες μας αισθήσεις.
(…)Μορφές αντιπροσωπευτικές ενός μικρόκοσμου, κατ’ εικόνα και ομοίωση του μακρόκοσμου, διαπερασμένες από το ρυθμό του σύμπαντος, μεταγγίζουν και σε εμάς πέρα από ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, μια ουσιαστική , αντιδραστική σε κάθε περιγραφή υποβολή από αυτό καθεαυτό το σύμπαν, ή καλύτερα την ιδέα που είναι ενορχηστρωμένη σε αυτό. Ιδέα που καθώς ενυπάρχει σε όλα δίχως εξαίρεση τα έργα του Στρατή, καταξιώνει το καθένα από αυτά σαν την υπέρτατη επαλήθευση του κατά Πλάτωνα ορισμού της αυθεντικής Τέχνης.
Διαπερασμένες ή καλύτερα ενσαρκωμένες μέσ’ από μιαν αυθεντική πνοή και χαρισματική ενέργεια, οι μορφές του Στρατή ενεργοποιούν μέσα μας πέρα από εικαστικές αισθητικές εντυπώσεις μεγάλες σε εμβέλεια ψυχικές εμπειρίες”.
Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο – μία τριλογία - του οποίου το θέμα είναι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πώς οδηγήθηκε εκεί? Όχι πάντως από την λογική.
Η σύλληψη καθοδήγησε το χέρι του στην δημιουργία, βούτηξε στο ασυνείδητό του, ενώθηκε με το Σύμπαν, πρώτα είδε με τα μάτια της ψυχής του το θέμα και μετά με την όρασή του.
Το εικαστικό αποτέλεσμα της τριλογίας των έργων του αφήνει έκθαμβο και συγκλονίζει τον θεατή αφού στο “Γεράκι” και στον “Σταυροφόρο” όλα αποτυπώνονται με τέλεια αδαμάντινη καθαρότητα και λάμψη – το ασπρόμαυρο του θέματος δημιουργεί μία απόλυτη ελευθερία και επιθετικότητα στην εκτέλεση – για να φθάσει στην πορφυρή “Οιμωγή”, το αποκορύφωμα του Ανθρώπινου πόνου.
Ο οραματισμός προηγήθηκε του θέματος και αυτό είναι το χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη, οδηγεί την ψυχή του έξω από τα πεπερασμένα στα άδυτα του συλλογικού ασυνειδήτου απ’ όπου συλλαμβάνει την έμπνευση”.
Η Δρ. Ιστορικός της Τέχνης Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν έχει αναφέρει:
(…) Αποκαλυπτικές ενδείξεις της υπέρτατης ενέργειας, κοντολογίς της «αλήθειας», οι μορφές αυτές δείχνουν ότι παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν αλλού, σε άλλα μήκη κύματος, ασύλληπτα από τις ανθρώπινες μας αισθήσεις.
(…)Μορφές αντιπροσωπευτικές ενός μικρόκοσμου, κατ’ εικόνα και ομοίωση του μακρόκοσμου, διαπερασμένες από το ρυθμό του σύμπαντος, μεταγγίζουν και σε εμάς πέρα από ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, μια ουσιαστική , αντιδραστική σε κάθε περιγραφή υποβολή από αυτό καθεαυτό το σύμπαν, ή καλύτερα την ιδέα που είναι ενορχηστρωμένη σε αυτό. Ιδέα που καθώς ενυπάρχει σε όλα δίχως εξαίρεση τα έργα του Στρατή, καταξιώνει το καθένα από αυτά σαν την υπέρτατη επαλήθευση του κατά Πλάτωνα ορισμού της αυθεντικής Τέχνης.
Διαπερασμένες ή καλύτερα ενσαρκωμένες μέσ’ από μιαν αυθεντική πνοή και χαρισματική ενέργεια, οι μορφές του Στρατή ενεργοποιούν μέσα μας πέρα από εικαστικές αισθητικές εντυπώσεις μεγάλες σε εμβέλεια ψυχικές εμπειρίες”.
Η τριλογία των έργων του Γιάννη Στρατή στο Corfu Palace
25 Ιουλίου 2008
Universal Grief...the result of globalization (2005)
King Minos-Amorgos
(2005)
(2005)
The Country House
(2005)
(2005)
The Embodimnt (2007)
The Game
(2007)
(2007)
The Ballerina
OMMA (The Look)
The Compleχ
"I Anaskevi"
Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα
ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου ...
ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου ...
Τα έργα ζωγραφικής, τα σχέδια, τα λάδια σε ξύλα και οι μικτές τεχνικές που ακολουθώ, πορεύονται στα χνάρια της αφηρημένης ζωγραφικής, ως μία κατάσταση διαχρονικότητας. Χρησιμοποιώντας τόσο την Αρχαία όσο και τη σύγχρονη Ελληνική κουλτούρα ως θεματολογία, οι χαρακτήρες μου δημιουργούνται ως μία οπτική επιβράβευση της ανθρωπότητας, αποδίδοντας στους εαυτούς τους μία ταυτότητα μέσα από την ηθική, την ικανότητα και το προσωπικό συναίσθημα. Υιοθετώ την ωμή και αποφασιστική τεχνοτροπία, για να μεταφέρω την προοπτική που αντηχεί από το έργο στον θεατή. Ενοχλημένος από την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα τού «Σήμερα», η οποία, κατά την άποψή μου, διαρκώς οδηγείται βαθύτερα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, σε συνδυασμό με τα τεχνολογικά επιτεύγματα, βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται άμεσα και να είναι κατακερματισμένος από τις υλικές του αξίες, όντας πολύ αδύναμος να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη ανάπτυξη του.
Η σχέση μου με κάθε έργο μου ξεχωριστά έχει την αμεσότητα της ψυχής και της σάρκας πάνω στον καμβά. Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου τα οποία βουτώ στα χρώματα ακολουθώντας τις εντολές της έμπνευσής μου. Πιστεύω στις μεγάλες ανατροπές και αλλοίμονο στον καλλιτέχνη που ζωγραφίζει από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι να πεθάνει, το ίδιο. Η τέχνη είναι όχι ένας, αλλά πολλοί κύκλοι και το ζήτημα είναι να τους ανακαλύψεις και να κάνεις μαζί τους την περιστροφή σου. Άλλωστε το ίδιο το σύμπαν είναι γεμάτο από άπειρους κύκλους που περιδινούνται και αλλάζουν κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου.
Θυμάμαι τον διεθνή ιστορικό τέχνης Adam Grassi, της Agora Gallery της Νέας Υόρκη ο οποίος έγραψε αναφορικά με το έργο του τα εξής: «Με βαθιά αλληγορία και έντονο συναίσθημα, οι ζωγραφικοί πίνακες του Giannis Stratis μιλούν για την ανθρώπινη κατάκτηση και τη φύση, καθώς και την ιστορία της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Ενοχλημένος από τις κατακλυσμικές εξελίξεις στην τεχνολογία, -όπως η ατομική βόμβα- και από την ακόρεστη λαχτάρα της Δύσης για πλούτο, ο Stratis δημιουργεί καμβάδες, οι οποίοι αναπαριστούν την επίπτωση αυτών των κινητήριων δυνάμεων».
«…Βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται και να κατακερματίζεται από τις υλιστικές αξίες του», λέει ο Stratis «…όντας πολύ αδύναμος για να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη εξέλιξή του».Το αντιστάθμισμα του Stratis για αυτές τις καταστροφικές ορμές είναι η φύση και η πνευματικότητα . Ως κατακλείδα,τα έργα του αποκαλύπτουν αυτή την αισιοδοξία, ότι δηλ. αυτά τα προαναφερθέντα στοιχεία θα θριαμβεύσουν σε τελική φάση.«Το Ανθισμα κατόπιν της πυρηνικής καταστροφής», ένα έργο με παθιασμένο κόκκινο και γήινες αποχρώσεις ,το οποίο αντικατοπτρίζει αυτή την θετική αναγέννηση.
Παρακολουθώ τη σημερινή κρίση και αντιλαμβάνομαι ότι η μοναδική διέξοδος ια να βγούμε από αυτήν, είναι να κερδίσει ο καθένας μας τον εαυτό του. Να μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να ερωτευόμαστε ελεύθερα, να επιλέγουμε φίλους ελεύθερα, αλλά και να απορρίπτουμε ελεύθερα. Είναι πολύ σημαντικό σήμερα να αρνιέσαι εκείνο που σε προσβάλει και σε απαξιώνει. Όχι δεν είναι μόνο η κακή πολιτική που έφερε τα πράγματα σ αυτό τον κατήφορο. Είμαστε όλοι εμείς, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που, αρνήθηκε να σκεφτεί και να διαλογιστεί με τον εαυτό της. Ε, λοιπόν η τέχνη αυτό προσφέρει. Να μπορείς να βλέπεις τα εσώψυχά σου δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις διόδια γι αυτό.
Σε ό,τι αφορά εμένα, κάθε γραμμή που τραβάω είναι και μια λύτρωση που με απομακρύνει από τα τηλεοπτικά πάνελ και τη μιζέρια της αποχαυνωμένης κοινωνίας. Ότι ζωγραφίζω είναι η ψυχή μου, η σάρκα μου και το είδωλό μου στον καθρέφτη, παρέα με όλες τις ενοχές μου και τα λάθη μου. Στο κατω κατω αυτό σημαίνει ανατροπή, να επιβάλεις την αυτοκριτική ακόμα και στο υποσυνείδητό σου. Μόνο τότε μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και πολίτης. Ότι ζωγραφίζεις θα είσαι εσύ και ότι ψηφίζεις θα αντιπροσωπεύει τον εαυτό σου και μόνον αυτόν.
Info
Τα Ιμια του Γιάννη Στρατή παραχωρήθηκαν στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος από τον Αλεξ Μαραθιανάκη της Ντάουν Τάουν Αρτ Γκάλερυ, Αθήνα, την ημέρα της δωδέκατης επετείου μνήμης τους.
Τα Ιμια είναι ένα ανεπανάληπτο έργο του Γιάννη Στρατή, το οποίο οφείλει την μοναδικότητά του στο θέμα που τον ενέπνευσε – η εισβολή των Τούρκων στην Ελληνική βραχονησίδα Ιμια στις 30 Ιανουαρίου 1996.
Τον καιρό της κρίσης των Ιμίων ο Στρατής ήταν τριάντα – τριών ετών. Ενοχλημένος από την άδικη Τουρκική πράξη έπεσε στο πάτωμα του σπιτιού του και φιλοτέχνησε το παρόν έργο κατευθείαν στο ξύλο. Δεν είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του, αλλά ήξερε ότι ήθελε να εκφράσει την αγανάκτηση που είχε ως Ελληνας. Αρχισε το έργο με αραιωμένο χρώμα δουλεμένο απευθείας με τα δάκτυλα. Πήρε το μπλε ως χρώμα της θάλασσας και έμβλημα της πίστης και ζωγράφισε το πορτραίτο της Ελλάδας – ένα πρόσωπο με ρίζες στη αρχαϊκή προσωπογραφία (θυμίζει περιέργως κεφάλι από αγάλματα είτε Κούρων είτε Κορών) ήρεμο στην ετοιμότητά του για δράση. Αυτό το πρόσωπο αντιπροσωπεύει τον κάθε Ελληνα που γνωρίζει πώς να προάγει τον πολιτισμό και ν’ ανθίσταται στην αδικία. Εγραψε με κεφαλαία σε κόκκινο χρώμα στο επάνω μέρος του έργου την ημερομηνία «ΤΡΙΤΗ 30/1/1996», ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα επίσημα αναχαίτισε την Τουρκική εισβολή. Κάτω από την ημερομηνία έγραψε «ΕΛΛΑΔΑ» και αντικριστά «ΑΙΓΑΙΟ» υπογραμμισμένο. Εντόπισε την βραχονησίδα με την περιβάλλουσα θάλασσα στα χείλη του προσώπου και ακριβώς επάνω της, όπου λέγεται ότι συγκεντρώνεται ο θυμός, υπογράμμισε την ταυτότητα «ΙΜΙΑ». Το έργο χαρακτηρίζεται από μια αραχνοΰφαντη ποιότητα και διάφανη αίσθηση σαν φύσημα ένεκα της οποίας αφυπνίζεται η θύμηση του καλλιτέχνη για τις χαμένες πατρίδες.
Με τα Ιμια ο Στρατής εξέφρασε την αγανάκτηση, την λύπη, τον θυμό και την οργή του για τον διαρκή περιορισμό των συνόρων της πατρίδας του. Ο Στρατής σχολιάζει: «Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχες».
Μεγακλής Ρογκάκος – Ιστορικός Τέχνης
Η Angela di Bello διευθύντρια της Agora Gallery είπε «Η ποικιλόμορφη τεχνοτροπία και τα λάδια σε καμβά αναφορικά με τα σχέδια και τους πίνακες προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας. Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος στο σύνολο του ανθρώπινου στοιχείου και μεταφέρουν την αίσθηση της ταυτότητας μέσα από στοιχεία ηθοπλασίας, "ακουστικής έκφρασης" και προσωπικού συναισθήματος. Με ένα στιλ καταλυτικό, τα έργα επικοινωνούν με μια έντονα συγκινησιακή διάθεση, η οποία είναι διάχυτη. Η ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μέσα από το έργο του, επιτυγχάνεται με τεχνική επιδεξιότητα και ευχέρεια».
Το έργο «Ο κόκκινος θρύλος του Porto Leone» αναφέρεται στο μεσαιωνικό λιμάνι της Αθήνας, που τώρα είναι γνωστό ως Πειραιάς. Η φιγούρα –φυλακτό στον πίνακα, γεμάτη από αφηρημένες, φυσικές μορφές απευθύνεται στον θεατή με δονκιχωτική έκφραση. Τα επιθετικά χρώματα της παλέτας ,το κίτρινο και κόκκινο, παραθέτουν μια διάθεση στην οποία δεν δύναται να αντεπεξέλθει η φιγούρα –φυλαχτό. Καθίσταται προφανές ότι η μορφή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες της, αυτή η σχέση που γέρνει προς τη μια μεριά δίχως να ισορροπεί αποτελεί την πρωταρχική πηγή έντασης στον πίνακα.
BIOGRAPHY: The art of Giannis Stratis combines the endlessness of representation with the fathomlessness of intelligibility (The present article was entitled "The Art of Giannis Stratis: Horizontal Expression Vertically Explored"). It is indeed intriguing that a metaphysical painter like Stratis started off as a jeweler. However, when the moment came out in the world Stratis naturally gave up material wealth for the salvation of his soul through art. He was born on 24 May 1963 in Kokkinia, of a family with roots in Asia Minor . His grandmother, with a great love for the arts, sensitized him to matters of aesthetics. His earliest artistic memories were gathered in the Museum of Corfu . The need to become acquainted with world culture made him turn to books of art, through which he was deeply cultivated. In 1982 he chose to become involved with art. His studies at the Commerciale Artistico Grafico in Rome familiarized him with jewelry and photography. There he developed the sensitivity to identify mannerisms and to make intuitive choices. His indulgence with art became a mania and a way of life. At some stage he decided to put his hands on the act of making art. In 1993 he took a piece of carton and painted on it a figure using tempera. Alexander Papakonstantinou chose one of his works, which Hara Papatheodorou included in an exhibition entitled Masks in 1994 at the Cultural Center of the Municipality of Athens, alongside works by Dalí, Klee, Magritte, Picasso and Roualt. Such recognition convinced Stratis to dedicate himself on a daily basis to art.
STUDENTSHIP: The art of Stratis is quite a revelation. Though cherishing to see works by Kandylis, Tsarouchis and Parthenis or by Braque, de Kooning, Picasso and Chagall, his works are entirely independent. Of the great masters he sought not to imitate their mannerism, but rather to conquer the mechanisms by which to codify pictures. Memorable upon him was the influence of Michalis Kandylis (1909-1995) to whom he apprenticed irregularly. From him he was taught to represent the psychology of life. More importantly still he learned from him to paint with any material whatever he wanted. Notably his first works (1995-1997) were made by using the fingers directly as a tool. The absolute need for expression impelled Stratis to paint in every alternative manner, creating artworks on stone, wood, and kitchen paper, using a great spectrum of materials whose imprint could yield color - show varnish, cosmetics; wax; oxides; cigarette ashes; plants; and earth.
MANNERISM: Stratis' creations - distantly originating in the artistic movements of cubism; surrealism; and expressionism - are beyond conventional categories. This being so because Stratis does not have any particular telos in mind and therefore has not got the faintest idea in advance as to the ensuing result. He only feels an absolute need to express himself. The only element there is at the time of creation is the agony for the visual outcome. He is driven exclusively by the unconscious instinct, which Stratis calls 'God'. Stratis wishes his work to have power and vigor, beauty being of secondary importance. He is interested in the picture's vibration, the gesture's pulse, and the design's vivacity. The works of Stratis constitute a psychographical testament. He is concerned with bringing out the world inside. He wants the white surface to be charged by the inner throbbing of life itself.
CREATION: Stratis confesses his incapability to explain how his works are produced. He admits not considering himself to be a painter and underlines that he uses color only because he cannot do otherwise. There is a religious dimension in the refusal of his indisputable capacity as an artist, and the parallel recognition of his absolute need to paint. When he finds himself in a condition of inwardness, he feels at the same time weak and strong. He experiences an unsafe security - infallible evidence of metaphysical agony. He prays to God to enlighten his soul so that he may bring about an artwork with throbbing quality. At the moment of inspiration he communes 'in excelsis'. When he enters the mode of creation he undergoes transubstantiation. At that moment time ceases to exist and the work becomes manifest in an incredible flash. Stratis is led directly by an indeterminable inner need to covey something indescribable and indefinable from the depths of his soul. Stratis paints not as he sees with his eyes, but as he feels with his soul. His desire is not simply to represent but to express the essence of his vision. The colors are applied not intentionally, but automatically. Stratis believes deeply that the essence of art flows out of the soul alone. His works synchronize a complex of various 'psycho-diagrams' that are diffused in an indefinite time-space continuum.
CONTENT: The content of Stratis' works - though immediately recognizable - remains indescribable and indefinable. In the speed of their execution the works go through various conditions, creating a palimpsest of pictures, a capsule of memory. Thus a landscape becomes a figure and a face becomes a map of metaphysical locations. The final stage of the works retains the quality of the transubstantial process of the abstract and the godly. The works compose a communicational net, which is traversed by a sincere iconography rendered by the heart, whose de-codification is humanely natural. Stratis' works without exception are legible not by logic, but by the soul. For this reason they are intended to appeal to the viewer that wills not to understand them, but to feel them. The artist is present in every dimension of his work - in the creativeness, the plasticity and its expressiveness. His works - sometimes appearing to convey anger, at other times humor - compose conditions that are an antidote to the nowadays' social solitude, to today';s splintering of morals and values. This is evident in the direct communicability of the work's pure titles. All of Stratis' works breed in their nucleus the seed of optimism - the hopeful message that the spirit shall prevail over materialism.
TIME: The works of Stratis - notwithstanding the moment in which they were created - share the quality of timelessness, encapsulating as much the memories from cave painting as the anticipations for the evolution of painting in the future. For this reason it is not important for Stratis to appreciate his works in the conventional chronological order of their creation. Besides time is an artificial solution unbecoming the dimension of the soul. The case is for the works to communicate within a mutual universe, where everyday living appears foreign and the dream homely. Stratis' works reveal an archetypal condition and an oneiric disposition. As a matter of fact they seem to have existed before being accomplished, even before being born.
MULTIPLICITY / ONENESS: The inspiration for Stratis' works was anything that was worth noticing from the distillation of everyday life. However, while the rendering of figures by other artists usually follows a common denominator and does not deviate in appearance, in the art of Stratis every work is self-referential , and does not repeat itself. The artist himself is shocked before his admitted inability to reproduce any of his own works. Nevertheless, despite the variety amongst them, the hand of Stratis is remarkably recognized with clarity in every one of his pictures. However, through their apparent variety, Stratis’ works share the space of the same universal sphere. Though the works are differentiated in their external composure, when de-codified their mutual origin is revealed in the womb that gave birth to them. All the works in their variety express the 'Oneness' in its absolute naturalness. Whatever form Stratis' works take, the 'Oneness' of creation prevails. These works embody the universal perception that one plus one equals one (1+1=1). If the esoteric truth of such a metaphysical equation becomes manifest, then it may be perceived that the 'Oneness' is but the universe and by extension God.
CREATOR: There is an excellent sincerity in Stratis' declaration that he is insignificant and unable in relation to the act of creation. He recognizes that God is the one to empower him and to lead him - which is reminiscent of "by the hand..." of religious painters. All of Stratis' works share an intimate relation to God. He admits characteristically: "in every work I plead God for His support". God, who directs the hand of Stratis, is a universal manifestation. His works result from the need to unite man with God. Such works reveal that art is neither brushes nor paint tubes, but a need to confirm the eternal relationship of man with the universe – a condition that brings the beholder before God.
VIEWER: It is apparent that the title of the present exhibition - Welcome to My World - is inspired by the viewer himself. Stratis cares to communicate his feelings to the viewer, to transpose him into the 'other' longitudes and latitudes of his world. In Stratis' works the viewer hears the voice of the universe. The viewer may confirm the communicability of the metaphysical dimension of artistic creation. Stratis' desirable result is to touch the viewer and to move him. For Stratis it is enough if the work comes out of it materiality and to inhabit the viewer, if the viewer feels the experience the work expresses and leaves with it. Stratis motivates the viewer to search for the essential nature of the works that will make him appreciate the oxymoron truth – that life is complicatedly simple. In the end, the viewer feels near the works of Stratis a surprising security and familiarity. His works offer a life-giving and soul-filling energy. They touch the viewer and wonderfully strike within him transworldly universal chords.
[Megakles Rogakos 01/2008]
BIBLIOGRAPHY:
ROGAKOS, MEGAKLES Giannis Stratis: Welcome to My World 2007 Alex Marathianakis Down Town Art Gallery, Athens
Η σχέση μου με κάθε έργο μου ξεχωριστά έχει την αμεσότητα της ψυχής και της σάρκας πάνω στον καμβά. Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου τα οποία βουτώ στα χρώματα ακολουθώντας τις εντολές της έμπνευσής μου. Πιστεύω στις μεγάλες ανατροπές και αλλοίμονο στον καλλιτέχνη που ζωγραφίζει από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι να πεθάνει, το ίδιο. Η τέχνη είναι όχι ένας, αλλά πολλοί κύκλοι και το ζήτημα είναι να τους ανακαλύψεις και να κάνεις μαζί τους την περιστροφή σου. Άλλωστε το ίδιο το σύμπαν είναι γεμάτο από άπειρους κύκλους που περιδινούνται και αλλάζουν κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου.
Θυμάμαι τον διεθνή ιστορικό τέχνης Adam Grassi, της Agora Gallery της Νέας Υόρκη ο οποίος έγραψε αναφορικά με το έργο του τα εξής: «Με βαθιά αλληγορία και έντονο συναίσθημα, οι ζωγραφικοί πίνακες του Giannis Stratis μιλούν για την ανθρώπινη κατάκτηση και τη φύση, καθώς και την ιστορία της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Ενοχλημένος από τις κατακλυσμικές εξελίξεις στην τεχνολογία, -όπως η ατομική βόμβα- και από την ακόρεστη λαχτάρα της Δύσης για πλούτο, ο Stratis δημιουργεί καμβάδες, οι οποίοι αναπαριστούν την επίπτωση αυτών των κινητήριων δυνάμεων».
«…Βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται και να κατακερματίζεται από τις υλιστικές αξίες του», λέει ο Stratis «…όντας πολύ αδύναμος για να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη εξέλιξή του».Το αντιστάθμισμα του Stratis για αυτές τις καταστροφικές ορμές είναι η φύση και η πνευματικότητα . Ως κατακλείδα,τα έργα του αποκαλύπτουν αυτή την αισιοδοξία, ότι δηλ. αυτά τα προαναφερθέντα στοιχεία θα θριαμβεύσουν σε τελική φάση.«Το Ανθισμα κατόπιν της πυρηνικής καταστροφής», ένα έργο με παθιασμένο κόκκινο και γήινες αποχρώσεις ,το οποίο αντικατοπτρίζει αυτή την θετική αναγέννηση.
Παρακολουθώ τη σημερινή κρίση και αντιλαμβάνομαι ότι η μοναδική διέξοδος ια να βγούμε από αυτήν, είναι να κερδίσει ο καθένας μας τον εαυτό του. Να μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να ερωτευόμαστε ελεύθερα, να επιλέγουμε φίλους ελεύθερα, αλλά και να απορρίπτουμε ελεύθερα. Είναι πολύ σημαντικό σήμερα να αρνιέσαι εκείνο που σε προσβάλει και σε απαξιώνει. Όχι δεν είναι μόνο η κακή πολιτική που έφερε τα πράγματα σ αυτό τον κατήφορο. Είμαστε όλοι εμείς, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που, αρνήθηκε να σκεφτεί και να διαλογιστεί με τον εαυτό της. Ε, λοιπόν η τέχνη αυτό προσφέρει. Να μπορείς να βλέπεις τα εσώψυχά σου δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις διόδια γι αυτό.
Σε ό,τι αφορά εμένα, κάθε γραμμή που τραβάω είναι και μια λύτρωση που με απομακρύνει από τα τηλεοπτικά πάνελ και τη μιζέρια της αποχαυνωμένης κοινωνίας. Ότι ζωγραφίζω είναι η ψυχή μου, η σάρκα μου και το είδωλό μου στον καθρέφτη, παρέα με όλες τις ενοχές μου και τα λάθη μου. Στο κατω κατω αυτό σημαίνει ανατροπή, να επιβάλεις την αυτοκριτική ακόμα και στο υποσυνείδητό σου. Μόνο τότε μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και πολίτης. Ότι ζωγραφίζεις θα είσαι εσύ και ότι ψηφίζεις θα αντιπροσωπεύει τον εαυτό σου και μόνον αυτόν.
Info
Humn of Indian
(2007)
(2007)
Γεννήθηκε ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Ασχολείται με την Ποίηση και την Λογοτεχνία. Σπουδές Ελεύθερου Σχεδίου και Μουσικής στη Ρώμη.
Διδάσκεται αποσπασματικά από τον ζωγράφο Μιχάλη Κανδύλη. Μελετάει Ιστορία της Τέχνης και Σύγχρονα Θεωρητικά Κείμενα. Πρώτη του εμφάνιση Πέμπτη 6 Ιουλίου 1995 στο Π.Κ.Δ.Αθηνών στην Αίθουσα ‘Τρίτση’ εκθέτεται το έργο του με μεγάλους αναγνωρισμένους ζωγράφους όπως Dali, Picasso, Clee ,Macritte, Ronault κ.α τίτλος της έκθεσης “ ΜΑΣΚΕΣ ”. Η Δρ .Ιστορικός της Τέχνης
Χαρά Παπαθεοδώρου αναφέρει για το έργο του στην συγκεκριμένη μεγάλη αυτή Εκθεση, ( ... ) “Ο πόνος που ξεπηδάει σαν μια μορφή Μάσκας στο έργο του Γιάννη Στρατή είναι γραφή αποκαλυπτική, η προσπάθεια αυτή είναι ένα είδος κάθαρσης και αποκαλύπτει αντί να κρύβει”.
Εχει πραγματοποιήσει 6 Ατομικές Εκθέσεις και 120 Ομαδικές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό .
Έργα του βρίσκονται στην Πινακοθήκη Προεδρίας της Δημοκρατίας (Προεδρική Σουίτα), Πινακοθήκη Βουλής των Ελλήνων, Πινακοθήκη Αντιπροσωπείας Ε.Ο.Κ, Μουσείο Λευκωσίας, Μουσείο Μεξικού, Μουσείο Ισπανίας, Πινακοθήκη Ιδρύματος Τράπεζας Πειραιώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και εξωτερικό.
Για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Γιάννη Στρατή, δεν πρέπει να ντύνεις τα έργα του με σχεδιασμούς εκφράσεων και λέξεων, γιατί και εκείνες γίνονται λευκά πινέλα σε λευκό καμβά, εκμηδενίζονται και χάνουν την άξια τους, μπροστά στο μεγαλείο σκέψης, προβληματισμού και δέους που αισθάνεσαι όταν βλέπεις τα έργα του.
Ειλικρινά, δε ξέρω ποιο από όλα τα έργα του, χτυπάει περισσότερη φλέβα σκέψης μέσα μου, αλλά αν ήταν να διαλέξω κάποιο που με προκαλεί και με ιντριγκάρει αυτό θα ήταν το DADARSA!! Δε θα προλογίσω το συγκεκριμένο αριστούργημα, σας αφήνω απλά να ταξιδέψετε, να γευτείτε, να νιώσετε, να αγγίξετε, να μυρίσετε όλα τα αρώματα ψυχής, που αναδύονται από τις απλές ασπρόμαυρες γραμμές του……
Άλλωστε αυτή είναι και μαγεία που προσφέρει ο Γιάννης στον καθένα απο εμάς.
femalecity
Διδάσκεται αποσπασματικά από τον ζωγράφο Μιχάλη Κανδύλη. Μελετάει Ιστορία της Τέχνης και Σύγχρονα Θεωρητικά Κείμενα. Πρώτη του εμφάνιση Πέμπτη 6 Ιουλίου 1995 στο Π.Κ.Δ.Αθηνών στην Αίθουσα ‘Τρίτση’ εκθέτεται το έργο του με μεγάλους αναγνωρισμένους ζωγράφους όπως Dali, Picasso, Clee ,Macritte, Ronault κ.α τίτλος της έκθεσης “ ΜΑΣΚΕΣ ”. Η Δρ .Ιστορικός της Τέχνης
Χαρά Παπαθεοδώρου αναφέρει για το έργο του στην συγκεκριμένη μεγάλη αυτή Εκθεση, ( ... ) “Ο πόνος που ξεπηδάει σαν μια μορφή Μάσκας στο έργο του Γιάννη Στρατή είναι γραφή αποκαλυπτική, η προσπάθεια αυτή είναι ένα είδος κάθαρσης και αποκαλύπτει αντί να κρύβει”.
Εχει πραγματοποιήσει 6 Ατομικές Εκθέσεις και 120 Ομαδικές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό .
Έργα του βρίσκονται στην Πινακοθήκη Προεδρίας της Δημοκρατίας (Προεδρική Σουίτα), Πινακοθήκη Βουλής των Ελλήνων, Πινακοθήκη Αντιπροσωπείας Ε.Ο.Κ, Μουσείο Λευκωσίας, Μουσείο Μεξικού, Μουσείο Ισπανίας, Πινακοθήκη Ιδρύματος Τράπεζας Πειραιώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και εξωτερικό.
Για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Γιάννη Στρατή, δεν πρέπει να ντύνεις τα έργα του με σχεδιασμούς εκφράσεων και λέξεων, γιατί και εκείνες γίνονται λευκά πινέλα σε λευκό καμβά, εκμηδενίζονται και χάνουν την άξια τους, μπροστά στο μεγαλείο σκέψης, προβληματισμού και δέους που αισθάνεσαι όταν βλέπεις τα έργα του.
Ειλικρινά, δε ξέρω ποιο από όλα τα έργα του, χτυπάει περισσότερη φλέβα σκέψης μέσα μου, αλλά αν ήταν να διαλέξω κάποιο που με προκαλεί και με ιντριγκάρει αυτό θα ήταν το DADARSA!! Δε θα προλογίσω το συγκεκριμένο αριστούργημα, σας αφήνω απλά να ταξιδέψετε, να γευτείτε, να νιώσετε, να αγγίξετε, να μυρίσετε όλα τα αρώματα ψυχής, που αναδύονται από τις απλές ασπρόμαυρες γραμμές του……
Άλλωστε αυτή είναι και μαγεία που προσφέρει ο Γιάννης στον καθένα απο εμάς.
femalecity
Τυπικότατος στην ώρα του και με την θετική διάθεση και το μοναδικό στυλ που τον διακατέχει ο Γιάννης Στρατής μας μίλησε για την μέχρι τώρα πορεία του, τα μελλοντικά του σχέδια, για την τέχνη όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος και για πολλά άλλα. Συνειδητοποιημένος και πάνω απ όλα προσγειωμένος , χωρίς το «τουπέ» του σταρ με τις πολλές διακρίσεις μας χάρισε ένα απίστευτο απόγευμα στο ιστορικό μέρος του Πειραιά το Πόρτο Λεόνε.
Ø Θα ήθελα να μας πεις για την πρώτη σου δουλειά πότε πραγματοποιήθηκε ; Η πρώτη μου δουλειά που δεν ήταν δουλειά αλλά προσπάθεια ήταν το 1995 στο σπίτι μου του Παπάγου τότε.
Ø Από τι εμπνευσμένος; Εμπνευσμένος από τα έργα άλλων δημιουργών που είχα μέσα στο χώρο μου και την δύναμη της στιγμής, ότι τίποτα δεν είναι δικό μου είναι όλα της δύναμης της δημιουργίας. Αυτό τροφοδότησε την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι δικό μου να πέσω στο πάτωμα έχοντας ένα χαρτόνι και κάτι τέμπερες.
Ø Ήταν της στιγμής ή ήταν κάτι που ήθελες από μικρός να ακολουθήσεις και το είχες οραματιστεί; Όχι ήταν κάτι της στιγμής. Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ένας καλλιτέχνης που θα δίνω συνεντεύξεις. Υπήρχε η παιδεία από την οικογένεια μου αλλά η ζωγραφική απείχε πολύ από εμένα σαν παιδί. Αργότερα έγιναν κάποιες σπουδές στο γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο αλλά μέχρι εκεί
Ø Υπήρξε κάποιος από την οικογένεια που να είχε καλλιτεχνική φλέβα; Απ ότι έχω μάθει λένε ότι υπάρχει γονίδιο, κάποιος μακρινός συγγενής από την οικογένεια της γιαγιάς μου από την πλευρά της μητέρας μου στην Κωνσταντινούπολη. Και ένας άλλος συγγενής από την πλευρά του πατέρα μου ονόματι Κωσταγιόλας ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης
Ø Το πρώτο έργο έγινε γνωστό στο κοινό το 1995 πως έγινε όλη η διαδικασία και μάλιστα τα έργα σου να είναι δίπλα σε έργα μεγάλων ζωγράφων όπως Picasso, Dali ; Eίναι μια περίεργη ιστορία. Υπήρχε μια συγκέντρωση στο σπίτι ενός φίλου μου ζωγράφου του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου και την επομένη ήρθε στο σπίτι μου. Και βλέπει το έργο μου ρωτώντας μαι «βρε Γιάννη μου ποιανού είναι αυτό;» Του απάντησα δικό μου και εκείνος μου είπε «είναι εκπληκτικό το θέλω.» Του το δώρισα λοιπόν
Κατερίνας press
Ø Θα ήθελα να μας πεις για την πρώτη σου δουλειά πότε πραγματοποιήθηκε ; Η πρώτη μου δουλειά που δεν ήταν δουλειά αλλά προσπάθεια ήταν το 1995 στο σπίτι μου του Παπάγου τότε.
Ø Από τι εμπνευσμένος; Εμπνευσμένος από τα έργα άλλων δημιουργών που είχα μέσα στο χώρο μου και την δύναμη της στιγμής, ότι τίποτα δεν είναι δικό μου είναι όλα της δύναμης της δημιουργίας. Αυτό τροφοδότησε την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι δικό μου να πέσω στο πάτωμα έχοντας ένα χαρτόνι και κάτι τέμπερες.
Ø Ήταν της στιγμής ή ήταν κάτι που ήθελες από μικρός να ακολουθήσεις και το είχες οραματιστεί; Όχι ήταν κάτι της στιγμής. Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ένας καλλιτέχνης που θα δίνω συνεντεύξεις. Υπήρχε η παιδεία από την οικογένεια μου αλλά η ζωγραφική απείχε πολύ από εμένα σαν παιδί. Αργότερα έγιναν κάποιες σπουδές στο γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο αλλά μέχρι εκεί
Ø Υπήρξε κάποιος από την οικογένεια που να είχε καλλιτεχνική φλέβα; Απ ότι έχω μάθει λένε ότι υπάρχει γονίδιο, κάποιος μακρινός συγγενής από την οικογένεια της γιαγιάς μου από την πλευρά της μητέρας μου στην Κωνσταντινούπολη. Και ένας άλλος συγγενής από την πλευρά του πατέρα μου ονόματι Κωσταγιόλας ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης
Ø Το πρώτο έργο έγινε γνωστό στο κοινό το 1995 πως έγινε όλη η διαδικασία και μάλιστα τα έργα σου να είναι δίπλα σε έργα μεγάλων ζωγράφων όπως Picasso, Dali ; Eίναι μια περίεργη ιστορία. Υπήρχε μια συγκέντρωση στο σπίτι ενός φίλου μου ζωγράφου του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου και την επομένη ήρθε στο σπίτι μου. Και βλέπει το έργο μου ρωτώντας μαι «βρε Γιάννη μου ποιανού είναι αυτό;» Του απάντησα δικό μου και εκείνος μου είπε «είναι εκπληκτικό το θέλω.» Του το δώρισα λοιπόν
Κατερίνας press
"Το Πειραιωτάκι... Ελπίδα Για Ενα Καλύτερο Αύριο"
Hope for a better tomorrow (2007)
Τα Ιμια του Γιάννη Στρατή παραχωρήθηκαν στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος από τον Αλεξ Μαραθιανάκη της Ντάουν Τάουν Αρτ Γκάλερυ, Αθήνα, την ημέρα της δωδέκατης επετείου μνήμης τους.
Τα Ιμια είναι ένα ανεπανάληπτο έργο του Γιάννη Στρατή, το οποίο οφείλει την μοναδικότητά του στο θέμα που τον ενέπνευσε – η εισβολή των Τούρκων στην Ελληνική βραχονησίδα Ιμια στις 30 Ιανουαρίου 1996.
Τον καιρό της κρίσης των Ιμίων ο Στρατής ήταν τριάντα – τριών ετών. Ενοχλημένος από την άδικη Τουρκική πράξη έπεσε στο πάτωμα του σπιτιού του και φιλοτέχνησε το παρόν έργο κατευθείαν στο ξύλο. Δεν είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του, αλλά ήξερε ότι ήθελε να εκφράσει την αγανάκτηση που είχε ως Ελληνας. Αρχισε το έργο με αραιωμένο χρώμα δουλεμένο απευθείας με τα δάκτυλα. Πήρε το μπλε ως χρώμα της θάλασσας και έμβλημα της πίστης και ζωγράφισε το πορτραίτο της Ελλάδας – ένα πρόσωπο με ρίζες στη αρχαϊκή προσωπογραφία (θυμίζει περιέργως κεφάλι από αγάλματα είτε Κούρων είτε Κορών) ήρεμο στην ετοιμότητά του για δράση. Αυτό το πρόσωπο αντιπροσωπεύει τον κάθε Ελληνα που γνωρίζει πώς να προάγει τον πολιτισμό και ν’ ανθίσταται στην αδικία. Εγραψε με κεφαλαία σε κόκκινο χρώμα στο επάνω μέρος του έργου την ημερομηνία «ΤΡΙΤΗ 30/1/1996», ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα επίσημα αναχαίτισε την Τουρκική εισβολή. Κάτω από την ημερομηνία έγραψε «ΕΛΛΑΔΑ» και αντικριστά «ΑΙΓΑΙΟ» υπογραμμισμένο. Εντόπισε την βραχονησίδα με την περιβάλλουσα θάλασσα στα χείλη του προσώπου και ακριβώς επάνω της, όπου λέγεται ότι συγκεντρώνεται ο θυμός, υπογράμμισε την ταυτότητα «ΙΜΙΑ». Το έργο χαρακτηρίζεται από μια αραχνοΰφαντη ποιότητα και διάφανη αίσθηση σαν φύσημα ένεκα της οποίας αφυπνίζεται η θύμηση του καλλιτέχνη για τις χαμένες πατρίδες.
Με τα Ιμια ο Στρατής εξέφρασε την αγανάκτηση, την λύπη, τον θυμό και την οργή του για τον διαρκή περιορισμό των συνόρων της πατρίδας του. Ο Στρατής σχολιάζει: «Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχες».
Μεγακλής Ρογκάκος – Ιστορικός Τέχνης
Η Angela di Bello διευθύντρια της Agora Gallery είπε «Η ποικιλόμορφη τεχνοτροπία και τα λάδια σε καμβά αναφορικά με τα σχέδια και τους πίνακες προσφέρουν μια σαγηνευτική εργασία η οποία εμβαθύνει στην ψυχολογική έρευνα της προσωπικότητας. Τα πρόσωπα του Giannis Stratis δημιουργούνται ως ένας οπτικός ύμνος στο σύνολο του ανθρώπινου στοιχείου και μεταφέρουν την αίσθηση της ταυτότητας μέσα από στοιχεία ηθοπλασίας, "ακουστικής έκφρασης" και προσωπικού συναισθήματος. Με ένα στιλ καταλυτικό, τα έργα επικοινωνούν με μια έντονα συγκινησιακή διάθεση, η οποία είναι διάχυτη. Η ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μέσα από το έργο του, επιτυγχάνεται με τεχνική επιδεξιότητα και ευχέρεια».
The Garden full of flowers Compleχ (2005)
Το έργο «Ο κόκκινος θρύλος του Porto Leone» αναφέρεται στο μεσαιωνικό λιμάνι της Αθήνας, που τώρα είναι γνωστό ως Πειραιάς. Η φιγούρα –φυλακτό στον πίνακα, γεμάτη από αφηρημένες, φυσικές μορφές απευθύνεται στον θεατή με δονκιχωτική έκφραση. Τα επιθετικά χρώματα της παλέτας ,το κίτρινο και κόκκινο, παραθέτουν μια διάθεση στην οποία δεν δύναται να αντεπεξέλθει η φιγούρα –φυλαχτό. Καθίσταται προφανές ότι η μορφή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες της, αυτή η σχέση που γέρνει προς τη μια μεριά δίχως να ισορροπεί αποτελεί την πρωταρχική πηγή έντασης στον πίνακα.
BIOGRAPHY: The art of Giannis Stratis combines the endlessness of representation with the fathomlessness of intelligibility (The present article was entitled "The Art of Giannis Stratis: Horizontal Expression Vertically Explored"). It is indeed intriguing that a metaphysical painter like Stratis started off as a jeweler. However, when the moment came out in the world Stratis naturally gave up material wealth for the salvation of his soul through art. He was born on 24 May 1963 in Kokkinia, of a family with roots in Asia Minor . His grandmother, with a great love for the arts, sensitized him to matters of aesthetics. His earliest artistic memories were gathered in the Museum of Corfu . The need to become acquainted with world culture made him turn to books of art, through which he was deeply cultivated. In 1982 he chose to become involved with art. His studies at the Commerciale Artistico Grafico in Rome familiarized him with jewelry and photography. There he developed the sensitivity to identify mannerisms and to make intuitive choices. His indulgence with art became a mania and a way of life. At some stage he decided to put his hands on the act of making art. In 1993 he took a piece of carton and painted on it a figure using tempera. Alexander Papakonstantinou chose one of his works, which Hara Papatheodorou included in an exhibition entitled Masks in 1994 at the Cultural Center of the Municipality of Athens, alongside works by Dalí, Klee, Magritte, Picasso and Roualt. Such recognition convinced Stratis to dedicate himself on a daily basis to art.
STUDENTSHIP: The art of Stratis is quite a revelation. Though cherishing to see works by Kandylis, Tsarouchis and Parthenis or by Braque, de Kooning, Picasso and Chagall, his works are entirely independent. Of the great masters he sought not to imitate their mannerism, but rather to conquer the mechanisms by which to codify pictures. Memorable upon him was the influence of Michalis Kandylis (1909-1995) to whom he apprenticed irregularly. From him he was taught to represent the psychology of life. More importantly still he learned from him to paint with any material whatever he wanted. Notably his first works (1995-1997) were made by using the fingers directly as a tool. The absolute need for expression impelled Stratis to paint in every alternative manner, creating artworks on stone, wood, and kitchen paper, using a great spectrum of materials whose imprint could yield color - show varnish, cosmetics; wax; oxides; cigarette ashes; plants; and earth.
MANNERISM: Stratis' creations - distantly originating in the artistic movements of cubism; surrealism; and expressionism - are beyond conventional categories. This being so because Stratis does not have any particular telos in mind and therefore has not got the faintest idea in advance as to the ensuing result. He only feels an absolute need to express himself. The only element there is at the time of creation is the agony for the visual outcome. He is driven exclusively by the unconscious instinct, which Stratis calls 'God'. Stratis wishes his work to have power and vigor, beauty being of secondary importance. He is interested in the picture's vibration, the gesture's pulse, and the design's vivacity. The works of Stratis constitute a psychographical testament. He is concerned with bringing out the world inside. He wants the white surface to be charged by the inner throbbing of life itself.
CREATION: Stratis confesses his incapability to explain how his works are produced. He admits not considering himself to be a painter and underlines that he uses color only because he cannot do otherwise. There is a religious dimension in the refusal of his indisputable capacity as an artist, and the parallel recognition of his absolute need to paint. When he finds himself in a condition of inwardness, he feels at the same time weak and strong. He experiences an unsafe security - infallible evidence of metaphysical agony. He prays to God to enlighten his soul so that he may bring about an artwork with throbbing quality. At the moment of inspiration he communes 'in excelsis'. When he enters the mode of creation he undergoes transubstantiation. At that moment time ceases to exist and the work becomes manifest in an incredible flash. Stratis is led directly by an indeterminable inner need to covey something indescribable and indefinable from the depths of his soul. Stratis paints not as he sees with his eyes, but as he feels with his soul. His desire is not simply to represent but to express the essence of his vision. The colors are applied not intentionally, but automatically. Stratis believes deeply that the essence of art flows out of the soul alone. His works synchronize a complex of various 'psycho-diagrams' that are diffused in an indefinite time-space continuum.
CONTENT: The content of Stratis' works - though immediately recognizable - remains indescribable and indefinable. In the speed of their execution the works go through various conditions, creating a palimpsest of pictures, a capsule of memory. Thus a landscape becomes a figure and a face becomes a map of metaphysical locations. The final stage of the works retains the quality of the transubstantial process of the abstract and the godly. The works compose a communicational net, which is traversed by a sincere iconography rendered by the heart, whose de-codification is humanely natural. Stratis' works without exception are legible not by logic, but by the soul. For this reason they are intended to appeal to the viewer that wills not to understand them, but to feel them. The artist is present in every dimension of his work - in the creativeness, the plasticity and its expressiveness. His works - sometimes appearing to convey anger, at other times humor - compose conditions that are an antidote to the nowadays' social solitude, to today';s splintering of morals and values. This is evident in the direct communicability of the work's pure titles. All of Stratis' works breed in their nucleus the seed of optimism - the hopeful message that the spirit shall prevail over materialism.
TIME: The works of Stratis - notwithstanding the moment in which they were created - share the quality of timelessness, encapsulating as much the memories from cave painting as the anticipations for the evolution of painting in the future. For this reason it is not important for Stratis to appreciate his works in the conventional chronological order of their creation. Besides time is an artificial solution unbecoming the dimension of the soul. The case is for the works to communicate within a mutual universe, where everyday living appears foreign and the dream homely. Stratis' works reveal an archetypal condition and an oneiric disposition. As a matter of fact they seem to have existed before being accomplished, even before being born.
MULTIPLICITY / ONENESS: The inspiration for Stratis' works was anything that was worth noticing from the distillation of everyday life. However, while the rendering of figures by other artists usually follows a common denominator and does not deviate in appearance, in the art of Stratis every work is self-referential , and does not repeat itself. The artist himself is shocked before his admitted inability to reproduce any of his own works. Nevertheless, despite the variety amongst them, the hand of Stratis is remarkably recognized with clarity in every one of his pictures. However, through their apparent variety, Stratis’ works share the space of the same universal sphere. Though the works are differentiated in their external composure, when de-codified their mutual origin is revealed in the womb that gave birth to them. All the works in their variety express the 'Oneness' in its absolute naturalness. Whatever form Stratis' works take, the 'Oneness' of creation prevails. These works embody the universal perception that one plus one equals one (1+1=1). If the esoteric truth of such a metaphysical equation becomes manifest, then it may be perceived that the 'Oneness' is but the universe and by extension God.
CREATOR: There is an excellent sincerity in Stratis' declaration that he is insignificant and unable in relation to the act of creation. He recognizes that God is the one to empower him and to lead him - which is reminiscent of "by the hand..." of religious painters. All of Stratis' works share an intimate relation to God. He admits characteristically: "in every work I plead God for His support". God, who directs the hand of Stratis, is a universal manifestation. His works result from the need to unite man with God. Such works reveal that art is neither brushes nor paint tubes, but a need to confirm the eternal relationship of man with the universe – a condition that brings the beholder before God.
VIEWER: It is apparent that the title of the present exhibition - Welcome to My World - is inspired by the viewer himself. Stratis cares to communicate his feelings to the viewer, to transpose him into the 'other' longitudes and latitudes of his world. In Stratis' works the viewer hears the voice of the universe. The viewer may confirm the communicability of the metaphysical dimension of artistic creation. Stratis' desirable result is to touch the viewer and to move him. For Stratis it is enough if the work comes out of it materiality and to inhabit the viewer, if the viewer feels the experience the work expresses and leaves with it. Stratis motivates the viewer to search for the essential nature of the works that will make him appreciate the oxymoron truth – that life is complicatedly simple. In the end, the viewer feels near the works of Stratis a surprising security and familiarity. His works offer a life-giving and soul-filling energy. They touch the viewer and wonderfully strike within him transworldly universal chords.
[Megakles Rogakos 01/2008]
BIBLIOGRAPHY:
ROGAKOS, MEGAKLES Giannis Stratis: Welcome to My World 2007 Alex Marathianakis Down Town Art Gallery, Athens
.jpg)
1 σχόλιο:
“Νιώθω ικανοποιημένος που ο χρωστήρας συμβάλλει στη ψυχή μου να αισθάνεται καλά, πολύ περισσότερο δε όταν αυτός ακουμπά τις ρίζες την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Πατρίδος” Γιάννης Στρατής
Δημοσίευση σχολίου