Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί, μαζεύω.. ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς Έμαθα πως κρυώνεις Ν Βρεττάκος
















Vicenta Puzul de Gonzalez became the first Tz’utuhil Mayan woman to paint in oil, currently one of only three. She began in 1992 under the tutelage of her husband Mariano Gonzalez Chavajay a renowned Tz’utuhil Mayan artist. Like the other two Tz’utuhil women who became artists, Vicenta spent much of her time helping her husband on the ambitious canvases he husband loved to paint. Vicenta’s own paintings seem so like that of her husband that Tz’utuhil artists mistakenly insisted that the paintings were too good and must be the work of her husband. Vicenta loves to paint faces, and now her faces may even be slightly better than those of her husband. Mariano is justly proud of his wife’s ability and wants her to succeed as on her own independent of him, a big step for a Mayan man from a traditional Mayan town.

Vicenta Puzul de González es la primera mujer maya tz’utuhil en pintar al óleo, y una de las únicas cuatro pintoras que hay. Empezó en 1992 bajo la tutela de su marido Mariano González Chavajay, renombrado artista maya tz’utuhil. Al igual que las otras dos mujeres tz’utuhiles que se han convertido en artistas, Vicenta pasó mucho tiempo ayudando a su esposo con los ambiciosos lienzos que le encantaba pintar. Las obras de Vicenta se parecían tanto a las de su esposo que varios de los artistas tz’utuhiles insistían equivocadamente en que eran demasiado buenas y seguramente habían sido hechas por su esposo. A Vicenta le gusta mucho pintar rostros, y ahora tal vez sus rostros son levemente mejores que los de su marido. Con toda justicia, Mariano está orgulloso de la habilidad de su esposa y quiere que tenga éxito-independientemente de él-que sería un gran paso para una mujer maya de una comunidad tradicional.



Η αντίσταση του Τζων Λοκ

Η αντίσταση, η αμφισβήτηση, η άρνηση απέναντι στο κατεστημένο - είτε πρόκειται για καθιερωμένη αρχή που προσδιορίζει τη γνώση, είτε για δεδομένο σύστημα αξιών που υπαγορεύει μια συγκεκριμένη μορφή συμπεριφοράς - είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φυσιογνωμίας μας.

Ουσιαστικά, όπως έχω υποστηρίξει σε άλλη ευκαιρία, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπινου γένους. Ο Νίτσε, με τον γνωστό αφοριστικό τρόπο του, μας προτρέπει προς την άρνηση, λέγοντας: «αρνούμεθα, πρέπει ν' αρνούμεθα, γιατί κάτι μέσα μας θέλει να ζήσει και να βεβαιωθεί - κάτι που ίσως δεν το γνωρίζουμε ούτε το βλέπουμε ακόμη».

Ασφαλώς, το δικαίωμα της αντίστασης, τόσο δικαιολογημένο από την ανθρώπινη φύση μας, σήμερα έχει παγιωθεί στην κοινωνική ζωή - τουλάχιστον θεωρητικά -, ύστερα μάλιστα από την κατάρρευση πολιτειών που, όπως η Νότια Αφρική στηρίζονταν στις φυλετικές διακρίσεις, ή κομμουνιστικών καθεστώτων που, εξαιτίας της στρεβλής εφαρμογής των μαρξιστικών ιδεών, είχαν εξελιχθεί σε ακραίες απολυταρχικές κρατικές οντότητες. Τώρα, στην εποχή μας, όλες οι χώρες αν δεν εξασφαλίζουν μια πολιτεία, βρίσκονται πάντως καθ' οδόν προς τη δημιουργία ενός κράτους, όπου η διάκριση των εξουσιών, η εκλεγόμενη αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η ελευθερία του λόγου και της συνείδησης, η δυνατότητα απόκτησης περιουσίας αποτελούν συστατικά του τρόπου που θα πρέπει να διέπει τη ζωή των πολιτών.

Οι αρχές αυτές, εν ονόματι των οποίων μπορεί να δικαιολογηθεί το δικαίωμα της αντίστασης του πολίτη ενάντια στην κρατική δύναμη, προβλήθηκαν στο πλαίσιο του φιλελευθερισμού, μιας κοινωνικής αντίληψης που διαμορφώθηκε κατά τον δέκατο έβδομο αιώνα. Τότε, συγκεκριμένα, οι διανοούμενοι πίστεψαν ότι η μορφή της πολιτείας υπαγορεύεται από την καταγωγή της κοινωνίας.

Υπήρχαν, ειδικότερα δυό κύριες αντιλήψεις για την καταγωγή της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τη μιά απο τις απόψεις αυτές, τη θεωρία του κληρονομικού δικαιώματος, που υποστηρίχθηκε από διανοούμενους όπως ο Ρόμπερτ Φίλμερ, η εξουσία της διακυβέρνησης των διαφόρων πολιτειών δόθηκε από τον θεό σε ορισμένα πρόσωπα και τους κληρονόμους των. Η αντίσταση προς την κληρονομικώ δικαιώματι αυτή εξουσία ήταν όχι μόνο προδοσία, αλλά και ασέβεια προς τον θεό.
Η άλλη αντίληψη για τον τρόπο που διαμορφώθηκε η κοινωνία αποκλήθηκε θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου, γιατί οι υποστηριχτές της ισχυρίστηκαν οτι η πολιτεία έχει επίγεια και όχι θεία καταγωγή, καθόσον υπήρξε το αποτέλεσμα ενός συμβολαίου που συνήψαν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Βάσει του συμβολαίου αυτού, οι άνθρωποι, για να αποφύγουν επί τέλους τους κινδύνους που συνεπάγεται ο αδέσποτος βίος των στη φύση, συμφώνησαν από κοινού να οργανώσουν μια νέα, την κοινωνική μορφή ζωής.

Τί απεφάσισαν οι άνθρωποι με τη σύναψη του συμβολαίου αυτού;
Ποιοί ήταν οι όροι του;


Φιλόσοφοι, όπως ο Τόμας Χόμπς, ισχυρίστηκαν ότι οι πολίτες της κοινωνίας που προέκυψε απο τη σύναψη του κοινωνικού συμβολαίου εξεχώρησαν όλα τα δικαιώματά τους ανεξαιρέτως στον απόλυτο άρχοντα - είτε αυτός αντανακλάτο στο πρόσωπο ενός μεμονωμένου ανθρώπου είτε συνίστατο σ' ένα συμβούλιο προσώπων -, που είχε χρέος να εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των πολιτών, εν ονόματι της οποίας και μόνον ήταν δυνατή η συνέχιση της ζωής των.

Στο πλαίσιο ενός τέτοιου απολυταρχικού καθεστώτος ήταν αδιανόητη κάθε μορφή αντίστασης εκ μέρους των πολιτών, παρεκτός μόνον ίσως στις περιπτώσεις εκείνες όπου υπήρχε ο κίνδυνος της αυθαίρετης αφαίρεσης της ζωής των.

Άλλοι φιλόσοφοι, ωστόσο, ερμήνευσαν το κοινωνικό συμβόλαιο με φιλελεύθερο τρόπο. Για τους φιλελεύθερους φιλοσόφους, η βασική αρχή προς την οποία είναι προσανατολισμένο το κοινωνικό συμβόλαιο και πρέπει να διέπει τις σχέσεις των συμβαλλομένων πολιτών είναι η βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί ίσοι και είναι εφοδιασμένοι με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται όχι μόνο η ζωή, αλλά και η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας και η δυνατότητα κατοχής ιδιοκτησίας και η επιλογή θρησκείας.
Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση της πολιτείας δεν είναι ανεξέλεγκτοι στην άσκηση της εξουσίας, όπως υπέθεσαν ο Χομπς και οι άλλοι απολογητές της απολυταρχικής αντίληψης, αλλά, καθώς κι αυτοί, όπως τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, είναι μεταξύ των συμβαλλομένων, υπόκεινται σε υποχρεώσεις. Έτσι, οι κυβερνήτες έχουν χρέος να διασφαλίσουν τ' αναφαίρετα δικαιώματα των πολιτών, οι οποίοι δικαιολογούνται ν' αντιστέκονται στην αυθαιρεσία της εξουσίας που στρέφεται όχι μόνο κατά της ζωής των, αλλά και εναντίον των άλλων βασικών δικαιωμάτων τους, όπως η ελευθερία τους ή η ιδιοκτησία τους, και να τους ανατρέψουν και να τους καθαιρέσουν.

Μέσα στην πρόοδο του χρόνου, προηγήθηκε η απολυταρχική αντίληψη για τη μορφή που πρέπει να έχει η πολιτεία και ακολούθησε η φιλελεύθερη άποψη για την κοινωνία. Τον τρόπο που διαδραματίστηκε η μεταβολή αυτή μπορούμε να τον δούμε συμπυκνωμένο στην ποιητική διαδρομή ενός συγκεκριμένου προσώπου, ενός από τα ονομαστά τέκνα της ιστορίας της φιλοσοφίας, το οποίον έζησε στον δέκατο έβδομο αιώνα: του Τζων Λοκ.

Συνηθίζουν οι μελετητές της ιστορίας των πολιτικών ιδεών ν' ανατρέχουν στον Λοκ, για να ανακαλύψουν τα θεωρητικά θεμέλια της φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού σαν να επρόκειτο για έναν πρωτότυπο πολιτικό φιλόσοφο.

Ο Λok, όμως, δεν ανέπτυξε πρωτογενείς ιδέες για την κοινωνία. Ανήκει, όπως σημειώνει ο Μπέρτραντ Ράσσελ, στους ανθρώπους εκείνους που απέκτησαν φήμη για τις ιδέες των, χωρίς αυτές να είναι δικές τους ουσιαστικά.

«Κατα κανόνα, ο άνθρωπος που σκέπτεται πρώτος μια καινούρια ιδέα, προπορεύεται τόσο της εποχής του, ώστε οι πάντες να τον θεωρούν ανόητο, κι έτσι παραμένει αφανής και γρήγορα λησμονείται. Τότε, σιγά-σιγά, ο κόσμος καθίσταται ώριμος για να δεχθεί την ιδέα και ο άνθρωπος που τη διατυπώνει στην ευτυχή στιγμή πιστούται με την επιτυχία. Το ίδιο συνέβη, λόγου χάριν, με τον Δαρβίνο. Ο ατυχής Λόρδος Μονμόντο ήταν ο περίγελος όλων». Η αξία της παρουσίας του Λοκ στην ιστορία των πολιτικών ιδεών έγκειται στο γεγονός ότι η ζωή του είναι η μικρογραφία μιας ολόκληρης εποχής - της εποχής του δεκάτου εβδόμου αιώνος και των κοινωνικών ανακατατάξεων που συντελέστηκαν μέσα του.

Σε ηλικία είκοσι εννέα ετών ο Λοκ παρουσιάζει μια διφορούμενη πνευματική προσωπικότητα. Έτσι, από τη μιά πλευρά, κινούμενος στη σχολαστική παράδοση, εμφανίζεται να ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν σ' επαρκή αντικειμενική γνώση των πραγμάτων, και ειδικότερα του ηθικού νόμου ούτως ώστε, γνωρίζοντας τί πρέπει να πράξουν, να μπορούν να το πράττουν, και από την άλλη πλευρά φαίνεται να τηρεί μια σκεπτικιστική στάση απέναντι στη δυνατότητα της αντικειμενικής γνώσης, όπως στην περίπτωση όπου λέει ότι «οι άνθρωποι γενικώς, κατευθυνόμενοι από την τύχη ή το συμφέρον, ενστερνίζονται τις γνώμες των όπως τις γυναίκες των, που άπαξ και τις νυμφευθούν θεωρούν τους εαυτούς των υποχρεωμένους να τις υποστηρίζουν όχι για κανέναν άλλο λόγο παρεκτός επειδή είναι δικές των». (Wooton 27). Στο πλαίσιο του σκεπτικισμού, κυριαρχεί η αβεβαιότητα που προκύπτει από τις ποικίλες, διαφορετικές και ενίοτε αντικρουόμενες γνώμες του πλήθους, γεγονός που το καθιστά ανυπότακτο και επικίνδυνο για τη συνοχή που πρέπει να έχει η πολιτεία.

Το ανυπότακτο πλήθος γίνεται πιο αφερέγγυο από τους κυβερνήτες του για την ομαλή ζωή της κοινωνίας. Έτσι ο Λοκ, παρά την εκπεφρασμένη προσήλωσή του στην ελευθερία των ανθρώπων, θεωρεί, ωστόσο, ότι, για ν' αποφευχθεί ο κίνδυνος που συνεπάγεται για την πολιτεία η αυθαιρεσία του ανυπότακτου πλήθους, είναι αναγκαία η εγκαθίδρυση μιας απόλυτης εξουσίας, που θα υλοποιείται σ' έναν μονάρχη ή σ' ένα συμβούλιο προσώπων.

Ουδείς πολίτης έχει το δικαίωμα ν' αντισταθεί στην απόλυτη εξουσία, της οποίας οι φορείς είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν μόνο στον θεό.

Τούτο, βέβαια, η αφαίρεση του δικαιώματος της αντίστασης των ποιητών, δεν παραλείπει να σημειώσει ο Λοκ, ισχύει όταν πρόκειται για ζητήματα που δεν υπονομεύουν την κοινωνία και για εξουσία που έχει εγκαθιδρυθεί νόμιμα· διαφορετικά, οι άνθρωποι μπορούν ν' ακολουθούν την ελεύθερη βούλησή τους για αδιάφορα ζητήματα και έχουν το δικαίωμα ν' ανθίστανται στην αυθαιρεσία πειρατών ή ληστών. Κατά τα άλλα, ο Λοκ είναι προσδεδεμένος στην εξουσιαστική αντίληψη. «Ως προς εμέ», λέει με μια διάθεση έπαρσης, «δεν υπάρχει κανείς άλλος πέραν εμού που να τρέφει μεγαλύτερο σεβασμό προς την εξουσία».

Ωστόσο, στη ζωή του αργότερα, και συγκεκριμένα όταν γίνεται τριάντα επτά χρονών έως την ηλικία των σαράντα τριών ετών, οι πολιτικές ιδέες του σημειώνουν σημαντική απόκλιση απο την εξουσιαστική στάση, που μέχρι τότε είχε δείξει απέναντι στην πολιτεία. Υπό την επίδραση του Λόρδου Σέϊφτσμπερυ, με τον οποίο διατήρησε για δέκα χρόνια περίπου στενή επαφή, μετατοπίζεται προς τη φιλοσοφία του φιλελευθερισμού.

Στο διάστημα αυτό της ζωής του ο Λοκ αναγνωρίζει στους πολίτες το δικαίωμα ν' αντιστέκονται και στους νόμιμους κυβερνήτες των. «Ο σωστός και ο ελεήμων άνθρωπος δίνει σε κάθε άνθρωπο εκείνο που του ανήκει - από τον βασιλιά που βρίσκεται στον θρόνο έως τον επαίτη που ζητιανεύει στον δρόμο». Μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει διάκριση ως προς τα δικαιώματα τους και, συνεπώς, όπως άρχοντες μπορούν ν' αντιπαρατίθενται σε άρχοντες, κατά τρόπον ανάλογο και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα της αντίστασης απέναντι στους κυβερνήτες των.

Έτσι, όταν ένας κυβερνήτης επιβάλλει στους πολίτες, παρά τη θέλησή τους, ποιά θρησκεία θα πρέπει ν' ασπαστούν, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα ν' αντισταθούν στην επιβολή αυτή. Η θρησκευτική πίστη δεν μοιάζει με τη μαθηματική γνώση. Είναι λογικό, όταν έχω να λύσω ένα πρόβλημα αριθμητικής, να συμβουλευτώ την άποψη του μαθηματικού επιστήμονα και ν' αναγκαστώ να την υιοθετήσω. Η πίστη, όμως, στον Θεό και στα ζητήματα που σχετίζονται με αυτόν είναι προσωπική υπόθεση του πιστού. Αυτός και μόνον αυτός είναι που θ' αποφασίσει για την πίστη του και θ' αναλάβει απέναντι του Θεού ακέραιη την ευθύνη για την αιώνια σωτηρία του ή για την αιώνια καταδίκη του. Ουδείς άλλος, ούτε κυβερνήτης, όσο ισχυρός κι αν είναι, δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει στην απόφαση του πιστού και να του επιβάλει τί και πώς πρέπει να πιστεύει. Εκεί μόνο που, για τον Λοκ, ο κυβερνήτης οφείλει να είναι απόλυτος και αμείλικτος ,είναι απέναντι στους άθεους, οι οποίοι αποτελούν τους πραγματικούς εχθρούς της κοινωνίας. Διαφορετικά σε ζητήματα πίστης πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς την ελευθερία της βούλησης των πολιτών.

Ο σεβασμός αυτός δεν πρέπει να περιορίζεται στο θρησκευτικό φρόνημά τους, αλλά να επεκτείνεται και στις μορφές λατρείας, με τις οποίες είναι συνυφασμένες οι θρησκείες. Ο Λοκ δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί ότι σε μια πολιτεία η σκέψη θα πρέπει να είναι ελεύθερη και οι πράξεις να ελέγχονται. Το γεγονός ότι οι λατρευτικές πράξεις είναι συλλογικές εκδηλώσεις δεν σημαίνει ότι είναι δημόσια γεγονότα που αντιδιαστέλλονται προς την πίστη που διατηρεί κάποιος μέσα στην ψυχή του. Οι εκδηλώσεις θρησκευτικής λατρείας είναι εσωτερικοί δίοδοι επικοινωνίας του πιστού με τον θεό και, εν πάση περιπτώσει, είναι αδύνατον το θρησκευτικό φρόνημα να σταθεί χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις θρησκευτικής λατρείας.

Έτσι, αν είναι ανεπίτρεπτο να παρεμβαίνει κανείς στη σκέψη και την προσωπική ζωή ενός ανθρώπου, τότε και ο κυβερνήτης δεν έχει το δικαίωμα να καταδιώκει οποιαδήποτε μορφή θρησκευτικής πράξης προς την οποίαν είναι αναπόσπαστα δεμένο το θρησκευτικό φρόνημα του πιστού.

Ενώ, λοιπόν, ο Λοκ στην προηγούμενη φάση της ζωής του, οπότε διαμορφώνει τις πολιτικές ιδέες του, αντιμετώπιζε τη νόμιμη εξουσία σαν αδιαμφισβήτητο θεματοφύλακα της διατήρησης της κοινωνικής τάξης, τώρα, στη δεύτερη αυτή περίοδο της πολιτικής ζωής του, που διολισθαίνει στη φιλοσοφία του φιλελευθερισμού, αναγνωρίζει στους πολίτες το δικαίωμα ν' αντιστέκονται στην εξουσία.

Βέβαια, η μεταστροφή αυτή των πολιτικών ιδεών του Λοκ από την απολυταρχική στη φιλελεύθερη μορφή της πολιτείας είναι συγκρατημένη, δειλή, υπό την έννοια ότι αναγνωρίζει αυτός στους πολίτες ένα μόνο δικαίωμα αντίστασης στην αυθαιρεσία της εξουσίας - το δικαίωμά τους, ορισμένως, ν' αντιστέκονται όταν κινδυνεύει η θρησκευτική ελευθερία τους. Με κανένα άλλο αναφαίρετο δικαίωμα δεν εφοδιάζει τους πολίτες στη στάση τους απέναντι στους κυβερνήτες των. Ακόμη και κυβερνήσεις που επιτρέπουν τη δουλεία μπορούν να δικαιολογηθούν.

Ο Λοκ στη φάση αυτή της πολιτικής διαδρομής του έχει αποσπαστεί, βέβαια, από την απόλυτα εξουσιαστική αντίληψη, στον βαθμό που αναγνωρίζει το δικαίωμα αντίστασης για θρησκευτική ελευθερία, αλλά εξακολουθεί να μένει μετέωρος μεταξύ απολυταρχίας και φιλελευθερισμού, καθόσον θεωρεί αλλοτριώσιμα όλα τ' άλλα δικαιώματα των πολιτών με τα οποία τους πιστώνει ο φιλελευθερισμός. Το αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση του φιλελευθερισμού θα το κάνει αργότερα, καθώς εισέρχεται πλέον στο τεσσαρακοστό ένατο έτος της ηλικίας του.

Σημαντική τότε στη διαμόρφωση των πολιτικών ιδεών του Λοκ στάθηκε το βιβλίο του Τζέιμς Τάιρελλ Patriarcha non Monarcha. Κατ' αντίθεσιν προς φιλοσόφους, όπως ο Χομπς, που ισχυρίστηκαν ότι οι άνθρωποι γεννιούνται μεν ελεύθεροι στη φύση, αλλά τα παιδιά τους, καθώς δεσμεύονται από τους υφιστάμενους νόμους, είναι υποτελείς, ο Τάιρελλ υποστήριξε ότι οι άνθρωποι, και μετά την εποχή που ζούσαν ελεύθεροι στη φύση, μπορούν ν' ανακτήσουν την ελευθερία τους. Τα δικαιώματα και η δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνήτες, που δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα δικαιώματα και τη δύναμη που διαθέτουν οι άνθρωποι όντες στη φυσική κατάστασή τους, τους παραχωρήθηκαν από τους πολίτες, και μπορούν πάντοτε να τους αφαιρεθούν. Οι νόμοι, όσο περιοριστικοί κι αν είναι για τους υπηκόους, δεν μπορούν να δεσμεύουν τη συνείδησή των πολιτών, έχουν πάντοτε το δικαίωμα αυτοί ν' αντισταθούν στην αυθαιρεσία του ηγεμόνος. Στους κυβερνήτες, οι οποίοι δεν αφήνουν καμιά διέξοδο στους ανθρώπους που πέφτουν θύματα αδικιών, οι πολίτες, υπακούοντες στη συνείδησή τους, έχουν κάθε δικαίωμα να επαναστατήσουν και να τους ανατρέψουν ή να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα, έστω κι αν ο ηγεμόνας των προσπαθήσει να τους σταματήσει. Τέτοιες ιδέες, λοιπόν, εισηγήθηκε ο Τάιρελλ και πάνω σε τέτοιες ιδέες ο Λοκ οικοδόμησε τη φιλελεύθερη αντίληψή του για τον τρόπο που θα πρέπει να λειτουργεί η πολιτική κοινωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει, ωστόσο, ότι δεν υπήρξαν σημεία στα οποία ο Λοκ διαφοροποιήθηκε από τον Τάιρελλ. Αποκλίνοντας ο Λοκ από βασικές απόψεις του Τάιρελλ εισηγήθηκε μια σαφώς πιο φιλελεύθερη πολιτεία από εκείνη που προέβαλε ο Τάιρελλ.

Η ερμηνεία του Λοκ για την ανθρώπινη βούληση, ορισμένως, είναι πιο περιορισμένη από την ερμηνεία του Τάιρελλ.
Για τον Λοκ, η σύναψη ενος συμβολαίου κάτω απο συνθήκες πίεσης δεν μπορεί να είναι θεμιτή, εάν βέβαια η σύναψη ενός συμβολαίου νοείται σαν προϊόν ελεύθερης διαπραγμάτευσης των συμβαλλομένων μερών. Αντιθέτως, ο Τάιρελλ πιστεύει ότι ελευθερία μπορεί να υπάρξει ακόμη και σε περιπτώσεις όπου εξαναγκάζεται κανείς να κάνει κάτι.

Όταν, λόγου χάριν, ένας έμπορος που ταξιδεύει εν μέσω τρικυμίας ρίχνει στη θάλασσα μέρος από το εμπόρευμά του, ώστε να ελαφρύνει το πλοίο και να επιπλεύσει πάνω στα κύματα, ασφαλώς εξαναγκάζεται από τις κακές καιρικές συνθήκες για να ενεργήσει έτσι. Συγχρόνως, όμως, από μιαν άλλη άποψη, θέλει και ρίχνει στη θάλασσα το εμπόρευμά του, θέλει να επιπλεύσει το πλοίο του και, γι' αυτό, αντιδρά με τον τρόπο αυτόν. Εν ονόματι της διεσταλμένης αυτής ερμηνείας της ελευθερίας της βούλησης είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί η απολυταρχική διακυβέρνηση μιας πολιτείας, να υποστηριχθεί, δηλαδή, ότι οι υπήκοοι, επειδή θέλουν να ζήσουν, συμφωνούν να τους αφαιρέσει η κυβέρνηση κάθε άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα της ζωής. Για τον Λοκ, όμως, η Ελευθερία, την οποία κατέχει από τη φύση του ο άνθρωπος, δεν συμβιβάζεται με οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης. Ως εκ τούτου, είναι ανεπίτρεπτη μια απολυταρχική κοινωνία, όπου οι πολίτες, πέρα απο το δικαίωμα της ζωής των, δεν θα έχουν άλλα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της επιλογής της θρησκείας των ή το δικαίωμα ιδιοκτησίας, την οποίαν μπορούν ν' αποκτήσουν νόμιμα - είτε με τον προσωπικό μόχθο τους είτε κληρονομώντας την.

Πέραν αυτού, όμως, ο Λοκ εισηγήθηκε μια κοινωνία, της οποίας η δημοκρατική βάση είναι σαφώς ευρύτερη από τη βάση της πολιτείας που προέβαλλε ο Τάιρελλ. Πρόκειται για μια σαφή διαφοροποίηση του Λοκ από τον Τάιρελλ.

Κατ' αντίθεσιν προς τον Τάιρελλ, που ισχυρίστηκε ότι σε μια πολιτεία είναι δυνατόν οι ενήλικες άρρενες ν' αποφασίζουν μόνοι τους για λογαριασμό επίσης των προστατευομένων από αυτούς προσώπων, όπως στην πατριαρχική κοινωνία ο αρχηγός της οικογένειας μπορούσε να εκπροσωπεί τη γυναίκα του, τα παιδιά του και τους υπηρέτες του, ο Λοκ είναι συνεπής με την αρχή του φιλελευθερισμού ότι ουδείς μπορεί ν' αποφασίζει για κάποιον άλλο χωρίς την αβίαστη και ειλικρινή συναίνεσή του.

Σε μια κοινωνία, όπου το φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου για ελευθερία είναι ασυμβίβαστο με οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης και όπου κανείς δεν έχει το δικαίωμα ν' αποφασίζει ερήμην του διπλανού του, ο κάθε πολίτης έχει την ευθύνη ν' αντιστέκεται κάθε φορά που η εξουσία επιχειρεί ν' αλλοτριώσει κάποιο ή κάποια από τ' αναφαίρετα δικαιώματά του. Το δικαίωμα της αντίστασης και η προοπτική ακόμη και της ένοπλης επανάστασης είναι πάντοτε μια ανοικτή πρόκληση για τον πολίτη. Μόνον έτσι οι πολίτες, μέσα από την επαγρύπνηση και την ετοιμότητά τους ν' αντισταθούν με κάθε - ήπιο ή βίαιο - τρόπο σε οποιαδήποτε μορφή αυθαιρεσίας της εξουσίας, θα κατορθώσουν να εξασφαλίσουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα της κοινωνίας των, διατηρώντας και προωθώντας τ' αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου.

Γιατι η κοινωνία δεν είναι κάτι δεδομένο, αλλά συντίθεται και φτιάχνεται από τους ίδιους τους πολίτες. Ο Τάιρελλ παρομοίασε την κοινωνία με το ποτάμι. Οι άνθρωποι έρχονται σ' αυτήν με τη γέννησή τους και φεύγουν απο αυτήν με τον θάνατό τους, όπως οι σταγόνες της βροχής που, πέφτοντας από ψηλά, μπαίνουν μέσα στο ρεύμα του ποταμού για να εκβληθούν από αυτό καθώς το ποτάμι εκχύνεται στη θάλασσα. Η πολιτική κοινωνία, η δομή της μένει αμετάβλητη απο την είσοδο και την έξοδο των ανθρώπων, όπως το ποτάμι, το ρεύμα του μένει το ίδιο πάντοτε, όσο νερό κι αν μπει σ' αυτό και βγει από αυτό. Ο Λοκ, όμως, στο πλαίσιο της φιλελεύθερης πολιτικής φιλοσοφίας του, αποποιείται τη μοιρολατρική αυτή ιδέα. Το γεγονός ότι συγκροτήθηκε κάποτε η απολυταρχική κοινωνία δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει αυτή και, έτσι, οι πολίτες να στερούνται των αναφαίρετων δικαιωμάτων τους. Θα πρέπει ν' αλλάξει.

Δεν υπάρχει καμιά χρεία το ποτάμι να εξακολουθεί να κυλάει μέσα στις ίδιες, τις παλιές όχθες του, αν ξέρουμε ότι, αλλάζοντας το ρεύμα του, πρόκειται να υπάρξει κάποιο μεγαλύτερο όφελος.

Η εικόνα αυτή του Λοκ, που προβλήθηκε μέσα από την περιγραφή ενός διανοούμενου ανθρώπου, ο οποίος υιοθέτησε αρχικά την απολυταρχική μορφή της πολιτείας για να καταλήξει στην αποθέωση του δικαιώματος του ανθρώπου ν' αντιστέκεται στην αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας - η εικόνα αυτή του Λοκ είναι μια από τις μορφές του φιλοσόφου με τις οποίες τον αναπαρέστησαν οι μελετητές του. Η απόκλιση στις περιγραφές της πολιτικής φυσιογνωμίας του Λοκ οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι ο ίδιος δεν εξομολογείται, δεν αποκαλύπτει τα αισθήματά του, τις επιδιώξεις του, τα όνειρά του.

Το περιχαράκωμα αυτό της ψυχής του θα πρέπει ασφαλώς να σχετίζεται με τα σοβαρά πολιτικά γεγονότα της εποχής του, στα οποία, είτε με τη θέλησή του είτε χωρίς αυτήν, είχεν εμπλακεί. Η σιωπή γύρω από τον εαυτόν του μπορεί να ερμηνευθεί σαν μια σώφρων τακτική για να επιβιώσει μέσα στην ταραγμένη εποχή του όταν, ορισμένως, μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας εναντίον του βασιλιά, ο Λοκ αναγκάστηκε, για να γλιτώσει, να καταφύγει και να ζήσει εξόριστος στην Ολλανδία από πενήντα ενός μέχρι πενήντα επτά ετών, ήταν υποχρεωμένος να κρύβεται, καθώς διέτρεχε τον κίνδυνο να συλληφθεί και να εκδοθεί στην Αγγλία προκειμένου να δικαστεί και να καταδικαστεί ή να εκτελεστεί επι τόπου στη χώρα της εξορίας του απο ανθρώπους της αγγλικής κυβέρνησης. Αυτή είναι μια ερμηνεία της σιωπής του Λοκ. Μπορεί, όμως, η σιωπή του Λοκ να θεωρηθεί ότι υπαγορεύθηκε από μιαν έμφυτη δειλία του, πράγμα όχι αδύνατον για έναν διανοούμενο, όσο μεγάλου πνευματικού διαμετρήματος κι αν συμβαίνει να είναι αυτός. Ο Γαλιλαίος εσιώπησε μπροστά στις απειλές των Ιερών Εξεταστών του και ο Ντεκάρτ, «ο φιλόσοφος με το προσωπείο», όπως τον χαρακτήρισε ο Μαξίμ Λερουά, όταν πληροφορήθηκε την καταδίκη του Γαλιλαίου, τρομοκρατημένος απέσυρε το έργο του «Ο κόσμος», όπου υιοθετούσε την άποψη ότι η γη κινείται, ευθυγραμμιζόμενος με το απόφθεγμα ότι «ζει καλά αυτός που μένει καλά κρυμμένος».

Εν πάση περιπτώσει, όποιος κι αν είναι ο λόγος που έκανε τον Λοκ να μείνει σιωπηλός γύρω απο τα αισθήματα και τα όνειρά του, τις μύχιες προθέσεις και άδηλες επιδιώξεις του, το γεγονός είναι ότι οι μελετητές της πολιτικής φιλοσοφίας του είναι υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουν τις ιδέες του στηριζόμενοι αποκλειστικά στα δημοσιευμένα κείμενά του.

Ένα κείμενο, όμως, δεν υπόκειται σε μια και μόνον ανάγνωση, αλλά μπορεί να διαβαστεί με διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, σ' ένα γράμμα, που έστειλε από την Ολλανδία, τον τόπο της εξορίας του, για να δηλώσει στην κυβέρνηση της χώρας του ότι ήταν ένας νομοταγής πολίτης ο οποίος δεν είχε σχέση με τους συνωμότες που επεχείρησαν ν' ανατρέψουν τον βασιλιά, ο Λοκ αναφέρει ότι ο λόγος για τον οποίον βρισκόταν στην Ολλανδία ήταν επειδή του άρεσε η μπύρα! Στην προκειμένη περίπτωση, ο αναγνώστης ενδεχομένως να εικάσει οτι ο Λοκ ειρωνεύεται ή, αντιθέτως, να υποθέσει ότι βρίσκεται σε τόσο απελπιστική θέση όπου κανένα επιχείρημα δεν μπορεί να τον σώσει από τη δύσκολη κατάστασή του, και ούτω καθεξής.

Ένα κείμενο πάντοτε είναι ένα ανοιχτό, πολυδύναμο πεδίο με διαφορετικά, ενίοτε αντικρουόμενα, νοήματα που το καθένα τους μπορεί να είναι ισότιμο προς τα άλλα.

Έτσι, μέσα απο την ανάγνωση των σχετικών πραγματειών και επιστολών του Λοκ, οι μελετητές της πολιτικής φιλοσοφίας του, καθόσον ο ίδιος μένει σιωπηλός για τις προθέσεις, τις επιλογές και τα αισθήματα του, είναι δυνατόν να σχηματίσουν διαφορετικές εικόνες για την πολιτική φυσιογνωμία του Λοκ - του Λοκ που, αν και στα εβδομήντα δύο χρόνια της ζωής του πάνω στη γη ταλαιπωρήθηκε, κυνηγήθηκε και οδηγήθηκε στην εξορία, η οποία στάθηκε η αφορμή, μεταξύ των άλλων στερήσεών του, ώστε η γυναίκα που αγαπούσε, η Δάμαρις, η κόρη του φιλοσόφου Ραφ Κύντγουερθ, να παντρευτεί κάποιον άλλον κι αυτός να συνεχίσει ως τον θάνατόν του τον μοναχικό βίον του, του Λοκ που, παρά την κακή υγεία που τον συνόδευσε προς το τέλος της ζωής του, πέθανε, χάρις στις επενδύσεις που είχε κάνει, πλούσιος και κυρίως, διάσημος. Το βιβλίο του «Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση», που το εξέδωσε όταν ήταν πενήντα επτά ετών, κρίθηκε δίκαια από τα πιο σπουδαία έργα της νεότερης φιλοσοφίας και τον κατέταξε στο πάνθεον των μεγάλων φιλοσόφων.

Θεοδόσιος Ν. Πελεγρίνης
καθηγητής της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών


Βιβλιογραφία

John Locke, Political Writings, έκδοση και εισαγωγή David Wooton (Penguin Classics 1993). Μπέρτραντ Ράσσελ, Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, μετάφραση και σημειώσεις Αιμ. Χουρμούζιου· εκδόσεις Αρσενίδης, τ. 2, σσ. 307-317, 337-319. Θεοδόσιος Ν. Πελεγρίνης, Κεφάλαια ηθικής φιλοσοφίας, Αθήνα 1980. Θεοδόσιος Ν. Πελεγρίνης, Ηθική και πολιτική - Η πολιτική και ο πολιτικός. Διεθνής Εταιρεία Ελληνικής Φιλοσοφίας, Αθήνα 1990, 241 - 9. Α.C. Crombie, Απο τον Αυγουστίνο στον Γαλιλαίο. Μαριλένα Ιατρίδου - Δημοσθένης Κούρτοβικ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1992, τ. 2, 66 επ.















Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο
είμαστε κιόλας νεκροί
Τάσος Λειβαδίτης



Για δεύτερη χρονιά, η ActionAid μας καλεί να υποστηρίξουμε το έργο της για την καταπολέμηση της πείνας στις αναπτυσσόμενες χώρες στέλνοντας με sms τη λέξη ΑΑ στο 19454, από 21 Σεπτεμβρίου έως 5 Οκτωβρίου 2009.

Κάθε 6’’ ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα όταν στον κόσμο υπάρχει άφθονη τροφή για όλους μας. Σήμερα, 1,02 δισ. άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή. Δηλαδή περισσότεροι άνθρωποι από τον πληθυσμό της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Καναδά μαζί, πεινούν. Από το 2008 ο αριθμός των χρόνια πεινασμένων αυξάνεται κατά 275.000 άτομα κάθε μέρα.
πατηστε στον τίτλο για όλο το άρθρο

Από τη Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2009 και για δύο εβδομάδες, η ActionAid δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να βοηθήσουμε όσους περισσότερους φτωχούς ανθρώπους μπορούμε. Δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής (αξίας 1,19€, συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α.) και φωνάζουμε “όχι στην πείνα”.

Είναι απλό. Στέλνουμε με sms τη λέξη ΑΑ στο 19454. Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πείνας.
http://www.actionaid.gr/Article/sms-hunger/27-120.html
MHN ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ



















TERESA BERGANZA sings the song "Nana de Sevilla"
from Trece canciones espanolas antiguas by Federico Garcia Lorca

Guitar: Narciso Yepes


NANA DE SEVILLA

Este galapaguito
no tiene mare;
lo parió una gitana,
lo echó a la calle.
No tiene mare, sí;
no tiene mare, no:
no tiene mare,
lo echó a la calle.

Este niño chiquito
no tiene cuna;
su padre es carpintero
y le hará una





Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Τάσος Λειβαδίτης



16 σχόλια:

mareld είπε...

Τζιβαέρια μου!

Κρατήστε τα όνειρά σας!

Μαριάννα μου απλά για να χαρείς!
Τα υπόλοιπα με ένα ουζάκι..έτσι δεν έχουμε πει..το πότε.. δεν έχει και τόση σημασία..

Σας φιλώ γλυκά!


Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.
Δυο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: «Η γη είναι γλύκισμα ωραίο. Μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θα ναι τότε δίχως τέλος!) να σου δώσω μιαν όρεξη παρόμοια μεγάλη.» Και η δεύτερη: «Έλα! ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!» Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αφτί κι όμως το τρομάζει. Σου απάντησα: «Ναι, γλυκιά φωνή!»
Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά, η φωνή με παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρά σου. Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!»
Charles Baudelaire

marianaonice είπε...

Ανεξάντλητη @mareld!!
Ένοιωσες... πως κρυώνω... και ήρθες να με ζεστάνεις!!

Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ, όσο δεν φαντάζεσαι!
Κράτησες μέσα στην ψυχή σου αρκετό ήλιο και έχεις περίσσευμα και για μένα!!
Νάσαι πάντα καλά γλυκειά μου!

Eίναι πολλά αυτά που με άγγιξαν από την ανάρτησή σου, μα το κορυφαίο που μίλησε στην καρδιά μου είναι του Τάσου Λειβαδίτη:

"Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών"!


Αυτό είναι και το δικό μου όραμα!
:)))

Aνεμος είπε...

είσαι απίστευτη και παντα με αίσθηση της διακαιοσυνης δεν εχω λόγια

Aristodimos είπε...

Πολυ σωστα!!! ετσι οπως λεει ο Λειβαδίτης

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα...

Αρης

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στην αρχή διάβασα τον τίτλο της ανάρτησης. Λέω, και μόνο αυτό να ήταν η ανάρτηση, τι όμορφο και αρκετό που είναι!
Μετά, έπεσα στην εικαστική εισαγωγή με μιαν έκπληξη τεραστίων διαστάσεων. Χάρμα ιδέσθαι η λατινοαμερικάνα.
Κι ενώ ήμουν γεμάτος, με παίρνει αμπάρριζα το κείμενο για το Λοκ, το είχα δει μεγάλο, είπα μπα, δε θα το διαβάσω όλο, τελείωσε και έλεγα γιατί δεν είχε άλλο, μα
είχε κι άλλο. Είχε Λόρκα, είχε, είχε...
Πόση δουλειά, πόσο μεράκι, πόση ομορφιά.
Τηρείς το ριτσικό, μάρελντ μας: "Α, να'σαι ήλιος, να χαρίζεις φως". Πολλά φιλιά.

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου φίλοι!

Με μια γλυκιά αγκαλιά,σας αφήνω τα παρακάτω λόγια...από τη Ν.Α.

Γεννήθηκα στο χώμα της φτώχειας, όπου οι άνθρωποι... τεμπελιά σαν τη δουλειά κανενός
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.
Γεννήθηκα στο χώμα της φτώχειας, όπου γυναίκες και άντρες πίνουν σαν το ψάρι.
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.
Γεννήθηκα σαν φίδι, για όνομα του Θεού, μιμούμενος ξεκίνησα να πλαστογραφώ τη φωνή μου, τον ήχο μου, την επιλογή μου.
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.
Γεννήθηκα στο χώμα της φτώχειας, όπου τρελοί μπάτσοι συνελάμβαναν αγωνιστές ελευθερίας.
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.
Γεννήθηκα στο χώμα της φτώχειας, όπου ο εξουσιαστής της υπομονής είναι το όνομα του παιχνιδιού.
Όπου Σύνταγμα είναι το όνομα του παιχνιδιού.
Όπου η διαφθορά είναι το όνομα του παιχνιδιού.
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.
Το 1976, τότε ήταν που γεννήθηκα, παιδιά έχασαν τη ζωή τους στα χέρια της απαγόρευσης της μόρφωσης.
Γεννημένος στο χώμα της φτώχειας, γεννημένος στο χώμα της φτώχειας.

mareld είπε...

Γλυκιά μου Μαριάννα!

Καλώς ήρθες στο τζιβαέρι!

Το σίγουρο είναι ότι σε κάποιο πεζοδρόμιο, σε κάποια πορεία θα συναντιόμασταν..
ε..καλύτερα εδώ ..στη φωλιά της τέχνης.. της επιστήμης..στο τζιβαέρι..το τραγούδι των λατρεμένων μου Καλύμνιων σφουγγαράδων.
Η μπουκαμβίλια στο τζιβαέρι *τη μεγάλωσα με μουσικές και χάδια* μαζί με το γιασεμί μου βρίσκονται στη Επίδαυρο..αχ...δύσκολο να αντέξεις..όταν τόσα αγαπάς και όλα είναι μακριά..πολύ μακριά...


"Ο οικονομολόγος Jeffrey Sachs έχει περιγράψει τις ατελείωτες τραγωδίες που θλίβουν ατέλειωτα τον αναπτυσσόμενο κόσμο, λόγω της φτώχειας, των ασθενειών και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης ως το "σιωπηλό τσουνάμι". Επίσης, προτείνει, ότι τέτοια γεγονότα επιδεινώνονται από μια έλλειψη πρόσβασης στην επιστήμη και την τεχνολογία.
Πράγματι, ο νομπελίστας φυσικός Abdus Salam - που ίδρυσε το Διεθνές Κέντρο για τη Θεωρητική Φυσική (ICTP) στην Τεργέστη - συχνά υποστηρίζει ότι οι επιστήμονες στα πλούσια κράτη πρέπει να εργαστούν προς τη μείωση της δυσαναλογίας μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών.

Δυστυχώς, οι διαφορές διευρύνονται. Ο μετριασμός τους είναι όχι μόνο μια ηθική προστακτική, αλλά είναι επίσης προς το συμφέρον των αναπτυγμένων εθνών, επειδή οι συνέπειες της παραμέλησης των σημερινών προβλημάτων είναι τεράστιες για να μελετηθούν. Τέλος, το μεγαλύτερο μέρος του γήινου πληθυσμού ζει στα αναπτυσσόμενα έθνη, που σημαίνει ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτά, και μόνο επειδή μοιραζόμαστε και τους καρπούς και τους κινδύνους του μέλλοντος".


Από τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (1953)
Επίλογος (απόσπασμα)
...
Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ’ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
κι απ’ τους αγγέλους.

Zήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Λειβαδίτης

Πολλά φιλιά!
Καλό σαββατοκύριακο!

mareld είπε...

Τρυφερέ μου Άλκη!

Αγαπημένε μου φίλε!

Διαισθάνεσαι..ότι πριν ακόμη γεννηθώ είχα γίνει ένα με τη "Φωτιά" του Κόσμου...

«H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Μαρξ», έγραφε στον «Αιώνα εμπορίου» ο Τάσος Λειβαδίτης. «Ενα μικρό, ανήθικο εμπόριο κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα, μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους λαχειοπώλες διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις, τα αισθήματα στο Χρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση, ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές, χρεόγραφα κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τι σημασία έχει; "ζούμε σε μια μεγάλη εποχή", οι παπαγάλοι δεν κάνουν ποτέ απεργία μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές περηφάνιες, γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νιότη σου, βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα μαζέψουν, νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Βαβυλώνας, δολάρια ασημένια, η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται, πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα - θα χρειαστούν μεθαύριο σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της "μεγάλης μας εποχής", κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα...»

Φιλιά και καλό σαββατοκύριακο!

mareld είπε...

Άρη καλώς ήρθες στο τζιβαέρι!

Λατρεμένος ο Λειβαδίτης μας!
Σε ευχαριστώ!


«Τραγουδάω εσάς, αδέρφια μου
εσάς που χτίζετε τις μεγαλουπόλεις
τραγουδάω εσάς, μικρά μου αγόρια που ξεπαγιάζετε πουλώντας σπίρτα στους δρόμους του χειμώνα
εσάς που φοράτε εφημερίδες κάτω απ' τα τριμμένα σας σακάκια τραγουδάω εσάς που ξεκινάτε κάθε αυγή κουβαλώντας κάτω απ' το τρύπιο πουκάμισό σας ένα κομμάτι ψωμί κι ολάκερη την ισότητα του κόσμου».

«Γράφω για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα από τον άμμο.
Γράφω να διαβάζουν αυτοί που μαζεύουνε τα χαρτιά απ' τους δρόμους»
Λειβαδίτης

Με μια αγκαλιά σου εύχομαι,
καλό σαββατοκύριακο!

mareld είπε...

Διονύση μου!

Όλα για την ομορφιά..

«Ο κόσμος, σου λέω, είναι όμορφος Ο,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις όμορφος
Το μέλλον είναι σίγουρο αδελφέ μου.
Ο,τι κι αν γίνει - σίγουρο.
Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά στη φωνή ή στη σιωπή μας.
Ομορφος. Μπορείς να κάνεις πίσω τους τροχούς του ήλιου;»
Γ Ρίτσος

Πόση δύναμη ..τους έδινε η πίστη τους..

Η Vicenta Puzul με γοήτευσε..αν κάποτε βρεθώ στο Μεξικό θα προσπαθήσω να την βρω..

"Το γέννησε τσιγγάνα..στο δρόμο τ΄άφησε"
πως να μην γίνεις λίγο πιο άνθρωπος..

«Αγαπημένη, μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει,
μπορεί να χαϊδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης
ακόμα καίνε οι παλάμες μου
που κάποτε σε κράτησαν, μα δεν μπορώ να γυρίσω.
Πώς να αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι...
Πώς ν' αρνηθώ το παιδί μας, που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό...»
Λειβαδίτης


Ο νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτυα Σεν, ο "οικονομολόγος των φτωχών" όπως έχει αποκληθεί, σε ένα άρθρο του στο Γκάρντιαν γράφει για την έννοια της αδικίας. Και υποστηρίζει ότι η αδικία είναι κοινωνική συνθήκη και όχι ιδεολογική τοποθέτηση. Για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει δικαιοσύνη, λέει ο Σεν, δεν χρειάζεται να συγκρίνει ιδεατές καταστάσεις, αλλά την πραγματική ζωή των ανθρώπων..


«Οταν παιδέψεις τώρα δα μια πεταλούδα
δεν το βλέπεις
αλλά αργότερα κάπου
θα πονέσει ο πολιτισμός»
Ν Καρούζος

Φιλιά ψυχή μου και καλό σαββατοκύρικο!

mareld είπε...

-Είναι η φτώχεια πολιτική επιλογή;

«Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν αυτή τη στιγμή από τη φτώχεια. Αυτό δεν είναι ούτε φυσικό ούτε τυχαίο. Η φτώχεια δεν προκύπτει από την έλλειψη πλούτου ή πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά από την άνιση κατανομή τους και οι αιτίες της πηγάζουν από την άρνηση ή τον παραγκωνισμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η εξάλειψη της φτώχειας είναι πολιτική επιλογή, κι αυτό το επιβεβαίωσαν 189 ηγέτες κρατών, όταν το 2000 δεσμεύτηκαν με τη Διακήρυξη της Χιλιετίας να μειώσουν μέχρι το 2015 στο μισό την πείνα στον πλανήτη. Ομως, οι δεσμεύσεις αυτές δεν τηρούνται και χώρες ολόκληρες παραμένουν εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο φτώχειας και κενών υποσχέσεων. Σήμερα, 854 εκατομμύρια άνθρωποι θα κοιμηθούν το βράδυ πεινασμένοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Διαπιστώνουμε καθημερινά μέσα από τη δράση μας πως η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με ρηχή φιλανθρωπία, αλλά με παγκόσμια δικαιοσύνη».

marianaonice είπε...

Γεννήθηκα στη χώρα της φτώχειας!!

Σ' ευχαριστώ πολύ @mareld μου!!
Θα κατεβάσω το skype να τα λέμε με την πρώτη ευκαιρία!
Φιλιά!!
:))

mareld είπε...

Οι στόχοι της χιλιετίας

Οι οχτώ «αναπτυξιακοί στόχοι της χιλιετίας», οι οποίοι «θα απελευθέρωναν τους συνανθρώπους μας από τις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες της ακραίας φτώχειας, στις οποίες υπόκεινται περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι» έως το 2015, είναι:

*Μείωση της ακραίας φτώχειας και πείνας στο μισό.

*Πρόσβαση στο σχολείο για όλα τα παιδιά.

*Προώθηση της ισότητας των δύο φύλων και της χειραφέτησης των γυναικών.

*Μείωση του ποσοστού θνησιμότητας των παιδιών.

*Μείωση στο ποσοστό της μητρικής θνησιμότητας.

*Παρεμπόδιση της διάδοσης AIDS, ελονοσίας και άλλων σοβαρών ασθενειών.

*Διασφάλιση της βιωσιμότητας του περιβάλλοντος.

*Δημιουργία ενός δικτύου παγκόσμιας συνεργασίας για την ανάπτυξη.

mareld είπε...

Σημειώσεις για τη φτώχεια

Της ΣΩTHΣ TPIANTAΦYΛΛOY - 08.05.2008

Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς με χαρακτηρίζουν άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή με χαρακτηρίζουν κομουνιστή. Τι φταίει για την καινούργια επισιτιστική κρίση και την εξάπλωση της φτώχειας στον κόσμο: το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα· αυτοί φταίνε. Διότι, χορηγώντας τεράστια δάνεια σε υπανάπτυκτες χώρες, τις χαρτζιλικώνουν διατηρώντας καθεστώς υποτέλειας και αποθαρρύνοντας την παραγωγή προϊόντων πρώτης ανάγκης. Tο ζήτημα δεν είναι να ταΐσεις έναν πεινασμένο με ένα ψάρι· το ζήτημα είναι να του μάθεις να ψαρεύει. Kι έπειτα, να τον αφήσεις στην ησυχία του. Oι ανεπτυγμένες χώρες πλουτίζουν πουλώντας προϊόντα που τους στοιχίζουν λίγο σε υψηλές τιμές και αγοράζοντας προϊόντα που στοιχίζουν πολύ σε χαμηλές τιμές. Aυτή η ανισορροπία του εμπορίου διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σ’ εκείνη την κοινωνική τάξη που κάνει δυο αφρόλουτρα την ημέρα και στους πληθυσμούς που διανύουν δέκα χιλιόμετρα για μια σταγόνα νερό.
Φαίνεται ακραίο αλλά συμβαίνει: το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα απαιτούν από τις υπανάπτυκτες χώρες να μειώσουν τις ήδη ελαχιστοποιημένες δαπάνες τους για την υγεία, την παιδεία και την ανάπτυξη ώστε να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Πράγματι οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί παρέχουν «βοήθεια». Yπό όρους. Ποιοι είναι αυτοί οι όροι: η εξαφάνιση του κράτους από την οικονομία, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο εξευτελισμός του εγχωρίου νομίσματος, η μείωση των επιτοκίων, η κατάργηση κανονισμών και περιορισμών (π.χ. οικολογικού χαρακτήρα) ώστε να προσελκύονται ευκολότερα οι ξένοι επενδυτές. Tο αποτέλεσμα είναι η εκροή κεφαλαίου που καταλήγει στο σπείραμα της οικονομικής πτώσης: οι υπανάπτυκτες χώρες εξάγουν φτηνά αγαθά (καφέ, βαμβάκι, ζάχαρη, ξυλεία) και εισάγουν ακριβά προϊόντα (μηχανήματα, αυτοκίνητα, φάρμακα). Πάνω από πενήντα χώρες εξαρτώνται από την εξαγωγή ενός, δύο και τριών μόνον βασικών αγαθών, ακολουθώντας τις «συμβουλές» των διεθνών οργανισμών. Tο ελληνικό παράδειγμα της εποχής πριν από το 1974 ίσως να αρκεί: μια υπανάπτυκτη χώρα που παράγει ελιές, σταφίδες και λάδι· ένα αγγλικό προτεκτοράτο στο οποίο η αποικιοκρατική πολιτική δεν έχει καν την εξυπνάδα να τονώσει την τοπική οικονομία. Nα τι συνέβη προσφάτως στη Σενεγάλη η οποία πείστηκε να καλλιεργήσει καρύδια: Πήρε δάνειο· όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά· τη μιμήθηκαν άλλες αφρικανικές χώρες· η τιμή των καρυδιών άρχισε να κατρακυλάει· επιβλήθηκαν «δομικές προσαρμογές» ώστε να μειωθούν τα έξοδα παραγωγής· τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα· η παραγωγή καρυδιών αναπτύχθηκε στις HΠA και κατέκτησε την παγκόσμια αγορά· το μαύρο φίδι έφαγε τα σενεγαλέζικα καρύδια. Tο Nομισματικό Tαμείο είπε: «Aφού δεν έχετε ψωμί, φάτε καρύδια».

mareld είπε...

συν

Σημειώσεις για τη φτώχεια

Της ΣΩTHΣ TPIANTAΦYΛΛOY - 08.05.2008

Tι άλλο κάνουν οι προαναφερθέντες οργανισμοί, δηλαδή, κυρίως, οι HΠA: προσπαθούν να εγκαταστήσουν τις «βρόμικες βιομηχανίες» στις αφρικανικές χώρες: «Aφού [οι Aφρικανοί] θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς πριν από τα σαράντα», γράφει ο Laurence Summers, στο “Let Them Eat Air Pollution”, «δεν θα προλάβουν να πάθουν καρκίνο του προστάτη από τη μόλυνση». Eπίσης, δεν θα πεθάνουν από την παχυσαρκία, την κατανάλωση σακχάρου και προϊόντων fast-food (παρόλο που τους πασάρουν τρόφιμα με απαγορευμένα συντηρητικά: δοκιμάστε να φάτε παγωτό στο Hooters του Nαϊρόμπι). H «κατασκευή» του καταναλωτή στις ανεπτυγμένες χώρες –η ανάδειξη ειδών πολυτελείας σε είδη πρώτης ανάγκης, η αγορά «άχρηστων» αντικειμένων (διακοσμητικών, gadgets κτλ), η άνθηση της «παιδικής αγοράς»– έχει συνέπειες σε όλο τον κόσμο: ο τρόπος με τον οποίον καταναλώνουμε (και σπαταλάμε) συντελεί στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, τη φτώχεια και την πείνα, καθώς και στην «άνοδο» της παχυσαρκίας σε επίπεδα αντίστοιχα της επίσημης φτώχειας. «Kάποιος πρέπει να πληρώσει» για τις υπερβολές των προνομιούχων τάξεων. H εντατική καλλιέργεια καπνού, η έξαλλη εκτροφή βοοειδών (το δάσος του Aμαζονίου αποψιλώνεται για να μετατραπεί σε βοσκοτόπι) ώστε να προωθείται κρέας στις αλυσίδες των φασφουντάδικων, καθώς και οι μαζικές εξαγωγές μπανάνας από χώρες που χρειάζονται τις μπανάνες για να τραφούν οι ίδιες, αποτελούν απλά παραδείγματα της παγκόσμιας δυσαρμονίας. Oι ανεπτυγμένες χώρες, δηλαδή περίπου το 1/5 του πληθυσμού της γης, καταναλώνουν το 58% της ενέργειας και το 84% του χαρτιού· επιπλέον, κατέχουν το 87% των τροχοφόρων: οι οικονομίες τους –οι οποίες ευνοούν (λιγότερο ή περισσότερο) το 40-50% του πληθυσμού– βασίζονται στο «χαράμισμα» όχι μόνον πρώτων υλών αλλά και κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού και περιβαλλοντικών πόρων. Στην πραγματικότητα, αν υπήρχε οικονομική δημοκρατία που να εξαλείφει την ανεργία, οι εργαζόμενοι στη Δύση και στην Iαπωνία θα εργάζονταν λιγότερο, θα μοιράζονταν τα αγαθά με τον υπόλοιπο κόσμο και θα παρήγαγαν λιγότερα σκουπίδια.
Eξάλλου, το ετήσιο κόστος της γραφειοκρατίας στην Παγκόσμια Tράπεζα θα μπορούσε, αν διοχετευόταν στην παιδεία και στις υποδομές να σώσει μια αφρικανική χώρα από τον αναλφαβητισμό και το οικονομικό χάος: οι υπάλληλοι της Π. T. που ζουν στη Zάμπια έχουν ετήσιο μισθό γύρω στα 100.000 δολάρια, ενώ εισπράττουν 25.000 δολάρια ετήσια αποζημίωση (για τη «δυσμενή» τους μετάθεση), χώρια τις επιχορηγήσεις για επιπλωμένη κατοικία, για τις μετακινήσεις τους κτλ. Έξω από την έπαυλή τους εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και πεθαίνουν από καθαρή αμέλεια. Δεν υπάρχουν εργοστάσια, δεν υπάρχουν οργανωμένες φυτείες, δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν νοσοκομεία· στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν σπίτια. Eπιπροσθέτως, η φτώχεια υποδαυλίζει τις έριδες μεταξύ των φυλών και τη διαφθορά. Aν οι ένοπλες συγκρούσεις συνέβαιναν στην Eυρώπη, θα θεωρούνταν τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και οι ανεπτυγμένες χώρες θα έσπευδαν να μεσολαβήσουν: αλλά, «η Aφρική», όπως σημειώνει τον Nοέμβριο του 1999 στο εβδομαδιαίο του δελτίο το Kέντρο Πληροφοριών Άμυνας, «έχει γίνει μια ελκυστική και επικερδής χωματερή για τα έθνη και τους βιομηχάνους όπλων που θέλουν να απαλλαγούν από όσα οπλικά συστήματα ξεπεράστηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου και εξ αιτίας των νέων τεχνολογιών». Στους εμφυλίους πολέμους και στις γενοκτονίες που εκτυλίσσονται στον Tρίτο Kόσμο καταναλώνονται τα απούλητα προϊόντα του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος του Πρώτου Kόσμου. Έτσι κι αλλιώς, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις των θρησκευτικών και φεουδαλικών συρράξεων, οι πόλεμοι γίνονται για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, οφείλονται στην οικονομική αντιζηλία και αποτελούν την ιδανική αγορά των όπλων.

mareld είπε...

συν

Σημειώσεις για τη φτώχεια

Της ΣΩTHΣ TPIANTAΦYΛΛOY - 08.05.2008

Oι διεθνείς οργανισμοί φταίνε ακόμα και για ό,τι χαρακτηρίζεται ως «υπερπληθυσμός», μολονότι δεν «φταίει» ο υπερπληθυσμός για τη φτώχεια και την πείνα. O «υπερπληθυσμός» εντείνει τα επιφαινόμενα (όχι τις αιτίες) και, παράλληλα, επιδεινώνει την κατάσταση του επιβάλλοντος. Tο Παρίσι είναι πολύ πιο πυκνοκατοικημένο από το Nαϊρόμπι: ωστόσο, το Nαϊρόμπι αντιμετωπίζει μεγαλύτερο πρόβλημα φτώχειας· η Bρετανία είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο (μόνον τρεις φορές περισσότερο από το Mπαγκλαντές)· όσο για τη Pωσία, που μαστίζεται από τη φτώχεια, είναι η πιο αραιοκατοικημένη. Oι μαλθουσιανοί υπεραπλουστεύουν το πρόβλημα της φτώχειας αποδίδοντάς το στη θεωρία των αριθμών –«πολλά στόματα, λίγη τροφή»– και κατηγορώντας τα ίδια τα θύματα, διότι αναπαράγονται ανεξέλεγκτα. Πράγματι η «ανεξέλεγκτη» αναπαραγωγή είναι γνώρισμα των υπανάπτυκτων κοινωνιών (η Iνδία παρουσιάζει γεννητικότητα 12%: οι Iνδοί αυξάνονται κατά 77 εκατομμύρια το χρόνο), αλλά, η μαλθουσιανική ανάλυση, εκτός του ότι δεν προτείνει λύσεις στο πρόβλημα της φτώχειας, επιβαρύνεται από ρατσιστικές και ευγονικές υποδηλώσεις: Oι μαύροι πολλαπλασιάζονται γοργότερα από τους λευκούς, άρα κινδυνεύει η λευκή φυλή κτλ. Mια πιο ανθρωπιστική και επιστημονική εκδοχή του μαλθουσιανισμού θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη ότι η αύξηση του πληθυσμού δυσχεραίνει τη διαχείριση των πολιτών κάτω από τις δεδομένες συνθήκες της υπο-παραγωγής και αποβιομηχάνισης. Tο Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα, αν και υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για τη «διαχείριση» αυτή, δεν έχουν προβεί σε κανένα μέτρο υπέρ της ενημέρωσης και της αντισύλληψης των πληθυσμών του Tρίτου Kόσμου. Aπό την πλευρά τους, οι μετα-αποικιακές μπανανίες εμφορούνται από την παράλογη ιδέα ότι η αύξηση του τοπικού πληθυσμού συνεπάγεται ισχυρότερη παρουσία μέσα στον κόσμο («Aυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Iνδίας;» ρωτούν. H απάντηση είναι όχι. H Iνδία κατέχει τη θέση που κατέχει για διαφορετικούς λόγους). Kοντολογίς, η αύξηση του πληθυσμού δεν επιφέρει, από μόνη της, οικουμενική φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή και πολιτικές αναταραχές, συντελεί όμως σε όλα αυτά.
Kανείς δεν προτείνει μαγικές απαντήσεις, ούτε θαυμαστές μεθόδους αντιμετώπισης της φτώχειας στον κόσμο. Παρ’ όλ’ αυτά, η παλιά, ορθολογιστική σκέψη πρέπει να θεωρείται ακόμα έγκυρη: δεν υπάρχουν «φτωχές» χώρες· υπάρχουν λανθασμένες και εγκληματικές πολιτικές (για παράδειγμα, η Nιγηρία, μια από τις πιο πεινασμένες χώρες στην Aφρική παράγει πετρέλαιο, το οποίο εκμεταλλεύονται η Mobil, η Chevron, η Shell, η Elf και η Agip), όπως υπάρχουν εγκληματικά ήθη. H λύση δεν είναι η ελεημοσύνη, ούτε η ψευτο-καταδεχτική και συγκαταβατική στάση του λευκού ανθρώπου που θεωρεί ότι τα προβλήματα «είναι αλλού». Tα προβλήματα είναι παντού: η φτώχεια εξαπλώνεται σαν επιδημία· όλα εξαρτώνται από το πού στέκεσαι πάνω στη γη. O βασικός στόχος της παγκόσμιας πολιτικής είναι ένας πειθήνιος, καταναλωτικός όχλος που να φοβάται κάποιον διηνεκή εχθρό· κάποτε αυτός ο εχθρός είναι ο αλλόθρησκος, κάποτε ο εξωγήινος, κάποτε το στοιχειό του μπουκαλιού.