Animated Graphics, Animated Gif,  Animated Gifs,  Animated Flowers, Color Splash, Flowers, Keefers Pictures, Images and Photos
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα.Λιλή Ζωγράφου

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

.." η ζωή ήταν αντικείμενο χαράς και αισθητικής απόλαυσης"..


















Η σκοποθεσία και η αισθητική ως κριτήρια αξιολόγησης του θανάτου

Σύμφωνα με τη Γένεση, η παρουσία του ανθρώπου στον κόσμο δεν ήταν πάντοτε αυτή που είναι σήμερα. Υπήρξαν εποχές κατά τις οποίες η ζωή ήταν αντικείμενο χαράς και αισθητικής απόλαυσης, απαλλαγμένη από ανάγκες και φροντίδες. Το φυσικό περιβάλλον ήταν απόλυτα φιλικό προς τον άνθρωπο και ως αποστολή του είχε την εξυπηρέτηση των αναγκών του. Μέσα σε αυτόν τον κήπο της χαράς η ζωή ταυτιζόταν εξ ορισμού με την ευτυχία. Η κατάσταση αυτή δεν έμελλε όμως να κρατήσει πολύ. Έπαυσε να υφίσταται την στιγμή που ο άνθρωπος αποφάσισε να παραβεί τον μοναδικό περιορισμό που του είχε τεθεί σαν προϋπόθεση για την παραμονή του στον θαυμαστό αυτό κόσμο. Όταν η Εύα θέλησε να γευθεί τους καρπούς του απαγορευμένου δένδρου, ο κήπος της χαράς μεταβλήθηκε σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, σε κοιλάδα δακρύων.

Το ερώτημα που άμεσα αναφύεται από την λίγο -πολύ γνωστή αυτή ιστορία, είναι κατά πόσον μπορούμε να την δεχθούμε ως αυθεντική, ανεξάρτητα από το εάν ακολουθούμε το δόγμα που την υποστηρίζει, τον χριστιανισμό. Είναι γεγονός πως η εξιστόρηση της γένεσης είναι σχηματοποιημένη και προκαλεί τον στοχαστή να ανακαλύψει ένα κρυφό νόημα, να «διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές». Με άλλα λόγια αντιμετωπίζεται ευκολότερα ως μεταφορικός παρά ως περιγραφικός λόγος, εκτός και αν τα πλαίσια αναφοράς που θα υιοθετήσουμε είναι αυστηρά τοποθετημένα εντός των ορίων της θρησκευτικής πίστης, και μάλιστα της πιο συμπαγούς και μονολιθικής μορφής της. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, ακόμα και ο πιστός είναι ευκολότερο να αναζητήσει το πνεύμα παρά να υιοθετήσει το γράμμα των λεγομένων. Το βέβαιο όμως είναι πως ο -καλόπιστος τουλάχιστον- στοχαστής είναι αδύνατον απλώς να γελάσει και να στρέψει περιφρονητικά την πλάτη του στην φαινομενικά απλοϊκή αυτή ιστορία. Τους λόγους για την αδυναμία αυτή υποδεικνύει το γεγονός πως η Γένεση δεν αποτελεί ένα sui generis έργο, αλλά την ιουδαιοχριστιανική εκδοχή μιας κοινής και πανανθρώπινης μνήμης, μιας ιστορίας η οποία συναντάται με εντυπωσιακή ομοιότητα στην λαογραφία λαών με εντυπωσιακές διαφορές. Από την αρχαία Ελλάδα[1] μέχρι την εντελώς αυτόνομη πολιτισμικά Ινδία, με ενδιάμεσους σταθμούς στην Ασσυρία και την Μεσοποταμία[2], αλλά και στα βάθη της μαύρης ηπείρου, συναντάται η κοινή μνήμη της προγενέστερης ευτυχίας και της έκπτωσης του ανθρώπου από αυτήν. Παντού υπάρχει o κήπος της χαράς, ο οποίος δίνει την θέση του σε μια κοιλάδα δακρύων[3], και πάντα υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο άνθρωπος που παρασυρμένος από την φύση του προσεταιρίζεται τις δυνάμεις του κακού. Οι μεταξύ των μύθων διαφορές δηλώνουν την διαφορετικότητα των λαών που τους υιοθετούν, και η διαφορετικότητα αυτή τονίζει και ισχυροποιεί με την σειρά της την κοινότητα της πεποίθησης.

Είναι προφανές πως η ιστορία της Γένεσης, από οπουδήποτε και αν την αντλήσει κανείς, δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε οποιαδήποτε ερώτησή μας. Το γεγονός αυτό μας υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ιστορία αυτή. Πρέπει να την αφήσουμε να οδηγήσει εκείνη τα βήματά μας στην συναγωγή συμπερασμάτων. Αλλά για να επιτευχθεί αυτό, οφείλουμε να θέσουμε τα κατάλληλα ερωτήματα, ερωτήματα που να μην ξεπερνούν τις δυνατότητες της ίδιας της αφήγησης.

Ένα στοιχειώδες, κατά την άποψη μου, ερώτημα, ανακύπτει από την εμφανή -σε κάθε μορφής και προέλευσης αφήγηση- αξιολόγηση του γεγονότος. Η «έκπτωση» του ανθρώπου από την κατάσταση της διαρκούς ευτυχίας σε αυτήν που περίπου και σήμερα βιώνει, θεωρείται δυστυχές γεγονός. Και πράγματι, εάν αναλογισθούμε τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η προπτωτική ζωή του ανθρώπου και τον συγκρίνουμε με την ισχύουσα πραγματικότητα, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί αποτελεί κοινό τόπο η πεποίθηση πως η πτώση απετέλεσε μια δυσάρεστη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας. Αντίστοιχα, αφελής και ανόητος κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί αυτός που αναρωτιέται για ποιο λόγο θεωρείται από τους ανθρώπους η πτώση και η έξωση από τον παράδεισο μια θλιβερή ιστορία.

Έχει αποδειχθεί όμως από την ιστορία του πνεύματος πως πολύ σπάνια οι κοινοί τόποι δικαιολογούν το αμάχητο που ο όρος συνειρμικά τουλάχιστον ανακαλεί. Πολλές φορές αποτελούν εύκολες και αβασάνιστες παραδοχές λογικοφανών συμπερασμάτων. Επί του συγκεκριμένου, πολλές φορές και από ποικίλες πλευρές έχουν διατυπωθεί απόψεις που καταμάχονται με λογικά επιχειρήματα την κρατούσα άποψη. Η πτώση του ανθρώπου, η είσοδός του στην κοιλάδα των δακρύων και η συνεπόμενη γνωριμία του με την θλίψη, τον πόνο και τον θάνατο, απετέλεσε παράλληλα και την έναρξη της ιστορικής του παρουσίας. Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν προκαλεί το σώμα και το πνεύμα, δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτά να αναπτύσσονται. Η πτώση έβαλε τον άνθρωπο σε μία πορεία προς την ολοκλήρωσή του, αφού στην φύση του εντάσσεται το κυνήγι της γνώσης[4], και στα πλαίσια της προπτωτικής του ύπαρξης το κυνήγι αυτό ήταν απαγορευμένο, όσο και άχρηστο. Χρειάστηκε να εξελίξει την σωματική και πνευματική του υπόσταση για να αντιμετωπίσει την ασθένεια και τον κίνδυνο. Τώρα πια μπορεί να σκοτώνει και να σκοτώνεται, αποκτά δηλαδή ρόλο διαμορφωτή του περιβάλλοντός του, αποκτά ιστορία και ιστορική «νοημοσύνη». Ο άνθρωπος κέρδισε την ιστορία του και την δυνατότητα του ειδέναι, τους δύο, δηλαδή, σημαντικότερους διαφοροποιητικούς παράγοντες αυτού και των υπολοίπων έμβιων οργανισμών. Μεταπίπτοντας από μια κατάσταση ευτυχούς απραξίας στην εν κινδύνω και πολλές φορές δυστυχή ευφυΐα συνάντησε την λύτρωση, απέκτησε την δυνατότητα να συναντήσει τον Θεό, να βρεθεί εν αυτώ, όπως λέει ο Unamuno[5]. Το σίγουρο είναι πως η ανθρώπινη ζωή απέκτησε μετά την πτώση, αν μη τι άλλο, έντονο ενδιαφέρον.

Κάτω από το πρίσμα αυτό το ερώτημα περί του κατά πόσο τελικά η πτώση αποτελεί όντως αρνητικό γεγονός ή όχι, αποκτά νόημα και ισχύ. Διαπιστώνει κάποιος πως υπάρχει αντίλογος, διισταμένες απόψεις, άρα η αρνητική αξιολόγηση που συνοδεύει το γεγονός μπορεί να υποστηριχθεί ή να καταρριφθεί μερικώς ή ίσως και ολικώς με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Πρόκειται, δηλαδή, για μια θέση αμφιλεγόμενη. Το πρόβλημα που ανακύπτει δεν είναι βέβαια το ποια άποψη βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Αυτό είναι ένα ερώτημα που πολλοί έχουν επιχειρήσει μέχρι σήμερα να λύσουν χωρίς να έχει ακόμη γείρει η πλάστιγγα αποκαλύπτοντας την πλευρά του νικητή. Αυτό που περισσότερο αποσπά την προσοχή, είναι το εξής: Υπάρχουν πολλές αμφιλεγόμενες και αμφισβητούμενες αντιλήψεις που βασανίζουν την σκέψη μας. Μερικές από αυτές τις έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι, άλλες, τις περισσότερες, απλώς τις υιοθετούμε. Πολλές από αυτές τις υπερασπιζόμαστε με φανατισμό, είτε επιστημονικός είτε απλός και καθημερινός είναι αυτός. Άλλες φορές ελατήριό μας είναι το συμφέρον, άλλες ο θαυμασμός προς τον δημιουργό της θεωρίας, τις περισσότερες φορές βέβαια είναι η ίδια η ανάγκη. Συνήθως όμως όλα αυτά μαζί συνδιαμορφώνουν την ιδεολογία μας (αυτό εξηγεί νομίζω γιατί τα πολιτικά συστήματα έχουν, ακόμη και σήμερα, όχι υποστηρικτές άλλά οπαδούς). Πάντοτε όμως έχουμε στο μυαλό μας, έστω και πολύ βαθιά κρυμμένη κάτω από στρώματα φανατισμού, συνήθειας ή αδιαφορίας, την γνώση πως η θεωρία που ασπαζόμαστε δεν είναι η μόνη, ούτε είναι σίγουρα σωστή, όσο και εάν μας ικανοποιεί. Ακόμη και σε ότι αφορά στα πιο αυστηρά ιδεολογικά, πολιτικά ή θρησκευτικά συστήματα, στο μυαλό του φανατικότερου οπαδού τους λανθάνει η υποψία του σφάλματος, κάτι που εξηγεί τις αναθεωρήσεις, τις αποσκιρτήσεις και τις αιρέσεις αντίστοιχα. Πως είναι λοιπόν δυνατό στο ζήτημα της αξιολόγησης της πτώσης του ανθρώπου από τον χριστιανικό ή όποιο άλλο παράδεισο να υφίσταται τέτοια θαυμαστή σύμπνοια και ομοφωνία; Η απάντηση θα μας εισάγει και στο θέμα μας. Διότι πιστεύω πως αυτό που κατέστησε την πρωτοβουλία της Εύας απεχθή και αξιόμεμπτη από όλες τις μετέπειτα γενεές δεν είναι η αποστέρηση του ανθρώπου από κάτι, αλλά ένα καινούριο «δώρο»: η βεβαιότητα του θανάτου.

Συγγραφέας επιστημονικού άρθρου: Διδάκτωρ φιλοσοφίας Ε.Δ.Πρωτοπαπαδάκης
filosofia.gr



ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!


17 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Τεράστια θέματα θέτει το κείμενο και λίγο δύσκολο να αναπτυχθούν εδώ. Αυτή πάντως η θεωρία του εκπεσόντος ανθρώπου από τον παράδεισο ( όχι στενά με τη χριστιανική έννοια ) είναι και μια καλή αφορμή/βάση να αντιμετωπίζει ο άνθρωπος( βάλε κι αυτό σε εισαγωγικά...) αυτό που γράφει το κείμενο στην τελευταία του φράση: Τη βεβαιότητα του θανάτου. Αυτή την ασήκωτη βεβαιότητα, που άλλοτε τη μεταμφιέζουμε σε πόθο ζωής, άλλοτε σε κατάθλιψη, άλλοτε σε Τέχνη. Με τέτοιες βεβαιότητες, πώς να μην έχουμε την ανάγκη της παραμυθίας, ενός λόγου παρηγορίας, δηλαδή, ενός παραμυθιού;
Πολλά, πολλά θέματα, Μareld, που τέτοιες μέρες αποκτάνε και μιαν επίφαση επικαιρότητας.
Σε χαιρετώ. Το Πάσχα θα περάσω κι εγώ λίγες μέρες στο νησί. Το εύχομαι και για σένα σύντομα!

faraona είπε...

Μεγαλο θεμα η πτωση του ανθρωπου...πολυ σωστα το λεει ο Πρωτοπαπαδακης για την βεβαιοτητα του θανατου...ομως ειναι εξαιρετικα μεγαλο και πολυ βαθυ θεμα.
Πιστευω τι οσες θεωριες κι αν υπαρξουν ειτε θεησκευτικες ειτε αλλου τυπου δεν προκειται ποτε να φτασουμε σε βεβαια συμπερασματα.Η ανθρωπινη υπαρξη εχει μυστικα που θα παραμενουν επτασφραγιστα μεχρι να μαθει ο ανθρωπος να χρησιμοποιει το ολον της εγκεφαλικης του δυνατοτητας.
Και βεβαια μεχρι να αποκτησει και την δυναμη να ενωσει τον εαυτον του πληρως.Η ενωση σωματος,πνευματος και ψυχης ομως βρισκεται ακομη στα πρωτα εμβρυακα της σταδια και πολυ λεω.

Καλη Ανασταση Μαρινεττα μου.

mareld είπε...

Διονύση!

"Ούτε τον ήλιο ούτε το θάνατο μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα"
Ο θάνατος δεν είναι απλώς κάτι αναπόφευκτο, αλλά το ίδιο το πρότυπο του αναπόφευκτου στη ζωή μας.
Στο διάλογο Φαίδων, μιλώντας με το στόμα του Σωκράτη, ο Πλάτωνας μας λέει:"Φιλοσοφώ σημαίνει προετοιμάζομαι για το θάνατο".
Και όταν προετοιμάζομαι για το θάνατο στοχάζομαι γύρω από την ανθρώπινη ζωή, τη δική μου ζωή, τη μια και ανεπανάληπτη, τη πολύτιμη.
Τότε όλες μου οι δραστηριότητες είναι μορφές αντίστασης ενάντια στο θάνατο. Μα όσο ζούμε, έχω την αίσθηση ότι η ζωή μας φαίνεται σαν όνειρο, στην ιδέα του θανάτου, αλλά και ο θάνατος, ο δικός μας θάνατος, είναι μια αίσθηση φόβου που μας ακολουθεί και της ξεφεύγουμε.

Οι άλλοι πέθαναν αλλά εγώ;

Πέθαναν άλλοι
αυτό όμως έγινε στο παρελθόν,
την πιο κατάλληλη εποχή για θάνατο
-όλοι το ξέρουν.

Πώς είναι δυνατόν εγώ,
υπήκοος του Γιακούμπ Αλμανσούρ,
να πρέπει να πεθάνω
όπως πέθαναν τα ρόδα κι ο Αριστοτέλης;
Ρωτάει ουσιαστικά ο Μπόρχες..

Στο αναπόφευκτο λοιπόν του θανάτου ας ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τη κάθε στιγμή με ανθρωπιά και ευθύνη.

Διονύση!
Σου εύχομαι να περάσεις όμορφα στο νησί μας και όταν συναντήσεις την Άνοιξη ρίξε και μια σκέψη προς τα δω.
Καλό ΠΑΣΧΑ!!!

mareld είπε...

Φαραονάκι μου!

Σήμερα σου αφιερώνω αυτά τα λόγια που μου αρέσουν..αύριο μιλάμε για τα υπόλοιπα..

Να Χαίρεσαι τη ζωή με όλες τις ομορφιές της και να Σε χαίρεται και ο Πρίγκηπάς σου, Πριγκηπέσσα μας!

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.

Μα είναι δώρο άδωρο
ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι
πριγκηπέσσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ' έβγαλαν σωστό.

Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.
Σωκράτης Μάλαμας

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Mareld,
Χαίρομαι τις αναρτήσεις σου, αλλά και τα σχόλιά σου - πάντα μεστά!
Να είσαι καλά. Μην ξεχνάς πως η άνοιξη είναι ΚΑΙ εσωτερική υπόθεση.

Ανώνυμος είπε...

Demeter είπε...

Μπορώ άνετα να φιλοσοφώ με τις ώρες για το θέμα του θανάτου, για την πτώση του ανθρώπου από τον παράδεισο - όπως & όλοι. Αυτό που διαπιστώνω συνέχεια είναι ότι "οίδα ότι ουδέν οίδα" & καλό είναι να ζούμε την κάθε μέρα μας σαν νάναι η τελευταία.. Αλλά τα απλά πράγματα είναι δύσκολα για μας τους ανθρώπους.. ίσως γι'αυτό και η Εύα άπλωσε το χέρι στο απαγορευμένο.
Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο & πραγματικά υπέροχο όταν αξιοποιείται με αυτό το..απαγορεύμενο δώρο της γνώσης. Η ζωή είναι γλυκιά είτε με γέλια είτε με δάκρυα!

Σου εύχομαι ένα ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΣΧΑ!!

Πολλά κερασοφραουλένια φιλιά!

Ερατώ είπε...

Πολύ όμορφο το μπλογκ σου.
Πολύ καλό το βιντεάκι με τα λουλούδια.
Καλό Πάσχα σου εύχομαι, να'σαι καλά.

mareld είπε...

Διονύση!!
Στο αφιερώνω.

ΟΙ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ

α΄

Θυμώνει ο ήλιος, ο ίσκιος του αλυσοδεμένος κυνηγάει τη θάλασσα

Ένα σπιτάκι, δυο σπιτάκια, η φούχτα που άνοιξε από τη δροσιά και

μυρώνει τα πάντα

Φλόγες και φλόγες τριγυρνούν ξυπνώντας τις κλειστές πόρτες

των γέλιων

Είναι καιρός να γνωριστούνε οι θάλασσες με τους κινδύνους

Τι θέλετε ρωτά η αχτίδα, και τι θέλετε ρωτά η ελπίδα κατεβάζοντας

τ' άσπρο της ποκάμισο

Μα ο άνεμος στέρεψε τη ζέστη, δυο μάτια σκέπτονται

Και δεν ξέρουν που να καταλήξουν είναι τόσο πυκνό το μέλλον τους

Μια μέρα θα 'ρθει που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα και

θα κλέψει τη γεύση του βυθού

Μια μέρα θα 'ρθει που ο διπλός εαυτός τους θα ενωθεί

Πιο πάνω ή πιο κάτω από τις κορυφές που εράγισε το αποψινό

τραγούδι

Του Έσπερου, δεν έχει σημασία, η σημασία είναι άλλου

Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίζονται

Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορήσει μα έσκυψαν να πιουν εκεί

ακριβώς οι νύχτες

Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα καλύπτουν τη σιγή τους

Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο

Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους

Σπανίζουνε οι παγίδες, άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους

Όλα σκιρτούνε, συσπειρώνονται - ήρθε φαίνεται πια η αθανασία

Που ζητάνε τα χέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους που άλλαξε σώμα

κι έγινε άνεμος

Δυνατός - η αθανασία φαίνεται ήρθε.
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1941)

mareld είπε...

Δήμητρα, αγγελούδι!


..Ω ποταμάκι ποταμάκι, καλημέρα του ήλιου απάνθισμα της εξοχής

Κατά που θαυμάζεται ο άνεμος πες μου κατά που ξεχύνονται

οι κελαηδισμοί

Ποια όχθη αρέσουν, σήμερα είμαι νέος

Είμαι καλός ως τις πηγές του γέλιου μου, εκτοξεύω χίμαιρες

Ριπίδια δυσανάγνωστα, τεφτέρια κάτασπρα καμωμένα γι' αγγέλους

Κι από κάθε αδιαφορία σέρνεται μια ξεσχισμένη ευχή

Που μαζεύω - σήμερα είμαι νέος, αυτό μου αρκεί

Αυτό μου δίνει το αίμα μου πιο κόκκινο, ένα χελιδόνι κόκκινο

ένα γράψιμο κόκκινο..

..Η εύθυμη φασαρία μοιάζει ατέλειωτη, σπίθες αγγίζουν τα μετέωρα

μέτωπα

Κι όλο το μυστικό αληθεύεται σιγά σιγά, γλυκά γλυκά γίνεται μέρα

Σώμα ζωντανό, ύπαρξη, άνθρωπος.
γ΄ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1941)

Φωτεινό ΠΑΣΧΑ!!!

mareld είπε...

Ερατώ!

Για αυτά που πέρασες..και νάναι όλα ξεχασμένα..

δ'

Ποιο μέταλλο να είν' αυτό που κρυώνει τα μάτια ποια χαμένη

νεότητα

Που μαζεύει το έλεος λίγων στιγμών σε μια κλωστή ασυγκίνητη -

ποια να 'ναι

Δέντρα σώπασαν, πέτρες μοιάσανε στις πέτρες, καβαλάρηδες έφυγαν

Ψάχνουν τα μάνταλα μιας άλλης πύλης μα ποια να 'ναι αυτή

Σε ποιο καρδιόχτυπο άραγε να βρίσκεται, κλείνουν οι ελπίδες

τα παράθυρα, βραδιάζει ο πόνος

Ποιος είναι εδώ, κανείς δεν είναι - χώμα ηχολογάει το χώμα

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή

Αφού δεν είναι ο έρωτας, αφού δεν είναι ο έρωτας

Ο έρωτας ποιος είναι - η ζωή μετριέται με σφυγμούς, η χαρά

με απέλπιδες χειρονομίες

Μύλοι απάνω στις κορφές άσπρισαν τα ταξίδια τους

Η ζωή μετριέται με παλμούς, πάλλεται η λυμένη ζώνη της εσπέρας

Φεγγίζουν γοητείες στα μάκρη, μια βαρκούλα χάνεται

ευχαριστημένη

Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία

Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζουνται με τις κραυγές των φάρων

Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα

Ποια θάλασσα

Να 'ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει

τα λόγια της

Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να

στεγνώσουν, και ξαναχτυπούν στον άνεμο για να 'ναι οι γλάροι

Δίπλα τους, στο πλευρό τους, ποιες να είν' αυτές

Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος

Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει

αιώνες!
ΟΙ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1941)

Καλό ΠΑΣΧΑ!!!

mareld είπε...

Γραντούκα μου!

Σου στέλνω λίγη χαρά!



ε΄

Είναι κοντά η πτυχή του ανέμου που θροεί τον γαλάζιο της

περιστερεώνα - η χυμώδης πτυχή

Που ζυγίζει στο χνούδι της ερεθισμένες αιώρες

Όταν τα γέλια μυτερά σπάνε τα τσόφλια της αυγής αγγέλνοντας

το ηλιόβγαλμα

Κι όλο το πρόσωπο της γης λάμπει από μαργαρίτες

Όχι, δεν είναι σήμερα η στερνή μας λέξη, δεν τελειώνει ο κόσμος

Δε λιώνει σήμερα η ελπίδα μου, με χλωρά σπαρτά γεμίζει τις φωλιές

των ήχων

Εύθυμα στόματα φίλησαν κορίτσια, στα κεράσια κρέμασαν

την ηδονή

Δέντρα μεγάλα στάζουνε ήλιο είναι άκακα και σκέπτονται

σαν ίσκιοι που τρέχουνε

Για κάτι ωραίο - σήμερα είναι ωραίο το προβαλλόμενο όραμα

Δροσερό μεσημέρι αφησμένο σαν βάρκα που έπλευσε όλο πάθος

Στοιβαγμένη τραγούδια και σινιάλα που τρέμουν σαν βουνοκορφές

Μακριά μακριά είναι οι μαρμάρινες επαύλεις των γυμνών γυναικών

Η καθεμιά τους ήτανε άλλοτε σταγόνα

Η καθεμιά τους είναι τώρα φως

Περνούνε το φουστάνι τους όπως περνά η μουσική στους λόφους

το στεφάνι της

Και ζούνε μες στον ύπνο τους κισσούς που ζώνουν

Μακριά μακριά είναι οι καπνοί των λουλουδιών οι οριζόντιες λίμνες

των ναρκίσσων

Τιμονιέρηδες κεφάτοι οδηγούν εκεί τα σκάφη των γοητειών

Γερμένοι στο 'να τους πλευρό - τ' άλλο τους είναι θαλερός τόπος

ευωχιών

Τόσες δα μέλισσες και τόσες δα κλεψύδρες ιστορούνε κι υφαίνουνε

το ανθρώπινο είδος

Σ' ένα πελώριο διάστημα χύνεται το φως

Γεμίζει οράματα γλυπτά κι είδωλα φέγγους

Είναι τα μάτια πια που κυριαρχούν - η γη τους είναι απλή και

κορυφαία

Καλοσύνης κοιτάσματα ένα ένα, σαν φλουριά κομμένα μες

στον ήλιο

Μες στα χείλια, μες στα δόντια, ένα ένα τ' αμαρτήματα

Της ζωής, αγαθά ξεφλουδισμένα.
ΟΙ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1941)

Φωτεινή ΛΑΜΠΡΗ!!!

zero είπε...

Ανταποδιδω τις ευχες
Ολοψυχα τις θερμοτερες ευχες μου
για Καλο Πασχα και Καλη Ανασταση.

μαριάννα είπε...

Καλή Ανάσταση Μαρινέτα μου!

Θα κρατήσω τον τίτλο της ανάρτησής σου με αλλαγή στον χρόνο. Θα τον κάνω παρόντα και μέλλοντα.

".." η ζωή ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ αντικείμενο χαράς και αισθητικής απόλαυσης".."

Αρκεί...

να θες να το δεις και να το ζήσεις!

Φιλάκια πολλά κι ευχαριστούμε για τις αισθητικές απολαύσεις!

mareld είπε...

Αγαπημένε μου, Φίλε!

Χαρούμενη Ανάσταση!
Χαρούμενη Λαμπρή!

mareld είπε...

Καλή μας Ανάσταση, καρδιά μου!

".." η ζωή ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ αντικείμενο χαράς και αισθητικής απόλαυσης".."

Φιλιά και ζακυνθινόύς υάκινθους!

demeter είπε...

Τέλειο! Που τα βρίσκεις όλα αυτά?

mareld είπε...

Αγγελούδι μου!

Ψάχνω στο βυθό της ψυχής μου!
Φιλιά!